Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008

14 Φεβρουαρίου- Νορβηγικό Δάσος

Μέσα Φεβρουαρίου, σιγά-σιγά τελειώνουν οι εξεταστικές των φοιτητών, πλησιάζει το Πάσχα και οι εκδοτικοί οίκοι ετοιμάζονται για τα νέα βιβλία, που θα παραδώσουν στο κοινό. Κάπου μαζί με τα υπόλοιπα ετοιμάζεται και ένα δικό μου, στο οποίο θα αναφερθώ κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον, όταν θα έχω περάσει από τη θέση του κριτή σε αυτή του κρινόμενου.

Πριν τη σημερινή παρουσίαση να αναφέρω πως το βιβλίο που φιλοξενούσαν εδώ δίπλα μου, οι φίλοι του Βιβλίου την προηγούμενη εβδομάδα, είναι όντως πολύ καλό και το έχω κατατάξει ως ένα από τα αγαπημένα μου. Να θυμίσω, λοιπόν ότι ήταν «Το πιο λευκό λουλούδι» του Μπρένταν Γκράχαμ, σε μετάφραση της Πόλυ Μοσχοπούλου και έχει κυκλοφορήσει απ’ τις εκδόσεις Ωκεανίδα, που ειδικεύονται στην κοινωνική λογοτεχνία και διαθέτουν μία αξιολογότατη γκάμα αντίστοιχων τίτλων.

Αυτή την εβδομάδα θα προτείνω το «Νορβηγικό Δάσος» του ταλαντούχου Χαρούκι Μουρακάμι. Πιθανότατα θα το έχετε ακούσει μιας και κυκλοφόρησε αρκετά από στόμα σε στόμα, έχει ήδη πετύχει καλές πωλήσεις και στη χώρα μας (ξεπέρασε την ενδέκατη χιλιάδα), ενώ όσοι το διάβασαν είχαν να πουν μόνο καλά λόγια. Το «Νορβηγικό Δάσος» δεν έχει φυσικά καμία σχέση με την Σκανδιναβία, δεν απευθύνεται σε μικρές ηλικίες ή ανώριμους αναγνώστες και διαπραγματεύεται ευαίσθητα ζητήματα που ξεκινούν απ’ τις διαπροσωπικές σχέσεις και καταλήγουν στη σεξουαλική απελευθέρωση και τη διατήρηση της ψυχικής ισορροπίας. Στις περίπου πεντακόσιες σελίδες του, θα ανακαλύψετε αναπάντεχα πολλές ομοιότητες ανάμεσα στη σύγχρονη Ελλάδα και την Ιαπωνία του ’70. Διατήρησα μερικές ενστάσεις για το πόσο σοφός παρουσιάζεται ο κεντρικός χαρακτήρας και από κάποιο σημείο και μετά βρήκα λίγο κουραστική την επικέντρωση στο θέμα του σεξ, αλλά αναμφίβολα πρόκειται για ένα πάρα πολύ καλό βιβλίο.

Και λίγα λόγια απ’ το οπισθόφυλλο για να δείτε πως αυτοπαρουσιάζεται: «Όταν ακούει το Norwegian Wood των Beatles, ο Tόρου Bατανάμπε θυμάται την πρώτη του αγάπη, τη Nαόκο, το κορίτσι του καλύτερού του φίλου. Ήταν το αγαπημένο της. Αμέσως μεταφέρεται σχεδόν είκοσι χρόνια πίσω, στην εποχή που ήταν φοιτητής στο Tόκιο, χαμένος σε έναν κόσμο πάθους, περιστασιακού σεξ, απώλειας, επιθυμιών και ταραγμένων σχέσεων, στην εποχή που εισέβαλε στη ζωή του μια αυθόρμητη κοπέλα, η Mιντόρι, κι αυτός έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στο μέλλον και στο παρελθόν.

O Xαρούκι Mουρακάμι, ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους μυθιστοριογράφους, συγγραφέας του αριστουργηματικού Κουρδιστού πουλιού, καταπιάνεται κι εδώ, με το δικό του, μοναδικό τρόπο, με υπαρξιακά ζητήματα με τις ανθρώπινες προσδοκίες και με τον έρωτα, που είναι υπέροχος ακόμα κι όταν είναι άπιαστος.»

Τέλος μην ξεχνάτε ότι για επικοινωνία με τη στήλη και για να αναζητήσετε παλιότερα θέματα μπορείτε να επισκεφτείτε το http://giannis-pliotas.blogspot.com/.

7 Φεβρουαρίου- Σπίτι δίπλα στο ποτάμι

Δύο εξαιρετικά άρθρα για όσους ασχολούνται με τη συγγραφή, αλλά και για όσους είναι συστηματικοί αναγνώστες. Για το πρώτο σας παραπέμπω στην ηλεκτρονική έκδοση του Βήματος της Κυριακής και συγκεκριμένα στο: http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=15272&m=S01&aa=1

Αναφέρονται τα δέκα βιβλία Ελλήνων συγγραφέων, που πούλησαν τα περισσότερα αντίτυπα τη χρονιά που μας πέρασε. Στην πρώτη θέση είναι η Λένα Μαντά με το «Σπίτι δίπλα στο ποτάμι», που κυκλοφόρησε απ’ τις εκδόσεις «Ψυχογιός» και έφτασε τα 89.000 (!) βιβλία.

Το δεύτερο είναι μία από τις πιο γνωστές ιστορίες στα εκδοτικά της Αγγλίας. Το άρθρο επιμελήθηκε η Νάταλι Χατζηαντωνίου, δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία στις 20 του περασμένου Ιουλίου και μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο στο: http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=20.07.2007,id=83442532

«Τα μυθιστορήματά της Τζέιν Όστεν παρότι έχουν πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα σ' όλο τον κόσμο, σήμερα δεν θα έβρισκαν εκδότη. Το διαβεβαιώνει ο Ντέιβιντ Λάσμαν, διευθυντής του Φεστιβάλ «Τζέιν Οστεν», αφού πρώτα έκανε ένα πείραμα: Δακτυλογράφησε και έστειλε σε εκδοτικούς οίκους, αποσπάσματα από το «Αβαείο του Νορθάνγκερ», μετονομάζοντας το μυθιστόρημα σε «Σούζαν» και αναβαπτίζοντας την κεντρική ηρωίδα από Κάθριν Μόρλαντ σε Σούζαν Μάλντορν. Οι απορριπτικές απαντήσεις έφτασαν βροχή και πρώτα πρώτα από τον οίκο «Μπλούμσμπερι» του «Χάρι Πότερ», που επισήμαινε ότι «παρ' ότι διαβάσαμε τη δουλειά σας με ενδιαφέρον, δεν ταιριάζει στον κατάλογό μας». Απτόητος ο Λάσμαν πέρασε στο επόμενο στάδιο, επιλέγοντας αυτή τη φορά ένα γνωστότερο μυθιστόρημα της Οστεν, την «Πειθώ». Αυτή τη φορά απάντησαν οι ατζέντηδες της Τζ. Ρόουλινγκ, πληροφορώντας τον ότι δεν είναι «καθόλου σίγουροι» ότι θα μπορέσουν να προωθήσουν το βιβλίο του! Ο Λάσμαν μπορούσε πλέον να γίνει θρασύς. Επέλεξε το «Περηφάνια και προκατάληψη», παράλλαξε ελάχιστα τα ονόματα των ηρώων και το έστειλε με τον τίτλο «Πρώτες εντυπώσεις». Φρόντισε μάλιστα να παραθέσει αυτούσιο τον διάσημο πρόλογο του μυθιστορήματος: «Αποτελεί κοινή πεποίθηση πως, όταν ένας άνδρας είναι ελεύθερος κι έχει σημαντική περιουσία, χρειάζεται και μία σύζυγο». Καμία έκπληξη. Οι απορριπτικές επιστολές έφτιαξαν και πάλι μια μικρή στοίβα στο γραφείο του Λάσμαν. Πάνω πάνω αυτή από τις εκδόσεις «Πένγκουιν»: «Οι "Πρώτες εντυπώσεις" φαίνεται να είναι ένα ενδιαφέρον και πρωτότυπο ανάγνωσμα».
Μόνον ο Αλεξ Μπόουλερ από τον οίκο «Τζόναθαν Κέιπ» αντιλήφθηκε τη λογοκλοπή. Στην απάντησή του έγραφε: «Οι πρώτες εντυπώσεις μου από το βιβλίο σας είναι δυσπιστία, μια ελαφρά ενόχληση και, φυσικά, στιγμές γέλιου. Θα σας συμβούλευα να πάρετε στα χέρια σας το αντίτυπο της «Περηφάνιας και προκατάληψης», που, στοιχηματίζω, βρίσκεται δίπλα στη γραφομηχανή σας και να αποπειραθείτε την επόμενη φορά ο πρόλογός σας να διαφοροποιείται κάπως από αυτόν της Όστεν».

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2008

31 Ιανουαρίου- Σχέδιο Τρόμου

Το Σάββατο που μας πέρασε έκανα ένα διάλειμμα από το διάβασμα της εξεταστικής και κατηφόρισα στο κέντρο της Πάτρας για να συναντήσω το Γιάννη Αντάμη στο βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης, όπου και παρουσίαζε το δεύτερο βιβλίο του. Το «Σχέδιο Τρόμου» κυκλοφόρησε απ’ τις εκδόσεις Οξύ και σύμφωνα με το tagline είναι γεμάτο από λεπτό, αλληγορικό χιούμορ. Ο Γιάννης Αντάμης γεννήθηκε το 1975 και ζει και εργάζεται ως δικηγόρος στο Βόλο. Το πρώτο του βιβλίο, με τίτλο «Πριγκιποδουλειές», περιέχει εφτά παραλήθια (sic), απευθύνεται σε μεγάλα παιδιά και κέρδισε το 2007 έπαινο εικονογράφησης από τα ελληνικά βραβεία γραφιστικής.

Και τα δύο βιβλία του Αντάμη κινούνται στο ίδιο ύφος, δηλαδή έναν συνδυασμό κειμένου και εξαιρετικού σχεδίου, που έχει σαν πρώτο στόχο να τραβήξει την προσοχή του αναγνώστη και κατόπιν να τον ευαισθητοποιήσει και να τον κάνει κοινωνό των προβληματισμών που εμπεριέχουν. Όπως μου είπε, στο «Σχέδιο Τρόμου», θέλει να μελετήσει τις αντιδράσεις των ανθρώπων, υπό καθεστώς τρομοκρατίας απ’ όπου κι αν προέρχεται αυτή. Τον ενδιαφέρει να μελετήσει τις εκφάνσεις της σε όλο το εύρος των μορφών στο οποίο μπορεί να διακυμανθεί, δηλαδή από πολιτική, μέχρι συναισθηματική. Όλα αυτά, όμως δοσμένα μέσα σε παραμυθένιο πλαίσιο και με την υπογραφή της άρτιας καλλιτεχνικής πινελιάς που χαρακτηρίζει όλες τις εκδόσεις βιβλίων απ’ το Οξύ. Αξίζει νομίζω να εξερευνήσετε τις σπονδυλωτές ιστορίες και την ιδιότυπη αφήγηση του Γιάννη Αντάμη στις «Πριγκιποδουλειές» και στο «Σχέδιο Τρόμου». Και τα δύο μαζί είναι 176 καλαίσθητες σελίδες, δεν θα ελαφρύνουν το πορτοφόλι σας και σίγουρα θα βρουν μία καλή θέση στη βιβλιοθήκη σας. Τελειώνοντας θα αντιγράψω το οπισθόφυλλο απ’ το «Σχέδιο τρόμου» για να πάρετε μία γεύση από πρώτο χέρι:

Αυτό δεν είναι ένα βιβλίο με ιστορίες τρόμου και μυστηρίου. Μέσα του βρίσκεται κρυμμένο το μυστικό σχέδιο μιας πόλης, που κάποια στιγμή γλίστρησε αθόρυβα έξω από τα όρια του χώρου και του χρόνου. Τα αόριστα τοπωνύμια και οι ημιτελείς χρονολογίες υπάρχουν μόνο για να κρατάνε σαν αόρατες πινέζες τα οκτώ κεφάλαια πάνω στις σελίδες τους. Οι κάτοικοι της πόλης αυτής είναι πρόσωπα φανταστικά, αλλά κανείς τους δεν το ξέρει ακόμα. Χαμένοι σε μια πόλη χωρίς αρχή και τέλος, εγκλωβισμένοι σε έναν πλανήτη χωρίς έξοδο κινδύνου και εξόριστοι σε μια ζωή χωρίς σχέδιο διαφυγής, κάποιοι από αυτούς βλέπουν τα είδωλά τους να χορεύουν πάνω στον καθρέφτη του τρόμου και του παραλογισμού. Το έγκλημα απλώνεται στις γειτονιές και τα προάστια, το σύστημα νιώθει τις γυάλινες δομές του να ραγίζουν, ενώ κάπου βαθιά μέσα στα έγκατα της πόλης και όχι μακριά από τον πυρήνα του πλανήτη, κάποιοι τετράποδοι αλήτες σχεδιάζουν το μοιραίο χτύπημα.

Μια σειρά μαύρων ιστοριών που κάνουν τον αναγνώστη να μειδιά… και να υποψιάζεται ότι ο συγγραφέας εννοεί κάτι παραπάνω από αυτό που λέει!