25 Ιουνίου- ΒΙΠΕΡ ή Κούντερα;

ΒΙΠΕΡ ή Κούντερα;

Του Γιάννη Πλιώτα

Ξυπνώντας Σάββατο πρωί για να γράψω τη στήλη, συνειδητοποίησα ότι αυτή την εβδομάδα δεν διάβασα κάποιο αξιόλογο βιβλίο, το οποίο θα μπορούσα να σας προτείνω. Επιπλέον υπάρχει η εξεταστική αυτή την περίοδο, που μου έχει κλέψει αρκετό χρόνο, κι έτσι ελπίζω όταν ξανασυναντηθούμε να έχω περισσότερα ενδιαφέροντα να γράψω και να διαβάσετε.

Με τον κίνδυνο να μείνει λευκή η σελίδα μπροστά μου, άρχισα να στύβω το μυαλό μου για ιδέες. Θα μπορούσαμε να κάνουμε την καθιερωμένη -εικονική- βόλτα στα βιβλιοπωλεία και να χαζέψουμε παρέα τις βιτρίνες. Αυτό είναι σίγουρα μία καλή λύση. Με τις διακοπές να πλησιάζουν για την πλειοψηφία φοιτητών κι εργαζόμενων, όλοι ψάχνουμε βιβλία που θα μπορούσαν να μας κρατήσουν συντροφιά. Προσέξτε, όμως γιατί ειδικά για αυτή την περίοδο, υπάρχει ένα χαρακτηριστικό του βιβλίου στο οποίο πρέπει να δώσετε προσοχή. Δεν λέω, τα βιβλία τσέπης μιας χαρά είναι – τι πιο ψαγμένο/ ρετρό/ cool απ’ το να σκάσετε μύτη στην παραλία με ένα ΒΙΠΕΡ; Oμως δεν θα έχετε καλύψει μία βασική ανάγκη. Αυτή της σκιάς. Με τον άτεγκτο ήλιο να λυσσομανάει, το βιβλίο που διαβάζεται θα πρέπει να έχει αρκετό μέγεθος ώστε τουλάχιστον να ρίχνει λίγη δροσιστική (ας πούμε) σκιά στο πρόσωπο σας. Και αργότερα, όταν η ανάγνωση και οι ρακέτες θα σας έχουν καταβάλει, θα μπορείτε πολύ απλά να ρίξετε το βιβλίο στο πρόσωπό σας και να κοιμηθείτε μακάριοι και βέβαιοι ότι δεν θα καείτε. Αρα εκτός από μεγάλο σε διαστάσεις, το βιβλίο θα πρέπει να μην είναι και πολύ βαρύ. Φανταστείτε τον κόσμο να περνάει από κοντά σας και εσείς να κοιμάστε με τον Δ’ τόμο των απάντων του Κούντερα στο κεφάλι. Δεν γίνεται να είστε πιο cool (θεωρητικά πάντα – δεν θα έπαιρνα όρκο ότι όλοι στην παραλία ξέρουν τον Κούντερα).

Επειδή, όμως και αυτή η προοπτική δεν με ικανοποίησε πλήρως, θα μπορούσα υπό τη μορφή προοικονομίας να αναφερθώ σε τρία-τέσσερα βιβλία που εκτός απροόπτου θα παρουσιάσω από τα Ράφια τις ερχόμενες εβδομάδες. Είναι βιβλία που βρίσκονται στην κορυφή της στήλης με τα αδιάβαστα (της... στήλης), απευθύνονται σε διαφορετικά μέρη του αναγνωστικού κοινού και έχουν δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες. Για παράδειγμα, την αμέσως επόμενη εβδομάδα θα μιλήσω για το μυστηριώδες «Σχέδιο Φράκταλ», του Κωνσταντίνου Χαρίτου, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Τρίτων. Είναι ένα θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, που σίγουρα θα συναρπάσει όσους διαβάζουν με ευχαρίστηση βιβλία σαν τον «Αρκτικό Κύκλο» του Νταν Μπράουν. Μετά θα γράψω για ένα εξαιρετικό βιβλίο του ποιητή Αργύρη Χιόνη, «Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες», που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Κίχλη και μου άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις στην παρουσίασή του εδώ στην Πάτρα. Τέλος, στο δεύτερο μισό του Ιουλίου και ενώ οι βουτιές θα είναι σε ημερήσια διάταξη, θα μιλήσουμε για τα «Χρονικά της Αντάκρης» του Μενεστρέλ Ντε Μιραβάλ, ένα βιβλίο φαντασίας για εφήβους, των εκδόσεων Μίνωας και το ιστορικό μυθιστόρημα «Σοφία Παλαιολογίνα» του Γιώργου Λεονάρδου, που κυκλοφορεί απ’ τον Λιβάνη.

Οπως θα διαπιστώσατε, με αυτά και μ’ αυτά κατάφερα να μακρηγορήσω και η στήλη σχεδόν να φτάσει στο τέλος της. Είχα την ιδέα να γράψω και μια μικρή ιστορία, αλλά μιας και δεν είχα κανενός είδους έμπνευση, αποφάσισα να αντιγράψω μία ενός μεγάλου ξένου λογοτέχνη. Μπορεί να σας φαίνεται παράξενο πώς θα χωρέσει μία ολόκληρη ιστορία στις ελάχιστες αράδες που απομένουν, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο χώρος μερικές φορές είναι σχετικός. Στον συγγραφέα που αναφέρομαι, του είχαν ζητήσει να γράψει μέσα σε δέκα λεπτά με μια ντουζίνα λέξεις, ένα πολύ πολύ μικρό διήγημα επιστημονικής φαντασίας, που να περιλαμβάνει εξωγήινους. Το απίθανο αποτέλεσμα ήταν το εξής: «Ο τελευταίος άνθρωπος στη Γη καθόταν σπίτι του, όταν χτύπησε η πόρτα.»

Οτιδήποτε και αν προσθέσω για επίλογο θα φανεί υπερβολικό. Μέχρι την επόμενη εβδομάδα διαβάστε ό,τι βρείτε μπροστά σας και θα μοιραστούμε εδώ τις εντυπώσεις μας. Εσείς νοερά, εγώ με μελάνι.

18 Ιουνίου- Η ηγεμονία της ευτυχίας

Μυστήριο και συνωμοσίες σ’ ένα δυστοπικό μέλλον

Του Γιάννη Πλιώτα

Καλημέρα! (ή καλησπέρα) Είναι μια όμορφη Πέμπτη 18 Ιουνίου και χωρίς περιστροφές, φιοριτούρες και προλόγους, προχωράω στο κυρίως θέμα. Μόλις πριν λίγη ώρα τελείωσα στο αστικό το βιβλίο της σημερινής παρουσίασης και είμαι χαρούμενος γιατί έχω να σας προτείνω κάτι πολύ αξιόλογο, μία ιστορία από αυτές που συνήθως δεν γράφονται στην Ελλάδα. Δεν πρόκειται για κάποιο έπος, μια ιστορία αγάπης, ή για ένα μελόδραμα που ξεκινάει στη Σμύρνη και μέσω του Πολυτεχνείου καταλήγει στη δυτικοποιημένη ρουτίνα του σήμερα. Είναι ένα βιβλίο που ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια της τυποποιημένης πλειοψηφίας της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας και κάνει μερικά βήματα στο μέλλον. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι μερικές κινήσεις μπροστά.

Η «Ηγεμονία της Ευτυχίας» της Ελευθερίας Δημητρομανωλάκη κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2006 από το Μεταίχμιο και έφτασε στα χέρια μου έπειτα από τη σύσταση ενός καλού μου φίλου. Το 2007, δε, ήταν υποψήφιο για καλύτερο μυθιστόρημα πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα στα βραβεία του περιοδικού Διαβάζω. Η Ελευθερία Δημητρομανωλάκη γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Σπούδασε Νομικά και άσκησε τη δικηγορία για λίγο. Σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου και εδώ και χρόνια εργάζεται ως casting director στον κινηματογράφο, την τηλεόραση και τη διαφήμιση. Ενώ εκπονεί το διδακτορικό της με θέμα τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο, έγραψε το πρώτο της μυθιστόρημα.

Η «Ηγεμονία της ευτυχίας» είναι ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, είδος ελάχιστα ανεπτυγμένο στη χώρα μας, παρ’ ότι έχει αρκετούς φίλους. Παρ’ όλο, όμως που η πλειοψηφία τους περιορίζεται στην ανάγνωση αυστηρά ξένων συγγραφέων, τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία μεγάλη προσφορά αμιγώς ελληνικών τίτλων με περιπτώσεις που ξεχωρίζουν. Θυμίζω το φιλοσοφικού/πολιτικού περιεχομένου «Eξι δισεκατομμύρια τρόποι ζωής» (εκδ. Τρίτων) του Παναγιώτη Κούστα, τη συλλογή διηγημάτων «Σάρκινο Φρούτο» (εκδ. Τρίτων) του Μιχάλη Μανωλιού, τα περιπετειώδη «Φύλακας του Χρόνου» (εκδ. Λιβάνη) και «Ονειροψιθυριστές» (εκδ. Λιβάνη) των φίλων Κωνσταντίνου Παπαχρήστου και Σάββα Γρηγοριάδη αντίστοιχα. Προσωπικά -και κλείνω αυτή την παρένθεση- έχω σε ξεχωριστή θέση τα βιβλία φιλοσοφικής επιστημονικής φαντασίας του σοφού ανθρώπου Διαμαντή Φλωράκη, για του οποίου το άγνωστο στο ευρύ κοινό έργο κάποια στιγμή θα γράψω περισσότερα.

Επιστρέφοντας στην «Ηγεμονία της Ευτυχίας» θα το όριζα ως ένα μείγμα μελλοντολογικής περιπέτειας και νουάρ αστυνομικού, που στηρίζεται στα στοιχεία της συνεχούς παρακολούθησης (και παραβίασης της ιδιωτικότητας), που είχε προβλέψει το «1984» και προχωράει αναπτύσσοντας μία ιστορία μυστηρίου. Στο βιβλίο της Δημητρομανωλάκη πρωταγωνιστεί ένας συγγραφέας, φιλελεύθερων απόψεων, ενταγμένος πλήρως μέσα στο σύστημα, αλλά έχοντας θέσει ταυτόχρονα εαυτόν εκτός στοχαστικής χειμερίας νάρκης. Στην πολυκατοικία που μένει είτε εξαιτίας ενός άγνωστου ιού, είτε λόγω τρομοκρατικής, βιοχημικής επίθεσης, πεθαίνουν πέντε άτομα, ανάμεσα στους οποίους βρίσκεται και ένας στενός φίλος του, που είναι προβεβλημένο πολιτικό στέλεχος. Είμαστε ακόμα στο πρώτο κεφάλαιο που ονομάζεται «Κατάσταση έκτακτης ανάγκης» και αρχίζει με τη δυσοίωνη, προφητική φράση ενός άστεγου: «Μαζεύτηκαν κοράκια... μαζεύονται, πυκνώνουν τα κοράκια». Ακολουθούν εξονυχιστικές έρευνες των ανακριτικών αρχών, δημιουργούνται υπόνοιες συγκάλυψης και αρχίζει να φαίνεται μία συνωμοσία με σκοτεινά κίνητρα. Δηλαδή απ’ τις καλύτερες συνταγές για να περάσετε καλά με συντροφιά ένα βιβλίο.

Ο απροσδιόριστος χρονικά μελλοντικός κόσμος της Δημητρομανωλάκη, κυριαρχείται από μια δεσποτική, στα πλαίσια της δημοκρατίας, εξουσία, η οποία ανά πάσα στιγμή έχει πρόσβαση σε όλα τα προσωπικά δεδομένα των πολιτών. Εκτός από την τεχνολογία που έχει υπεραναπτυχθεί, οι βελτιώσεις στον γενετικό κώδικα δεν είναι άγνωστες, ενώ η χαρά και η ευτυχία διοχετεύονται στον οργανισμό μέσω τσιγάρων, σοκολατών, αναψυκτικών και χαπιών. Από τα τελευταία, δε, ξεκινάει και ένα νήμα της υπόθεσης, του οποίου οι προεκτάσεις είναι απρόβλεπτες.

Γραφή που ρέει κινηματογραφικά, πυκνή πλοκή πίσω από τις δολοφονίες και με ζωηρά χρώματα ζωγραφισμένο κλίμα «whodunit», που θα συναρπάσει τους οπαδούς του είδους. Νομίζω θα σας αφήσει απόλυτα ικανοποιημένους και θα σας βάλει στη διαδικασία σκέψης (πάντα ένα από τα ζητούμενα κατά την ανάγνωση ενός βιβλίου) πάνω στην εξέλιξη του τρόπου ζωής και συγκεκριμένα στις εφαρμογές επί των ανθρώπινων συναισθημάτων, μιας και από το κείμενο δεν λείπουν οι επίκαιροι προβληματισμοί, όπως για παράδειγμα αυτός των ορίων της ευθανασίας ή της περιστολής των ελευθεριών στο όνομα της ασφάλειας.

Οπως γράφει κάπου η συγγραφέας: «...Οι γνωστοί ανελέητοι περιορισμοί των πιο βασικών αναγκών. Για λόγους έκτακτης ανάγκης. Μόνο που οι λόγοι έκτακτης ανάγκης γίνονται όλο και πιο συχνοί. Είναι η καθημερινότητά μας».

Πόσο αυτό ισχύει ή τείνει να ισχύσει στη δική μας καθημερινότητα; Να ένα ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε.

11 Ιουνίου- Λυκόφως

Το άστρο της τριαντατριάχρονης Στέφανι Μέγιερ

Του Γιάννη Πλιώτα

Στο τριήμερο είχα πάρει μαζί μου για να ξαναδιαβάσω το «Σοφό Παιδί» του Χρήστου Χωμενίδη, το πρώτο του μυθιστόρημα, που είχε αφήσει πάρα πολύ καλές εντυπώσεις την εποχή του (1993) σε κοινό και κριτικούς. Είναι ένα δυνατό κράμα χρονογραφήματος και σουρεαλισμού και αξίζει να το διαβάσετε, ενώ αν το έχετε ήδη κάνει και σας άρεσε η -αναγνωρισμένη στις μέρες μας- γραφή του Χωμενίδη, θα πρότεινα να αναζητήσετε το καινούργιο του μυθιστόρημα, το «Λόγια-φτερά», που κυκλοφόρησε μόλις από τις εκδόσεις Πατάκη.

Πάμε σε κάτι εντελώς διαφορετικό τώρα. Από την προηγούμενη εβδομάδα είχα στο μυαλό μου να παρουσιάσω την «Ηγεμονία της Ευτυχίας» στα σημερινά Ράφια, αλλά μιας και το συγκεκριμένο βιβλίο το ξέχασα πριν κάτι μέρες σε μια παραλία και δεν πρόλαβα να το τελειώσω, θα προχωρήσω σε μια δημοφιλή σειρά βιβλίων με... βρικόλακες. Μην ανησυχείτε, δεν χρειάζεται να τρομάξετε, είναι μια τετραλογία που σίγουρα την έχετε ακουστά και το εξώφυλλο θα σας είναι πολύ οικείο, μιας και τον τελευταίο καιρό εμφανιζόταν σε περίοπτη θέση σε όλες τις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων.

Πρόκειται για το «Λυκόφως» της Στέφανι Μέγιερ (Stephenie Meyer), που πρόσφατα μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο· το γνωστό «Twilight». Οταν πριν από μερικούς μήνες είδα τη μεγάλη εισπρακτική επιτυχία της ταινίας στην Αμερική, δεν γνώριζα ότι αποτελούσε μεταφορά μυθιστορήματος και ψάχνοντας περισσότερα στοιχεία κατέληξα στη λίστα με τα best seller του μεγαλύτερου διαδικτυακού βιβλιοπωλείου στον κόσμο (amazon.com), της οποίας τις πρώτες θέσεις καταλάμβαναν τέσσερα βιβλία με παρόμοιο εξώφυλλο: «Twilight» (2005), «New Moon» (2006), «Eclipse» (2007) και «Breaking Dawn» (2008).

Η σειρά των βιβλίων ξεκίνησε στην Αμερική το 2005 και πολύ γρήγορα γνώρισε ανέλπιστη, συνταρακτική επιτυχία, εκτινάσσοντας σε δυσθεώρητα ύψη το άστρο της πρωτοεμφανιζόμενης, τριαντατριάχρονης Μέγιερ. Μέχρι σήμερα τα βιβλία έχουν πουλήσει πάνω από 42 εκατομμύρια αντίτυπα και έχουν μεταφραστεί σε 37 γλώσσες (στην Ελλάδα κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Πλατύπους, σε μετάφραση της Βασιλικής Λατσίνου). Οι ήρωες του βιβλίου Μπέλα και Eντουαρτ απέκτησαν φανατικούς οπαδούς, ενώ η συγγραφέας δήλωσε ότι εμπνεύστηκε το concept της σειράς σε ένα όνειρό της.

Χωρίς να έχω δει την ταινία, είχα από καιρό την περιέργεια να διαβάσω το «Λυκόφως», ώστε να καταλάβω γιατί έγινε τόσος θόρυβος γύρω από μία ακόμα ιστορία με βαμπίρ (πιστεύω δεν είναι spoiler – θα έχετε ακούσει ότι οι κυριότεροι χαρακτήρες στο βιβλίο είναι βρικόλακες). Τελικά το δανείστηκα από τη φίλη μου Ελεονώρα και ομολογώ ότι δεν το μετάνιωσα στο παραμικρό· νομίζω διάβασα τις πεντακόσιες σελίδες του μέσα σε τρεις μέρες.

Το «Λυκόφως» είναι μία ιστορία με σαφή συναισθηματικό προσανατολισμό και εισάγει πολύ έξυπνα το στοιχείο της διαφορετικότητας των δύο πρωταγωνιστών. Η Μπέλα είναι μια συνηθισμένη νεαρή κοπέλα, που αλλάζει σπίτι και σχολείο για να διευκολύνει το δεύτερο γάμο της μητέρας της. Ωστόσο καταπιέζεται για να συγκατοικήσει με τον πατέρα της, έναν καλοκάγαθο σερίφη σε μία μικρή, αδιάφορη πόλη. Οταν νομίζει ότι ουσιαστικά έχει θαφτεί και δεν πρόκειται ποτέ να προσαρμοστεί στη μικρή πόλη Φορκς, έρχεται μία παράξενη γνωριμία στο σχολείο με τον συμμαθητή Εντουαρτ και τη μυστηριώδη οικογένειά του για να αλλάξει ριζικά τη ζωή της.

Γιατί να διαβάσετε κι εσείς το «Λυκόφως»; Πρώτα απ’ όλα γιατί είναι μία καλογραμμένη ιστορία αγάπης και θανάτου. Αυτό από μόνο του δεν είναι πρωτότυπο, γιατί σε τελική ανάλυση όλα τα βιβλία που έχουν γραφτεί έχουν δύο μόνο θέματα: την αγάπη και το θάνατο. Στο «Λυκόφως», όμως, υπάρχουν πολλά στοιχεία περιπέτειας και μια έξυπνη, ενδελεχής σκιαγράφηση της δύσκολης και αμήχανης περιόδου της εφηβείας. Και όταν ακόμα υπεισέρχεται στην πλοκή το έντονο στοιχείο του φανταστικού, αυτό γίνεται τόσο φυσιολογικά, ώστε ο αναγνώστης πείθεται ότι βαμπίρ μπορεί να ζουν αρμονικά ανάμεσά μας. Αλλωστε στο «Λυκόφως» οι βρικόλακες παρουσιάζονται λιγότερο ως γκροτέσκα πλάσματα διψασμένα για ανθρώπινο αίμα και περισσότερο ως ευγενικές, απόμακρες (έως απόκοσμες) φυσιογνωμίες.

Ακόμα και αν δεν είστε στο άμεσο target group της συγγραφέως (γυναίκες από 15 έως 25), νομίζω το «Λυκόφως» θα σας αρέσει και θα σας αφήσει μια ευχάριστη, γλυκιά γεύση. Αλλωστε ο πυρήνας της ιστορίας, η ανιδιοτελής αγάπη που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που προέρχονται από δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους, αναλύεται με έξυπνο, συμβολικό τρόπο, που κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη και ενίοτε τον βάζει στη θέση των πρωταγωνιστών, καλώντας τον να απαντήσει σε μια σειρά ώριμων διλημμάτων.

Το «Λυκόφως» μου άρεσε πολύ, έβαλα στο άμεσο πρόγραμμα το δεύτερο βιβλίο και μου κέντρισε το ενδιαφέρον για να δω και την ταινία. Οι πιστοί οπαδοί θα ανταμειφθούν σύντομα και με το sequel του «Twilight», το «New Moon» που στις 31 Δεκεμβρίου κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους της χώρας μας. Πρωταγωνιστούν και πάλι η Kristen Stewart και ο Robert Pattinson.

4 Ιουνίου- Μπρίσινγκρ

Με φαντασία, έμπνευση και πολύ χιούμορ

Του Γιάννη Πλιώτα

Μπήκαμε και επίσημα στον πρώτο μήνα του καλοκαιριού και πολλοί από εσάς ήδη θα έχετε κανονίσει προορισμό και ημερομηνίες για τις διακοπές σας. Φαντάζομαι, όμως, ότι δεν θα έχετε αποφασίσει ποια βιβλία θα πάρετε μαζί σας, άρα σήμερα θα κάνω ένα διάλειμμα από τις προγραμματισμένες παρουσιάσεις για να κάνουμε μαζί μια εικονική βόλτα στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και να ξεφυλλίσουμε τρεις νέες εκδόσεις.

Ενα βιβλίο που σίγουρα έχετε δει το εξώφυλλο, αλλά δέσατε τη γλώσσα σας κόμπο ενώ προσπαθούσατε να το προφέρετε, είναι το «Μπρίσινγκρ» των εκδόσεων Πατάκη. Πρόκειται για το τρίτο βιβλίο του Κρίστοφερ Παολίνι και αποτελεί μέρος της σειράς φαντασίας «Εραγκον», που μεταφέρθηκε πριν δυο τρία χρόνια και στους κινηματογράφους. Στο εξωτερικό είναι πολύ δημοφιλής σειρά, μιας και αφηγείται την ιστορία δράκων, μυθικών πλασμάτων που παραδοσιακά εξάπτουν τη φαντασία. Η ιστορία του συγγραφέα είναι λίγο πολύ γνωστή, έγραψε το «Εραγκον» όταν ήταν μόλις 15 χρονών και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα κατάφερε να πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα. Απευθύνεται όχι μόνο σε νεαρές ηλικίες και ο τρίτος τόμος δεν είναι κάτι που θα ξεπετάξετε σε ένα σαββατοκύριακο – αυτό εγγυώνται οι 1002 σελίδες του. Η μετάφραση είναι της Φωτεινής Μεγαλούδη, όσο για το τι σημαίνει «Μπρίσινγκρ», είναι λέξη της αρχαίας γλώσσας των δράκων, η οποία σημαίνει «φωτιά». Για τους πολυάριθμους φίλους του φάνταζυ, αναφέρω ότι σε μία από τις επόμενες εβδομάδες θα παρουσιάσω αναλυτικά και το «Λυκόφως» της Stephenie Meyer.

Αν θέλετε κάτι περισσότερο πραγματιστικό, τότε υπάρχει ένα μικρό βιβλιαράκι από αυτά που χωρίς υπερβολή θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη σκέψη σας. Διάβασα τυχαία πριν λίγο καιρό την αγγλική έκδοση και πρόσφατα η «Τελευταία διάλεξη» του Randy Pausch μεταφράστηκε και στα ελληνικά, επίσης απ’ τις εκδόσεις Πατάκη. Η μετάφραση είναι της Ηλιοφώτιστης Παπαστεφάνου, κυκλοφορεί στη σειρά της φιλοσοφίας και αποτελεί ένα στοχασμό πάνω στο νόημα και τις πρωταρχικές αξίες της ζωής. Για να σας δώσω να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται, θα αντιγράψω λίγα από το οπισθόφυλλο: «Πολλοί καθηγητές δίνουν ομιλίες με τίτλο “Η τελευταία διάλεξη”. Τους ζητείται να αναλογιστούν όσα έχουν μεγαλύτερη αξία για εκείνους. Κι ενόσω μιλούν, το κοινό δεν μπορεί παρά να αναρωτιέται το ίδιο πράγμα: Τι σοφία θα κληροδοτούσαμε στον κόσμο αν ξέραμε ότι αυτή θα ήταν η τελευταία μας ευκαιρία; Οταν ζητήθηκε από τον Ράντυ Πάους, καθηγητή Πληροφορικής στο Κάρνεγκι Μέλον, να δώσει μια τέτοια διάλεξη, δεν χρειάστηκε να φανταστεί ότι θα ήταν η τελευταία του, καθώς λίγο καιρό πριν του είχε διαγνωστεί ανίατος καρκίνος. Ομως η διάλεξη που έδωσε με τίτλο “Πραγματοποιώντας τα παιδικά σου όνειρα” δεν αφορούσε το θάνατο. Αφορούσε τη σημασία του να ξεπερνάς τα εμπόδια, να εκπληρώνεις τα όνειρα άλλων, να αξιοποιείς κάθε στιγμή (γιατί “ο χρόνος είναι το μόνο που έχουμε. Και ίσως μια μέρα ανακαλύψουμε ότι έχουμε λιγότερο απ’ όσο νομίζουμε”). Στο βιβλίο αυτό ο Ράντυ Πάους συνδυάζει το χιούμορ, την έμπνευση και την ευφυΐα, που έδωσαν στη διάλεξή του τέτοιες διαστάσεις φαινομένου και της εξασφάλισαν ανεξίτηλη μορφή».

Το βιβλίο διαβάζεται πολύ ευχάριστα, έγινε νούμερο 1 best seller των New York Times, ενώ μεταφράζεται σε περισσότερες από 30 γλώσσες. Αξίζει να το αναζητήσετε, γιατί η ιστορία είναι πολύ αληθινή, όπως και το μότο του: «Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα χαρτιά που μας μοιράζουν, μόνο το πώς θα παίξουμε την παρτίδα».

Ας αλλάξουμε κλίμα για να ολοκληρώσουμε την περιήγησή μας, με τον «Χειρότερο φίλου του ανθρώπου». Ολοι θα έχετε δει αποσπάσματα από την τελευταία έμπνευση του συγγραφέα κόμικ Αρκά και το κακότροπο ζευγάρι σκύλου-αφεντικού που συγκατοικούν στα βαθιά γεράματά τους, κλασικά στην τελευταία σελίδα του Εψιλον της Ελευθεροτυπίας. Ο Ζαχαρίας είναι ένας ενδεκαετής σκύλος που θεωρεί μεγάλη αδικία να είναι το ίδιο γέρος με τον εβδομηκονταπενταετή Γεράσιμο, το αφεντικό του. Μεγάλη αδικία επίσης θεωρεί ότι ο Γεράσιμος είναι ένας φτωχός συνταξιούχος, που τα οικονομικά του δεν του επιτρέπουν να τρέφει το σκύλο του με φιλέτα. Τα υπόλοιπα της σχέσης τους, διανθισμένα με καυστικές ατάκες θα τα διαβάσετε στις σελίδες του άλμπουμ. Ο «Χειρότερος φίλος του ανθρώπου» κυκλοφορεί από τα «Γράμματα» και σίγουρα θα σας κρατήσει ευχάριστη συντροφιά σε ένα ταξίδι.