Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2008

24 Ιανουαρίου- Ναυτικός Χάρτης

Ο Arturo Perez Reverte είναι ένας Ισπανός συγγραφέας, που έχει να επιδείξει μία σημαντική πορεία στην μυθιστορηματική, ιστορική λογοτεχνία και είναι εξαιρετικά πολυδιαβασμένος στη χώρα μας, όπως αποδεικνύουν και οι αλλεπάλληλες εκδόσεις που έχουν πετύχει τα έργα του. Αν και το τελευταίο έργο του είναι ο «Ζωγράφος των Μαχών», ένα πολυσύνθετο βιβλίο με διεξοδική ανάλυση χαρακτήρων και εγκεφαλική υπόθεση, θα προτιμήσω για την πρώτη παρουσίαση της χρονιάς κάτι δικό του μεν, με περισσότερη δράση δε. Ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα δείγματα της δουλειάς του, λοιπόν είναι ο «Ναυτικός Χάρτης», μία αυθεντική θαλασσινή περιπέτεια, που εκτυλίσσεται (πού αλλού;) στα ανοιχτά της σύγχρονης Ισπανίας. Ο τίτλος είναι προφανώς δηλωτικός για το τι πρόκειται να διαβάσετε.

Πριν ακόμα το ξεφυλλίσω αναρωτήθηκα αν ο συνδυασμός «αναζήτηση θησαυρού- μυστηριώδης χάρτης- Μεσόγειος» μπορεί να είναι συναρπαστικός και ουσιαστικός, αποφεύγοντας τα κλισέ του είδους και ταυτόχρονα την σύγκριση με τα βιβλία του Brown. Ο δεινός αφηγητής Reverte δίνει χωρίς αναστολές την απάντηση ότι μπορεί, αν αναλογιστούμε ότι σε καμία από τις 346 σελίδες δεν γίνεται βαρετός, πουθενά δεν επαναλαμβάνεται και δεν καταφεύγει στην χρήση φτηνών hooks για να διατηρήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη.

Μπορεί η διάθεσή του να μην είναι τόσο φιλοσοφική όσο στον παρόμοιας ανάπτυξης «Πίνακα της Φλάνδρας» και μπορεί το τέλος να γέρνει λίγο επικίνδυνα προς σενάριο χολυγουντιανής περιπέτειας, αλλά μας αποζημιώνει με την ξεχωριστή ατμόσφαιρα, την προσεγμένη πλοκή και την ακαταμάχητη θαλασσινή μυρωδιά που σπάει τα ρουθούνια του αναγνώστη από την πρώτη κιόλας στιγμή που θα ανοίξει τις σελίδες του βιβλίου. Αν, όμως η θάλασσα δεν είναι το στοιχείο σας, δεν έχετε ονειρευτεί ποτέ ένα μεγάλο ταξίδι με πλοίο και δεν θέλετε να μάθετε αν η ένδειξη των εφτακοσίων μιλιμπάρ στο βαρόμετρο σημαίνει ότι πλησιάζει καταιγίδα, θα μπορούσατε να ζήσετε και χωρίς τον «Ναυτικό Χάρτη».

Για όλους τους υπόλοιπους που θέλουν να μπαρκάρουν υπό τις διαταγές ενός αυστηρού, μα ακριβοδίκαιου καπετάνιου και δεν έχουν ξεχάσει τους «Δαίμονες των Κυμάτων» απ’ τα παιδικά τους χρόνια, η καλαίσθητη έκδοση κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη το 2002 με προσεγμένη μετάφραση από τον Δημήτρη Δημουλά, που έχει αναλάβει όλα τα τελευταία έργα του συγγραφέα. Μπορείτε να το βρείτε στο κοντινότερο βιβλιοπωλείο σας έναντι 17 ευρώ ή εναλλακτικά να το αναζητήσετε στην Δημοτική Βιβλιοθήκη, όπου θα σας περιμένει σε κάποιο σκονισμένο ράφι, δίπλα από τον «Δάσκαλο της Ξιφασκίας» και υπό την προστασία του γενναίου «Λοχαγού Αλατρίστε».

17 Ιανουαρίου- ΨΥΧ

Επιστροφή σε αγαπημένο συγγραφέα για τη στήλη σήμερα. Ξεσκονίζοντας τα ράφια της δημοτικής βιβλιοθήκης, ανακάλυψα το «ΨΥΧ», ένα μυθιστόρημα του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα. Το έχει γράψει ο Λένος Χρηστίδης, ο συγγραφέας τριών εκ των κορυφαίων βιβλίων της σύγχρονης αναρχομυθιστοριογραφίας: του «Bororo», του «Τυχερού Αριθμού του Δόκτορος Μπου και άλλων καλοκαιρινών παραμυθιών» και του «Λοστρέ», το οποίο το έχω παρουσιάσει παλιότερα. Φυσικά το δανείστηκα χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να τολμήσω να το ανοίξω επί τόπου, για να μην πετύχω κάποια εξωφρενικά αστεία σκηνή και ξεκαρδιστώ στα γέλια.

Διάβασα το «ΨΥΧ» σε ένα βράδυ και σκέφτηκα ότι είναι η ιδανική αντιπρόταση απέναντι σε οτιδήποτε απαράδεκτο και δήθεν διαφημίζεται και προωθείται τον τελευταίο καιρό, όχι μόνο στο χώρο του βιβλίου, αλλά και γενικότερα στη ζωή μας. Ο Λένος Χρηστίδης ακολουθεί με θρησκευτική ευλάβεια το ιδιαίτερο στυλ του και γράφει όπως θα μιλούσαν οι άνθρωποι αν χρωμάτιζαν την καθημερινότητά τους με πινελιές σουρεαλισμού. Στο «ΨΥΧ», όπως συνήθως συμβαίνει και στα υπόλοιπα βιβλία του Χρηστίδη, υπάρχει ένας κεντρικός ήρωας με ανεξάντλητα αποθέματα υπομονής, που σχολιάζει με δηκτικότητα όλα όσα συμβαίνουν γύρω του και γύρω μας. Δεν έχει διαφορά αν ταξιδεύει με τρένο γεμάτο τρελούς, αν παίρνει μέρος σε στρατιωτική άσκηση, αν μπροστά στα μάτια του βυθίζεται ένα πυρηνικό υποβρύχιο ή αν ο διαιτητής δεν δώσει τρία καταφανέστατα πέναλτυ υπέρ της αγαπημένης του ομάδας. Απαθής μέσα στο μάτι του κυκλώνα θα εξακολουθεί να καπνίζει το στριφτό του τσιγάρο και να σχολιάζει με ειρωνεία και χιούμορ οτιδήποτε μπορεί να σχολιαστεί με ειρωνεία και χιούμορ.

Σύμφωνα με το οπισθόφυλλο: «Ο Απόστολος Ταυ υπηρετεί ευσυνείδητα το αρχαιότερο επάγγελμα. Είναι ντεντέκτιβ. Και κάνει ό,τι μπορεί. Αντιμετωπίζει ψυχοπαθείς δολοφόνους, συνωμοσίες κατά των νόμων της Θερμοδυναμικής, ηθικά διλήμματα, σατανικούς επιχειρηματίες, λατινικά αποφθέγματα, CD με νέους τραγουδοποιούς, μαύρα ντεκολτέ, αντισυνταγματικά μοιρογνωμόνια, διευθυντές παραγωγής, μπράβους, ξημερώματα, παγάκια και σκόνη. Και κάνει ό,τι μπορεί. Μέσα σε ύποπτες σκιές και σκοτεινά σοκάκια, πίσω από τακούνια και ξύλινα πατώματα, κάτω από το βλέμμα της πόλης. Είναι σχεδόν έκπληκτος. Και κάνει ό,τι μπορεί.»

Ακόμα κι αν δεν μπορέσετε να ακολουθήσετε την αστραπιαία εναλλαγή εικόνων και χάσετε μερικά από τα αστεία, τουλάχιστον θα θυμάστε για πάντα το κοντάρι της σκούπας που χρησιμοποιεί ο πρωταγωνιστής για να αλλάξει κανάλια στην παλιάς τεχνολογίας τηλεόρασή του. Το τηλεκοντάρ.

Το «ΨΥΧ» κυκλοφόρησε απ’ τις εκδόσεις Καστανιώτη το 2000, θα σας κρατήσει συντροφιά για μόλις 145 σελίδες και θα το διαβάσετε μονορούφι σαν ένα δυνατό, εθιστικό, αναζωογονητικό σφηνάκι.

10 Ιανουαρίου- Λοντονιστάν/ Ομίχλη

Συνήθως όταν έχω κατέβει στο κέντρο της πόλης και έχω λίγο ελεύθερο χρόνο, μπαίνω σε ένα βιβλιοπωλείο και αρχίζω να ξεφυλλίζω όσα βιβλία φαίνονται ενδιαφέροντα απ’ το εξώφυλλο ή τον τίτλο. Την τελευταία φορά μου κίνησε το ενδιαφέρον το «Londostani» («Λοντονιστάν» ο έξυπνα μεταφρασμένος ελληνικός τίτλος) που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι που μας πέρασε απ’ τα Ελληνικά Γράμματα. Το έχει γράψει ο ασιατικής καταγωγής Βρετανός Gautam Malkani, ο οποίος συγκαταλέγεται σύμφωνα με τους Times μεταξύ των είκοσι πέντε συγγραφέων που θα αναδειχθούν σε «κολοσσούς λογοτεχνίας» κατά τα επόμενα χρόνια.

Διάβασα τα πρώτα κεφάλαια στο βιβλιοπωλείο και τα υπόλοιπα αμέσως μετά στο σπίτι μου. Το «Λοντονιστάν» ξεκαθαρίζει από την αρχή ότι είναι ένα μυθιστόρημα φρενήρη ρυθμού, που παρακολουθεί την πορεία των τεσσάρων νεαρών ηρώων προς την ενηλικίωση. Οι πρωταγωνιστές είναι Ινδοί μετανάστες δεύτερης γενιάς και παλεύουν σε ένα μικροαστικό, ασφυκτικό μικρόκοσμο για να αναδειχθούν, να πετύχουν, να εκφραστούν με τη γλώσσα που θέλουν και φυσικά να γίνουν ένα κομμάτι του μωσαϊκού της σύγχρονης αγγλικής κοινωνίας. Τίποτα φυσικά δεν τους χαρίζεται και όσο περισσότερο συγκρούονται με το οικογενειακό τους περιβάλλον, τόσο περισσότερο μπλέκουν σε μία σειρά από επικίνδυνες συναλλαγές με την κοινωνία. Τελικά αποδεικνύεται ότι το να διεκδικήσουν την ταυτότητά τους δεν θα είναι ούτε εύκολο, ούτε χωρίς πόνο. Ένας μετανάστης δεύτερης γενιάς βρίσκεται στο μεταίχμιο της απόρριψης και από τις δύο κοινωνίες στις οποίες ακουμπάει.

Η απαιτητική μετάφραση έγινε από την Τίνα Θέου, ενώ πιστεύω ότι και η Ζωσιμαία Βιβλιοθήκη θα έχει προμηθευτεί αντίτυπο. Στα βιβλιοπωλεία μπορείτε να το αγοράσετε έναντι 20 ευρώ, ενώ εναλλακτικά μπορείτε να παραγγείλετε την αγγλική έκδοση από το amazon.uk έναντι μόλις 9.

Σε κάτι παντελώς διαφορετικό και αν δεν φοβάστε να διαβάσετε μέχρι αργά τη νύχτα, υπάρχει «Η Ομίχλη» του Στίβεν Κίνγκ. Είναι το βιβλίο του οποίου η πρόσφατη κινηματογραφική μεταφορά ήταν αξιολογότατη, αλλά και ευφυέστατη από τον Φρανκ Νταραμπόντ. Κράτησε σχεδόν αυτούσιο και μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια ίδιο το σενάριο της ταινίας και αποφάσισε να αλλάξει μόνο το τέλος, κερδίζοντας την έγκριση του συγγραφέα. Το βιβλίο είναι αρκετά καλό, διαβάζεται πολύ γρήγορα και κυκλοφόρησε το 1989 από τις εκδόσεις Επιλογή σε μετάφραση της Λευκής Γιαννοπούλου. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο οπισθόφυλλο ο συγγραφέας: «…Μια πραγματικά καλή ιστορία τρόμου θα βρει χορεύοντας το δρόμο της προς το κέντρο της ζωής σου, αναγνώστη, και θ' ανακαλύψει την κρυφή πορτούλα του δωματίου που νόμιζες πως κανείς άλλος δεν ήξερε ότι υπήρχε...»

3 Ιανουαρίου- Κανείς δε θα γλιτώσει

Παραδέχομαι ότι ένα βιβλίο με τον τίτλο «Κανείς δεν θα γλιτώσει» θα αντιμετωπιστεί με ανάμεικτα συναισθήματα καχυποψίας και δυσπιστίας ως προς τη λογοτεχνική του ποιότητα, όμως αξίζει μία δεύτερη ματιά από τον προσεκτικότερο αναγνώστη. O Romain Sardou γεννήθηκε το 1974 και συστήθηκε στο διεθνές κοινό σαν συγγραφέας το 2002, με το εξαιρετικά πολυσύνθετο μεσαιωνικό μυθιστόρημα «Pardonnez nos offenses» («Το είδωλο του Ιωάννη» ο ελληνικός τίτλος), το οποίο μεταφράστηκε σε δεκαπέντε γλώσσες και πούλησε πάνω από 300.000 αντίτυπα μόνο στη Γαλλία. Αν θυμάστε σε παλιότερο φύλλο της Epirus Press, το είχα προτείνει ανεπιφύλακτα. Όπως τότε δεν υποκρινόταν ότι έγραφε μία πιο ρηχή και πιο περιπετειώδη εκδοχή του περίφημου «Ονόματος του Ρόδου» απ’ τον Ουμπέρτο Έκο, έτσι και τώρα δεν επιχειρεί να κρύψει την ταυτότητα του βιβλίου ή να μεταμφιέσει τις προσθέσεις με φτηνούς εντυπωσιασμούς και με ψευδεπίγραφα, βαρύγδουπα τεχνάσματα.

Το «Κανείς δεν θα γλιτώσει» είναι ένα δυνατό αστυνομικό θρίλερ, το οποίο έχει φτιαχτεί για να χαρίσει απλόχερα στον αναγνώστη αγωνία για την εξέλιξη της υπόθεσης. Αφήνει τη φιλοσοφία στην άκρη και φέρνει στο προσκήνιο τη δράση που ξεκινά όσο αναπάντεχα χρειάζεται, με την ομαδική δολοφονία είκοσι τεσσάρων ατόμων στο εργοτάξιο ενός αυτοκινητοδρόμου. Από τις πρώτες σελίδες, οι αρχές ταυτόχρονα με τον αναγνώστη ανακαλύπτουν έκπληκτες ότι κανένας δεν αναζητά αυτούς που βρέθηκαν νεκροί και κατευθείαν εισάγεται το στοιχείο του ανεξιχνίαστου εγκλήματος, σκιαγραφημένο αμυδρά με πινελιές μεταφυσικού. Η συνταγή είναι ελκυστικά κλειστοφοβική, τα hooks όσο εύστοχα και του Brown, οι περιγραφές του Sardou εντυπωσιακά άμεσες και η υπόθεση όσο πολύπλοκη χρειάζεται για να μπερδέψει και να κλιμακώσει τις κατάλληλες στιγμές.

Δεν θα σας αφήσει άφωνους, δεν είναι λογοτεχνικό αριστούργημα, αλλά αν απολαύσατε τον «Αρκτικό Κύκλο» και το «Οκτώ», τότε και αυτό δεν θα σας απογοητεύσει- το αντίθετο. Στα πολύ θετικά το μικρό μέγεθος της έκδοσης, με την οποία έχουν πειραματιστεί τον τελευταίο καιρό οι εκδόσεις Λιβάνη, καθώς και η μετάφραση της Ρένας Λέκκου-Δάντου, που έχει αναλάβει και τα τρία μεταφρασμένα στα ελληνικά έργα του συγγραφέα (το δεύτερο είναι η «Κρύπτη» και συστήνεται κυρίως σε όσους δεν έχουν βαρεθεί τις ατελείωτες παρελάσεις των Ναϊτών στα ράφια των βιβλιοπωλείων). Τις 469 σελίδες του «Κανείς δεν θα γλυτώσει», που φιλοδοξούν να σας κρατήσουν συντροφιά στο λεωφορείο για τη σχολή, στον καφέ μέχρι να έρθουν οι φίλοι σας και το βράδυ πριν κοιμηθείτε, θα τις βρείτε με μόνο οχτώ ευρώ σε όλα τα βιβλιοπωλεία.

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2008

27 Δεκεμβρίου- Muzine


























Από την επόμενη εβδομάδα το 2008 θα μπει δυναμικά στην playlist σας και μιας και οι γιορτές επιβάλλεται να είναι πλημμυρισμένες με μουσική και δη ποιοτική, θα επιλέξω για τη σημερινή παρουσίαση μία κυκλοφορία η οποία συνδυάζει ιδανικά την ανάγνωση με την ακοή. Απευθύνομαι ειδικά σε εσάς που είστε αποφασισμένοι να μην κάνετε εκπτώσεις στο στυλ και δεν είναι στις προτεραιότητές σας να ακολουθείται τυφλά το κοπάδι.

Μ’ αρέσει να γράφω καλά λόγια για κάτι που το αξίζει και το «Muzine» μου δίνει ξανά αυτή την ευκαιρία. Είναι ένα πρωτοποριακό σε σχεδιασμό διμηνιαίο, μουσικό περιοδικό, που άρχισε να κυκλοφορεί τον Νοέμβριο που μας πέρασε από τις εκδόσεις ΧΑΡΑΜΑδΑ. Με συνεργάτες που γράφουν μόνο για όσα αγαπούν, με σελίδες που έχουν γεύση κόμικ αισθητικής και με εμφάνιση λιτά όμορφη, ελπίζω ότι θα σας εντυπωσιάσει και θα ανέβει πολύ ψηλά στη λίστα με τις προτιμήσεις σας.

Η ομάδα των συντελεστών του υποστηρίζει ότι η μουσική διαβάζεται και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί τους. Το Muzine επιλέγει να συμπεριλάβει στη θεματολογία του μουσικές, ήχους, νότες και χρώματα που απέχουν πολύ από οποιοδήποτε ορισμό του mainstream. Ειδικότερα, το δεύτερο τεύχος που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες, πέραν των συνεντεύξεων, των παρουσιάσεων δίσκων, ενός κόμικ και ενός διηγήματος, περιλαμβάνει ένα κεντρικό αφιέρωμα για τον τρόπο που ακούμε σήμερα μουσική, μια στήλη για λόγια που είπαν κάποτε κάποιοι, αλλά είτε διαψεύστηκαν πανηγυρικά είτε επιβεβαιώθηκαν με τον καλύτερο τρόπο, αλλά και συνεργασίες με αξιόλογους Έλληνες bloggers.

Το καλύτερο, όμως σε κάθε τεύχος του Muzine είναι τα δύο cd που συνοδεύουν την έκδοση, με τραγούδια που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα έχετε ακούσει ούτε τον τίτλο τους. Το ένα cd είναι βαμμένο κόκκινο και η διάθεση του προσανατολίζεται σε πιο έντονους ρυθμούς, ενώ το άλλο είναι λευκό και προορίζεται για τις πιο ήρεμες στιγμές που θα χαζεύεται το χιόνι να πέφτει νωχελικά. Εγγυημένα θα φέρουν καινούρια ακούσματα στ’ αυτιά σας, συγκροτήματα και δημιουργούς απ’ όλο τον κόσμο που δεν γνωρίζατε την ύπαρξή τους, αλλά αξίζουν την προσοχή σας. Χαρακτηριστικά αναφέρω ορισμένους από αυτούς και τις δουλειές τους που παρουσιάζονται: Desert Hearts- Hotsy Totsi Nagasaki, Los Negativos- Piknik Caleidoscopiko, My darling YOU!- 16 Major Problems και Portastatic- Be Still Please.

Μέχρι την Παρασκευή το δεύτερο τεύχος θα βρίσκεται σε όλη την Ελλάδα, σε μέγεθος cd φυσικά. Η θέση του Muzine στη βιβλιοθήκη σας είναι εξασφαλισμένη, ενώ φαντάζει και ιδανικό δώρο για τον μουσικόφιλο κολητό σας. Στη πόλη μας μπορείτε να το αναζητήσετε στον Παπασωτηρίου και στο Χαρτέξ ή εναλλακτικά δεν θα ήταν καθόλου κακή ιδέα να σκεφτείτε την ετήσια συνδρομή η οποία περιλαμβάνει και το καινούριο άλμπουμ των Limousine. Περισσότερες πληροφορίες για το περιοδικό μπορείτε να αναζητήσετε στη σελίδα του στο http://www.muzine.gr

Καλή χρονιά και καλή ανάγνωση!

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2008

20 Δεκεμβρίου- Θρύλοι του Σύμπαντος & Μέσα απ' το Γυαλί

Βρισκόμαστε μία ανάσα πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων, που λόγω καιρού προσφέρονται για εντατική ανάγνωση κι έτσι η σημερινή παρουσίαση περιλαμβάνει δύο βιβλία και μάλιστα φρέσκες κυκλοφορίες, της εβδομάδας που μας πέρασε. Το πρώτο είναι μία εξαιρετική συλλογή διηγημάτων φάνταζυ και επιστημονικής φαντασίας, με τίτλο «Οι Θρύλοι του Σύμπαντος» και εντυπωσιακό εξώφυλλο του Γιώργου Σωτήρχου. Σε αυτή την συλλογική προσπάθεια ένωσαν τις δυνάμεις τους ούτε ένας, ούτε δύο, αλλά τριάντα οχτώ, νέοι στην πλειοψηφία, συγγραφείς προσπαθώντας να σκιαγραφήσουν τη σύγχρονη ελληνική σκηνή του φανταστικού. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν οι έμπειρες πένες της Ανθίππης Φιαμού και του Μιχάλη Μανωλιού, ενώ κάπου στη μέση εμφανίζεται και η αφεντιά μου με το εσχατολογικό διήγημα «Βεεμώθ». Ξεχωρίζω μερικούς τίτλους διηγημάτων για να πάρετε μία γεύση: «Εικονική Σταχτοπούτα», «Το ετήσιο φεστιβάλ ζυθοκατάνυξης των πορφυρών πεδίων», «Το τραγούδι του Μάγου», «Η αναζήτηση της χρυσής σφαίρας», «Οι σαγηνευτικές σκιές της Πανθαρούμα», «Η αίρεση της Σάρκας» και άλλα πολλά περισσότερα. Τον πρόλογο τον έχει αναλάβει ο Δον Κιχώτης της ελληνικής επιστημονικής φαντασίας, Διαμαντής Φλωράκης.

Το δεύτερο βιβλίο που έχω τη χαρά να παρουσιάσω μέσα από τις «σελίδες για άλλες σελίδες» είναι μία συλλογή παραμυθιών, το «Μέσα απ’ το Γυαλί» της καλής μου φίλης Ευθυμίας Δεσποτάκη, η οποία μου έκανε τη τιμή να μου ζητήσει να της γράψω τον πρόλογο. Ομολογώ ότι ενθουσιάστηκα με τις καταπληκτικές ιστορίες, το ιδιαίτερο ύφος και τους έξοχους χαρακτήρες, αν αρχίσω, όμως να γράφω καλά λόγια δεν θα τελειώσω μέχρι αύριο, έτσι απλά παραθέτω ένα μικρό εισαγωγικό κείμενο της Ευθυμίας, που περιγράφει τι ακριβώς είναι το "Μέσα απ' το Γυαλί": «Μικρές ιστορίες, που κάποιοι διαβάζουν μέσα στις ανακλάσεις του φωτός. Ένας κρύσταλλος, το Γυαλί, που μιλάει για κόσμους που δεν υπάρχουν πια. Παραμύθια ξεχασμένα, που μπλέκονται το ένα με το άλλο με τρόπους ξωτικούς. Ανθρώπινες αδυναμίες, μίση και πάθη που δίνουν ζωή σε μύθους και δοξασίες κι ονοματίζουν λίμνες, νησιά και ποταμούς. Τις νύχτες που οι θεές περπατούν ανάμεσα στους ανθρώπους, τ’ απογεύματα που παλιές κατάρες παίρνουν και πάλι ζωή, τα ξημερώματα που φέρνουν τη λύτρωση σε βασανισμένα φαντάσματα, οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν αυτό που θα τους χαρίσει γαλήνη. Κάποιες φορές το βρίσκουν. Κάποιες άλλες όχι. Κι ούτε το ένα, ούτε το άλλο τούς εμποδίζει να ζουν. Δέκα ιστορίες καλυμμένες με νεραϊδένια πάχνη, σας προσκαλούν να μοιραστείτε τις αγωνίες τους.»

Και τα δύο βιβλία είναι εκδόσεις των Συμπαντικών Διαδρομών και στη πόλη μας θα τα βρείτε στο βιβλιοπωλείο Παιδεία και στο Κέντρο Τύπου στη Γρηγορίου Σακκά.