Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

Το παιδί και το αστέρι


Ναι, σήμερα είναι μία γιορτινή μέρα. Θα την ήθελα λίγο πιο λευκή, αλλά τουλάχιστον εδώ στα Γιάννενα ο καιρός δεν έχει ανάλογες σκηνοθετικές ανησυχίες. Χρόνια πολλά σε όλους λοιπόν, καλά Χριστούγεννα και να έχουν όλοι καλές διακοπές.
Αυτές οι εβδομάδες για μένα πάντοτε συνδυάζονταν με αναγνώσεις παρόμοιου εορταστικού κλίματος. Αν το έχετε στη βιβλιοθήκη σας, θα πρότεινα να κατεβάσετε οπωσδήποτε και να ξαναδιαβάσετε το μαγευτικό "Παιδί και το αστέρι" του Πιερ Πελό (εκδ. Ψυχογιός, μετάφραση της Ζωρζ Σαρή). Είναι βιβλίο που είχα διαβάσει μικρός, αλλά ακόμα νοσταλγώ και ακόμα κι αν θεωρείται εφηβικό ανάγνωσμα, νομίζω ότι σε όλους έχει κάτι να προσφέρει. Σύγχρονο παραμύθι με προβληματισμούς, κατά βάση απαισιόδοξο, αλλά και με πολύ όμορφα μηνύματα.
Αυτά τα λίγα για σήμερα. Αν θέλετε να πείτε τη γνώμη σας για τα καλύτερα ελληνικά πεζογραφήματα ever (και να κονταροχτυπηθείτε μέχρι να επικρατήσουν ολοκληρωτικά οι απόψεις σας), μέχρι τις 6 Ιανουαρίου διεξάγεται μία πολύ ενδιαφέρουσα ψηφοφορία στο γνωστό blog Βιβλιοκαφέ.

*Πλέον το "Παιδί και το αστέρι" κυκλοφορεί με διαφορετικό εξώφυλλο (ίδιος εκδότης), αλλά εγώ ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτό που θυμόμουν απ' τα παλιά. Η ανάλυση δεν βοηθάει δυστυχώς.

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Βορειοδυτικές Εκδόσεις

Τις έχω αναφέρει πολλές φορές στις αναρτήσεις των σελίδων, αλλά ουσιαστικά σήμερα είναι η επίσημη παρουσίασή τους. Θα ξοδέψω λίγο απ' τον αναγνωστικό σας χρόνο, για να αναπτύξω καλύτερα τις σκέψεις μου και να συστήσω τη φιλόδοξη προσπάθεια μου.

Πριν λίγο καιρό αποφάσισα να ξεκινήσω έναν εκδοτικό οίκο με έδρα την πόλη μου, τα Γιάννενα. Άκουσα πολλά και διάφορα για την εποχή και την κρίση και τη συντέλεια του κόσμου, αλλά διάλεξα να τα προσπεράσω φορώντας το συγκαταβατικό χαμόγελο μου. Συμφωνώ, η κατάσταση δεν ευνοεί, αλλά δεν χρειάζεται να πηγαίνουμε πάντα με τις πιθανότητες.

Οι Βορειοδυτικές Εκδόσεις είναι ένας καινούργιος εκδοτικός οίκος και στηρίζονται σε τρεις βασικές ιδέες, οι οποίες άνετα θα μπορούσαν να πάρουν και τη μορφή βιβλιομανιφέστου:

α) Κατ' αρχάς δεν είμαστε -και ούτε θα γίνουμε- vanity press. Οι συγγραφείς στις βορειοδυτικές αμείβονται για το έργο τους και και μάλιστα με υψηλά ποσοστά. Σε καμία περίπτωση δεν καταβάλουν οποιαδήποτε συμμετοχή, πέρα από το μόχθο της συγγραφής. Δυστυχώς διανύουμε μια εποχή όπου πρέπει να αναφέρουμε τα αυτονόητα. Αισθάνομαι άβολα ακόμα και για το ότι χρειάζεται να γράψω αυτή την παράγραφο.

β) Τα e-books των έντυπων βιβλίων μας θα διατίθενται δωρεάν σε μορφή pdf και epub και χωρίς κανενός είδους κλείδωμα ή περιορισμό. Κατεβάστε τα, αντιγράψτε τα, προωθήστε τα, εκτυπώστε τα, μοιραστείτε τα.

γ) Όλα τα βιβλία μας θα κυκλοφορούν με άδειες creative commons, με τη σύμφωνη γνώμη των συγγραφέων φυσικά. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι οποιοσδήποτε αναγνώστης έχει το δικαίωμα να αναπαράγει και να μοιράσει τα βιβλία μας, να τα δανείσει, ή ακόμα και να δημιουργήσει περαιτέρω βασιζόμενος στο περιεχόμενό τους.

Προχώρησα ακόμα περισσότερο επιλέγοντας να στήσω αποκλειστικά σε blog την επίσημη σελίδα των βορειοδυτικών, έτσι ώστε να έχω όσο το δυνατόν πιο άμεση επαφή γίνεται με φίλους, γνωστούς, αναγνώστες και ανθρώπους που ασχολούνται στο διαδίκτυο με το βιβλίο. Επίσης δίνω μεγάλο βάρος στην ενημέρωση μέσω facebook, ενώ παράλληλα θα προσπαθώ να προβάλλω και όσες προσπάθειες στο χώρο μας γίνονται με επίκεντρο τα Γιάννενα, αλλά και γενικότερα. Το καλό βιβλίο είναι καλό βιβλίο, ανεξαρτήτως στάμπας.

Στάθηκα τυχερός γιατί είχα ήδη στα χέρια μου δύο πολύ καλά βιβλία τα οποία ήθελα με κάθε τρόπο να φτάσουν στο κοινό. Ήταν μυθιστορήματα που είχα διαβάσει και τα είχα από καιρό στο μυαλό μου. Και τα δύο ήταν οι απολύτως πρώτες επιλογές μου για το ντεμπούτο των βορειοδυτικών και πέτυχα ιδανική συνεργασία και με τους δύο συγγραφείς, οι οποίοι είναι νέοι και πρωτοεμφανιζόμενοι. Επίσης για να φτάσω το άρτιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που επιζητούσα, στηρίχτηκα στην αμέριστη και ανεκτίμητη βοήθεια της φίλης Ελένης Λαμπροπούλου, η οποία επωμίστηκε το γραφιστικό κομμάτι των εκδόσεων.

Θα ξεκινήσω την περιήγηση στα πρώτα βιβλία των ΒΔ, με το Καλημέρα και Αντίο. Είναι ένα μυθιστόρημα σύγχρονων σχέσεων που έχει γράψει η Αγγελική Σχοινά. Η θυελλώδης ιστορία της Ζωής ξεκινάει στη χώρα μας, ταξιδεύει στο Παρίσι και επιστρέφει ξανά για ένα απροσδόκητο φινάλε. Τον εξαιρετικό πίνακα στο εξώφυλλο έχει ζωγραφίσει η ίδια η Αγγελική, όπως και τον πίνακα που κοσμεί το οπισθόφυλλο, αλλά και τα σχέδια που θα συναντήσετε μέσα στις σελίδες του.

Τι θα διαβάσετε στο Καλημέρα και Αντίο; Αντιγράφω το οπισθόφυλλο μας: «Καλημέρα και Αντίο», είναι το σημείωμα που βρίσκει ένα πρωί ο Φίλιππος, το ίδιο σημείωμα που άφηνε κι εκείνος στις γνωριμίες της μιας βραδιάς. Η Ζωή έχει φύγει απ' όσα την πλήγωναν, από ένα one night stand που κατά λάθος κράτησε πέντε χρόνια. Ζούσαν μαζί χωρίς δεσμεύσεις, ο καθένας κλεισμένος στο μικρόκοσμο της καθημερινότητάς του.
Πλέον η Ζωή προσπαθεί να κάνει νέο ξεκίνημα στο Παρίσι, βλέποντας τα γεγονότα αποστασιοποιημένη, μέσα από το φακό της φωτογραφικής της μηχανής. Ο Φίλιππος ψάχνει την τέλεια διαφήμιση και αναλώνεται σε εφήμερες σχέσεις. Αναμνήσεις και συναισθήματα εκδηλώνονται με διαφορετικό τρόπο μέσα τους. Στην αναζήτηση της ευτυχίας τι ρόλο παίζουν ο φόβος, η αγάπη, ο έρωτας, η φιλία, η οικογένεια;
Πώς να χειριστείς τα συναισθήματά σου όταν ξεπερνούν τα όρια που έχεις θέσει;



Το δεύτερο μυθιστόρημα είναι το 1.000.000 στιγμές του Μιχάλη Φουντουκλή, το οποίο σκιαγραφεί τις σχέσεις σε μια παρέα φοιτητών, υπό μία πρωτότυπη συγγραφική οπτική γωνία. Πολυπρόσωπο και ενίοτε δηκτικό θα σας κάνει να γελάστε και να σκεφτείτε. Το εξαιρετικό κολάζ του εξωφύλλου είναι της Εμμανουέλας Καραγιαννάκη και για το περιεχόμενο αντιγράφω τα λόγια του ίδιου του Μιχάλη:

1.000.000 στιγμές είναι πολλές στιγμές. Στιγμές χαράς, στιγμές λύπης. Στιγμές έρωτα, απόγνωσης, φόβου, μανίας, κατάθλιψης, ελπίδας, κίνησης, στάσης. Στιγμές αναμονής, στιγμές πόνου, γέλιου, στιγμές κρύου, ζέστης, βροχής, συννεφιάς, ήλιου, πάγου, στιγμές με όνειρα, στιγμές με κέφι και χαρά, με αυτοσαρκασμό, με όρεξη για αυτοκριτική και βελτίωση. Στιγμές ανάλαφρες, στιγμές βαριές και ασήκωτες, στιγμές που όλα μοιάζουν ξένα και άλλες που όλα μοιάζουν παλιά και γνώριμα. Στιγμές βασιλικές και στιγμές να ζητιανεύουν ένα κομμάτι ψωμί. Στιγμές από μια τυχαία χρονιά, έξι τυχαίων φοιτητών. Στιγμές απ’ τον Πέτρο, τον Ανέστη που αργότερα έγινε Αλέξανδρος ή Άλεξ, ή Αλεξάκης για τους φίλους, απ’ τον Αποστόλη ή Τόλη ή Τρολ, στιγμές από τα 3Φ, τη Φένια, τη Φαίη και τη Φανή. Στιγμές από τον Κύριο Καρπούζη, τον Καβάτζα, το Λύκο, τη Γατούλα, τον Μπάμπη το σουβλατζή, τον Φρανς, τη Φραντζέσκα, την κυρα-Στέλλα, τον Φριτζ, τον κυρ-Θύμιο και τις χορεύτριες τάνγκο της Σιγκαπούρης. Στιγμές που στο σύνολό τους μιλούν για τη ζωή, τον έρωτα, την αγάπη, τη φιλία, τα όνειρα, την αυτοεκτίμηση, την πίστη και την ελπίδα, το θάνατο αλλά και την ανθρώπινη ψυχή. Όλες μαζί δημιουργούν μια εικόνα, που αν είμαστε τυχεροί θα μπορούμε γέροι πια να χαζεύουμε στον ουρανό, καθώς τα χρόνια θα σβουρίζουν γύρω μας. Και εμείς θα είμαστε αργοί και κουρασμένοι. Γιατί ένα εκατομμύριο στιγμές είναι πολλές στιγμές...

Φτάνοντας στον επίλογο της παρουσίασης των Βορειοδυτικών Εκδόσεων, θα ήμουν περήφανος αν θέλατε να μου κάνετε την εξής ερώτηση:
Πώς μπορώ να βοηθήσω αν μου άρεσαν όσα διάβασα μέχρι τώρα;

Είναι σχετικά απλό. Αρχικά είτε κάνοντας join στη σελίδα μας στο facebook, είτε με το να γίνετε αναγνώστες στο blog μας. Εννοείται ότι θέλουμε πολύ να κατεβάσετε τα βιβλία μας και αν σας κεντρίσουν το ενδιαφέρον να τα μοιραστείτε και να μιλήσετε για αυτά στους φίλους σας ή να τα κάνετε δώρο τις γιορτές (ε και μετά). Θέλουμε τα γραπτά να πετάξουν, να μεταφερθούν σε φλασάκια, να αλλάξουν χέρια και να μας δώσουν δυνάμεις για τα επόμενα βιβλία που έχουμε στο πλάνο των βορειοδυτικών.

Τώρα που το σκέφτομαι, αυτή ακριβώς θα ήταν η ευχή μου: Ούτε ένα βιβλίο μας να μην σκονιστεί σε ράφι βιβλιοθήκης. Μόλις το διαβάσετε χαρίστε το στη μητέρα σας, δώστε το στην τοπική σας βιβλιοθήκη, αφήστε το να γνωρίσει τόπους και ανθρώπους μέσω του bookcrossing, σκανάρετέ το για να το διαβάσει κι η φίλη σας στη Φινλανδία.

Επίλογος. Ποιο είναι το γενικότερο συμπέρασμα της μέχρι στιγμής εμπειρίας μου; Συνάντησα δυσκολίες, αλλά μέχρι στιγμής δεν συνάντησα καχυποψία. Και έχω την παράλογη πίστη ότι αυτό που προσπαθώ να κάνω θα πιάσει τόπο. Για το αν θα πετύχει τους στόχους μου, καλύτερα να με ρωτήσετε σε ένα-δύο χρόνια πάλι. Αλλά σε κάθε περίπτωση θα μπορώ να λέω ότι προσπάθησα : )

Υγ: Από την Πέμπτη τα βιβλία μας θα φτάσουν σε βιβλιοπωλεία στην Αθήνα και στις επόμενες μέρες θα εμφανιστούν σε Πάτρα και Γιάννενα.
Αν θέλετε να προμηθευτείτε τα e-books μας, στείλτε ένα μήνυμα στο voreiodytikes@gmail.com και θα τα βρείτε στο inbox σας.

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Περιμένοντες τους Βέρβερους


Όπως πάντα τα καλύτερα συμβαίνουν στο blog "Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία".
Το όνομα της ανάρτησης ήταν "Λιπογράμματα Λοιπόν!" και ο Νίκος Σαραντάκος καλούσε τους αναγνώστες να ξαναγράψουν κλασικά ποιήματα, παραλείποντας γράμματα που χρησιμοποιούνται συχνά στα ελληνικά.
Εγώ αποφάσισα να "ασελγήσω" σε ένα αγαπημένο ποίημα, το "Περιμένοντας τους Βαρβάρους" του Καβάφη (σχόλιο #71). Το ξαναέγραψα δίχως να χρησιμοποιήσω το άλφα. Ιεροσυλία; Δεν ξέρω, όπως το δει κανείς.


Περιμένοντες τους Βέρβερους

-Τι περιμένουμε στη μέση της πόλης συγκεντρωμένοι;
Οι Βέρβεροι ξεκινούν επίθεση ως το δείλι.

-Πώς μες στην Σύγκλητο κυρίευσε νοθρώτης;
Τι σκέφτοντ’ οι Συγκλητικοί κι έτσι δεν νομοθετούνε;

-Πως οι Βέρβεροι ξεκινούν επίθεση ως το δείλι.
Νόμους πλέον δεν συνθέτουν οι Συγκλητικοί.
Οι Βέρβεροι μόλις έλθουν ίσως νομοθετήσουν.

-Τι λόγο είχε ο ηγέτης όλων ώστε τόσο πρωί σηκώθη;
Ορθώνει κορμί στης πόλεως την πιο πλουμιστή πύλη
στον θρόνο θρονισμένος, επίσημος, χρυσό φορεί στην κώμη.

- Επειδή οι Βέρβεροι ξεκινούν επίθεση ως το δείλι.
Κι ο ηγέτης περιμένει με υπομονή
τον Βέρβερο ομόλογό του. Επίσης επινόησε,
όπως ήθελε δώσει, δυο συνθήκες. Εκεί
τον υποσχέθηκε τίτλους πολλούς κι ιδιοκτησίες.

-Πώς κι οι δυό δούκες κ’ οι κόμηδες φορούν
πρωί τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες•
Πώς κρίκους επιδεικνύουν με τόσους βήρυλλους,
κι ερμίνες πλουσίως στολισμένες με λευκόχρυσους•

Πώς φορούν πρωί πρωί πολύτιμες κελεμπίες
με ζιρκόνιο ή φθορίτη εξόχως κεντημένους;

Επειδή οι Βέρβεροι ξεκινούν επίθεση ως το δείλι•
ο στολισμός δημιουργεί δέος στους Βέρβερους.

-Πώς κ’ οι σεπτοί ρήτορες δεν κομπορρημονούν ως συνήθως
που λέγουν τους λόγους τους, που λέγουν το δικό τους;

Επειδή οι Βέρβεροι ξεκινούν επίθεση ως το δείλι•
κι οι Βέρβεροι χολοσκούν με τις ευγενείς δημηγορίες.

-Ποιο λόγο είχε κι εκκίνησε ετούτη η βροντερή υπόκωφη βουή
κ’ η σύγχυσις. (Όλων το πρόσωπο τι σκυθρωπό που έγινε).

Πώς κι εμένουν κενοί οι δρόμοι κ’ οι λεωφόροι,
κι όλοι γυρνούν στις οικείες τους πολύ συλλογισμένοι;

Επειδή ενύχτωσε κ’ οι Βέρβεροι δεν ξεκινούν επίθεση.

Τότε μερικοί προφήτες που ζουν στο όριο του έθνους,
κηρύττουν πως Βέρβεροι πλέον: Δεν.
κηρύττουν πως Βέρβεροι πλέον: Μην.
κηρύττουν πως Βέρβεροι πλέον: Ούτε.

Κι εμείς τι μέλλει γίνει χωρίς Βέρβερους;
Οι Βέρβεροι ετούτοι έχουν γενεί συγκεκριμένη λύσις.



υγ: Όπως διάβασα και στη Βιβλιολατρεία, το φετινό βραβείο αναγνωστών απονεμήθηκε στο «Όπως ήθελα να ζήσω», της Ελένης Πριοβόλου.

αντί χ λόγου / Μαρία Ξυλούρη

Καλημέρα από τα νεφελώδη Γιάννενα.

Κατ' αρχάς ευχαριστώ όσους φίλους επισκέπτονται το ιστολόγιο των βορειοδυτικών εκδόσεων. Μέσα στην επόμενη εβδομάδα τα βιβλία μας θα φτάσουν σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία και παράλληλα θα μπορείτε να κατεβάζετε δωρεάν τα e-books τους σε μορφή pdf και epub, χωρίς κανένα κλείδωμα ή περιορισμούς.

Κατά δεύτερον, η Μαρία Ξυλούρη είναι συγγραφέας και το βιβλίο της Rewind κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καλέντη. Διατηρεί το ιστολόγιο Δωμάτιο Πανικού και πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσετε την τελευταία ανάρτηση που έχει κάνει με τίτλο "Δια/γράφοντας".

Last but not least, το περιοδικό αντί χ λόγου είναι ένα λογοτεχνικό free press που εκδίδεται με έδρα στα Γιάννενα και διευθυντή του τον Βαγγέλη Ευθυμίου. Μόλις κυκλοφόρησε το 8ο τεύχος- όσοι είστε στην πόλη μας και το συναντήσετε σε κάποιο βιβλιοπωλείο πάρτε το μαζί σας για παρέα. Επίσης μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του ή τη σελίδα του στο facebook ή ακόμα και να στείλετε τα δικά σας κείμενα
Σε αυτό το τεύχος δημοσιεύεται και ένα άρθρο μου που προσπαθεί να απαντήσει στο κρίσιμο ερώτημα: "Καπετάν Μιχάλης ή Φραπές Σκέτος;"





Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

Απ' το εδώ στο εκεί

Όπως έγραψα και στην παράλληλη ανάρτηση στο ιστολόγιο του Βασιλείου της Αράχνης, βρίσκομαι στα starbucks της Κοραή, πίνω καφέ, γράφω στον υπολογιστή και έχω δίπλα μου τον Κοράκι σε Άλικο Φόντο.

Ταξιδεύοντας με το λεωφορείο χθες το βράδυ από Γιάννενα, διάβασα τον Βομβιστή του Παρθενώνα του Χρήστου Χρυσόπουλου, αλλά θα γράψω σε επόμενη ανάρτηση περισσότερα για αυτό το βιβλίο, γιατί το αξίζει.

Κατέβηκα στην Αθήνα για την πρώτη εκτύπωση βιβλίων των Βορειοδυτικών, του εκδοτικού οίκου που ίδρυσα μόλις αυτή την εβδομάδα με έδρα τα Γιάννενα. Στόχο έχω να φτάσουν καλά βιβλία στο κοινό, με οποιονδήποτε τρόπο, αν κάνετε μια επίσκεψη στη σελίδα, θα καταλάβετε.

Στα πολύ καλά που διάβασα αυτές τις μέρες, ήταν μία ακόμα εύστοχη ανάρτηση του Νίκου Σαραντάκου, σχετικά με τα κρύσταλλα και την τρόικα. Το ιστολόγιό του (Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία) είναι πραγματική πηγή θησαυρών.

Ενδιαφέρον έχει και ένα άρθρο των Πρωταγωνιστών για ένα πρωτότυπο γκρουπ στο facebook, το οποίο σας συνιστώ ανεπιφύλακτα: τα μέλη περιγράφουν σκηνές από αγνώστους που συνάντησαν σε μετρό ή λεωφορείο με ένα βιβλίο στο χέρι.

Επίσης, αν σας ενδιαφέρει η θεωρία της μουσικής, πρόσθεσα στους συνδέσμους το Metasound, του Δημήτρη Σαρρή.

Αυτά για την ώρα. Σύντομα με πολλά θέματα για συζήτηση, με την ηλεκτρονική κυκλοφορία του bookmarks.

υγ: Τον τίτλο τον έχω κλέψει από ένα κεφάλαιο του "1.000.000 στιγμές". Είναι το ένα από τα δύο μυθιστορήματα των βορειοδυτικών που θα κυκλοφορήσουν τις επόμενες μέρες.

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Βασιλιάς Ίκελος

Καλησπέρα!

Τρέχουν διάφορες υποχρεώσεις για να ολοκληρωθούν οι βορειοδυτικές εκδόσεις, αλλά πάντα υπάρχει χρόνος για το καλό βιβλίο. Ένα που διάβασα τις τελευταίες εβδομάδες ήταν και ο Βασιλιάς Ίκελος, το πρώτο βιβλίο του Νίκου Καρακάση, ενός πολύ αξιόλογου συγγραφέα, τον οποίο είχα τη χαρά να γνωρίσω και προσωπικά.

Ο Νίκος Καρακάσης γεννήθηκε το 1969 στην Αθήνα και μεγάλωσε στις γειτονιές της Κυψέλης και του Νέου Κόσμου. Ασχολήθηκε επαγγελματικά με τους υπολογιστές και σήμερα διευθύνει τη δική του εταιρεία πληροφορικής. Πλούσια κληρονομιά ο παππούς του Σταύρος Καρακάσης, γνωστός μουσικολόγος και Αλεξανδρινός ποιητής, και ο θείος του Κώστας Καρακάσης, καταξιωμένος συγγραφέας των ημερών μας. Αν θυμάστε, έναν χρόνο πριν είχα παρουσιάσει το βιβλίο του τελευταίου, "Βιολονίστας", το οποίο ήταν υποψήφιο και για το βραβείο αναγνωστών του ΕΚΕΒΙ.

Ακούγοντας για πρώτη φορά κάποιος για τον Βασιλιά Ίκελο, δεν μπορεί παρά να σταθεί στο μυστηριώδες όνομα. Ίκελος, είναι μια αινιγματική οντότητα που προέρχεται από το πολύ μακρινό παρελθόν. Στην κοσμογονία του Οβίδιου, ο Μορφέας, ο Ίκελος και ο Φάντασος ήταν αδέρφια, αποκαλούνταν Όνειροι και εκτελούσαν διαταγές του πατέρα Ύπνου. Τα τρία αδέρφια απασχολούσαν το μυαλό των ανθρώπων όσο αυτοί κοιμούνταν και ενίοτε τους έστελναν μηνύματα που συνδέονταν με την πραγματικότητα. Βέβαια το βιβλίο που παρουσιάζω σήμερα δεν ασχολείται καθόλου με αυτή τη θεότητα, αλλά ο συγκεκριμένος μύθος αποτελεί μια αφορμή.
Ο Βασιλιάς Ίκελος είναι ένα σύγχρονο νεοελληνικό μυθιστόρημα με πολλά συναισθηματικά στοιχεία, δολοπλοκίες και έντονα πάθη. Διαπραγματεύεται τη ζωή του Αλέξη Κ. ή μάλλον την ταραγμένη περίοδο της ζωής του η οποία ακολουθεί την απόφασή του να εγκαταλείψει μια σίγουρη καριέρα στο πολεμικό ναυτικό και να κατέβει στην Αθήνα για να κυνηγήσει τις φιλοδοξίες του. Ο Αλέξης δεν είναι ο τυπικά καλοκάγαθος και σωστός ηθικά χαρακτήρας, ούτε ένας αψεγάδιαστος ήρωας που η μοίρα και οι συγκυρίες τον κατατρύχουν. Είναι ένας ρεαλιστικός χαρακτήρας που καλείται να πληρώσει κυρίως για τα δικά του λάθη. Λίγο Σίσυφος, λίγο Ορέστης, λίγο Γιάννης Αγιάννης, είναι ένας ήρωας τον οποίο ο συγγραφέας δεν διστάζει να σκιαγραφήσει με γκρίζα χρώματα και δεν προσπαθεί να τον φτιασιδώσει. Αλλά ο Νίκος Καρακάσης ξέρει να τον συγχωρεί· άλλωστε αυτό είναι ίσως και το σημαντικότερο μήνυμα του βιβλίου.
Παράλληλα με την ιστορία του Αλέξη, υπάρχει μία ακόμα αφηγηματική γραμμή η οποία έχει ξεκινήσει πριν μερικές δεκαετίες στην Ύδρα και περιστρέφεται γύρω από ένα οικογενειακό δράμα, το οποίο διαρκούσε για χρόνια σε ένα από τα αρχοντικά του σπιτιού. Με έναυσμα έναν παλαιικό πίνακα που ο Αλέξης συναντά κρεμασμένο σε ένα καφενείο, ο Αλέξης γνωρίζεται με τον μουγκό καφετζή Βαγγλή και οι δύο ιστορίες όχι απλώς διασταυρώνονται, αλλά πλέον μπλέκονται, γίνονται ένα κουβάρι, μια δίνη που τραβάει όλους τους ήρωες προς το ίδιο σημείο.
Η πλοκή του βιβλίου είναι χωρισμένη σε τρία μέρη. Τρεις εποχές. Στο πρώτο μέρος ακολουθούμε τον Αλέξη, ο οποίος φτάνει στη μεγαλούπολη, ταλανιζόμενος ακόμα από το αν πήρε τη σωστή απόφαση ή όχι. Κάπου εδώ εισέρχεται στην υπόθεση μας ο Ίκελος και τα όνειρα που στέλνει στον Αλέξη, ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του βιβλίου και για μένα το στοιχείο που το κάνει να ξεχωρίζει. Ο Αλέξης βλέπει συνεχώς το ίδιο όνειρο, ένα όνειρο που επαναλαμβάνεται και επαναλαμβάνεται στον ύπνο του και κάθε φορά του αποκαλύπτει και μια μικρή συνέχεια. Είναι ένα όνειρο που τον βασανίζει γιατί ξεκάθαρα κρύβεται ένα νόημα πίσω από τις σουρεαλιστικές εικόνες του. Προσπαθεί να συνειδητοποιήσει την ερμηνεία του, αλλά είναι κάτι που θα καταφέρει προς το τέλος του βιβλίου, μαζί με τον αναγνώστη.
Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου η υπόθεση μεταφέρεται στην Ύδρα, όπου ο Αλέξης προσπαθεί να διεκδικήσει μια περιουσία, πρωταρχικά για ηθικούς λόγους. Εγκαταλείπει τη ζωή στην Αθήνα και αποφασίζει να χτίσει ξανά από το μηδέν. Μάχεται και διεκδικεί με τη βοήθεια νέων φίλων και τελικά φαίνεται να τα καταφέρνει, ώσπου φτάνουμε στο τρίτο μέρος όπου συναντούμε αλλεπάλληλες ανατροπές.
Κάπου εκεί, προς το τέλος, θα αντιμετωπίσουμε το φιλοσοφικό δίλημμα του ντετερμινισμού, ένα ακόμα από τα πολύ δυνατά χαρακτηριστικά του Βασιλιά Ίκελου. Αν γνωρίζεις το μέλλον, τότε μπορείς να το αποτρέψεις; Και αν το αποτρέψεις, δεν σημαίνει ότι το αλλάζεις; Και ένα εξίσου ενδιαφέρων ερώτημα που τίθεται: Πώς γίνεται κάποιος σημαντικός; Αποκτώντας εξουσία; Πλούτη; Με το να γίνει χρήσιμος στην κοινωνία;
Η γραφή του Νίκου Καρακάση είναι εξαιρετική, πολύ εμπνευσμένη θεωρώ δε, την επιλογή του συγγραφέα να προσδιορίζει με σαφήνεια μόνο τον τόπο, αλλά όχι το χρόνο. Τα γεγονότα που περιγράφονται θα μπορούσαν να διαδραματίζονταν πριν ένα χρόνο ή πριν μισό αιώνα.
Ο Βασιλιάς Ίκελος είναι ένα βιβλίο που με ικανοποίησε απόλυτα ως αναγνώστη, νομίζω το διάβασα μέσα σε τρεις μέρες και σας το συστήνω. Για να κλείσω θα αντιγράψω ένα μικρό απόσπασμα:

«Κάθε όνειρο γεννιέται από τον απόηχο μιας ιστορίας που ζήσαμε και σε κάθε ιστορία που ζούμε φωλιάζει μέσα της ένα άλλο όνειρο. Αυτή είναι η δύναμη του ονείρου και αυτή είναι η αδυναμία του ανθρώπου. Τα όνειρα λυτρώνουν το μυαλό μας και υποσυνείδητα εξαντλούν την αντοχή της καθημερινότητάς μας, ανακατεύοντας χρώματα και αισθήσεις, ξεφτίζοντας τις έννοιες της φαντασίας και της πραγματικότητας».

Περισσότερα μπορείτε να δείτε και να διαβάσετε στο blog του Νίκου Καρακάση.

υγ: Όπως θα παρατηρήσατε, στα δεξιά προστέθηκε banner των βορειοδυτικών, το οποίο οδηγεί στο επίσημο blog των εκδόσεων. Είναι υπό κατασκευή ακόμα, αλλά όσο περνούν οι μέρες, η εικόνα θα συμπληρώνεται. Όσοι φίλοι θέλουν μπορούν να μας αναζητήσουν και στο facebook.

υγ 2: Ξεκίνησα και τον Βομβιστή του Παρθενώνα, του Χρήστου Χρυσόπουλου. Μια πρώτη γεύση μπορείτε να πάρετε και στο blog του βιβλίου.


υγ 3: Ένα ακόμα εξαιρετικό άρθρο του Νίκου Σαραντάκου για τα σαφή κρύσταλλα και την τρόικα.

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Πώς να φτιάξετε έναν πύργο με τραπουλόχαρτα

Πριν λίγο επέστρεψα από την παρουσίαση του "Βασιλιά Ίκελου" του Νίκου Καρακάση, νομίζω ήταν όλα πολύ όμορφα. Την αναλυτική (πολύ θετική) γνώμη μου για το βιβλίο θα την ανεβάσω μέσα στις επόμενες μέρες.

Επίσης έμαθα ότι και στο facebook άρχισαν να πνέουν οι πρώτοι βορειοδυτικοί άνεμοι και μπορείτε να ρίξετε και μια ματιά στο λογότυπο, το οποίο σχεδίασε η Ελένη Λαμπροπούλου. Σύμφωνα με το πλάνο μου, οι επίσημες σελίδες του εκδοτικού μου οίκου θα είναι δύο, μία στο link που εδωσα μόλις και μία σε ιστολόγιο εδώ στο blogspot. Αλλά τελούμε ακόμα υπό ανακατασκευή, πάμε παρακάτω.

Ουσιαστικά, η σημερινή ανάρτηση είναι απλώς για να γυρίσει μία ακόμα σελίδα. Τι καλύτερο, σκέφτηκα, από ένα παραμύθι. Το συγκεκριμένο παραμύθι το είχα γράψει πριν ενάμιση χρόνο περίπου και τα πολύ όμορφα σχέδια που το συνοδεύουν είναι της Αγγελικής Σχοινά. Ελπίζω να σας αρέσει.

Πώς να φτιάξετε έναν πύργο με τραπουλόχαρτα

Γρήγορα καθώς είχε περάσει και μέσα σ’ όλη του τη φούρια, ο δυτικός άνεμος ξεσήκωσε στο διάβα του ένα μάτσο τραπουλόχαρτα, σαν αυτά που πάντα έπαιρνε μαζί του αλλά ποτέ δε του χρησίμευαν σε κάτι.

Αυτό το συνειδητοποίησε μονάχα όταν σταμάτησε για λίγο να ξαποστάσει, απλώνοντας αγκομαχώντας το άχθος του κατά μήκος εκείνης της κορυφογραμμής. Συχνά την έβλεπε από εκεί όταν περνούσε και πάντα τη φθονούσε, λαχταρούσε την ηγεμονική ακινησία της, ενώ αυτός σκοτωνόταν στους τέσσερις ορίζοντες.

Τη μέρα εκείνα σαν δώρο στον εαυτό του, ο άνεμος είχε αποφασίσει να μείνει λίγο παραπάνω εκεί να ξεδιαλέξει τη σαβούρα που είχε κουβαλήσει και -γιατί όχι ;- να βάλει και τίποτα στο στόμα του, σαν κουρασμένος κύρης που ήταν.

Αφού έπαψε το τρεχαλητό του, έριξε μια αδιάφορη ματιά στη θέα δεξιά κι αριστερά του, μπρος και πίσω: πλαγιές, δέντρα, οροπέδια, λίμνες, παραπόταμοι, χείμαρροι βράχια, ένα ρουμάνι και καθετί τετριμμένο που άγγιζε κάθε μέρα και το μέτραγε. Ασυγκίνητος έστρεψε το βλέμμα του στο φορτίο του, με τη χιλιοφορεμένη ελπίδα να ανακαλύψει εκεί μέσα έναν χαμένο θησαυρό. «Ποιος ξέρει τι είδους χρυσάφια είχαν παρατήσει πάλι ξεκρέμαστα γύρω απ’ τα σπίτια τους εκείνοι οι αστόχαστοι άνθρωποι;» Έτσι σκεφτόταν και φούσκωνε απ’ τη χαρά του, μα τον ρήγα κούπα!

Άρχισε να ψάχνει με αδημονία και αν κανείς έβλεπε με κιάλι, θα ήταν σαν μιλιούνια παράταιρα αντικείμενα να είχαν στήσει τρελό πανηγύρι στην κορυφή των βουνών: σανίδες, μπουγάδες, καπέλα, γιρλάντες, κεραμίδια, σακιά, ομπρέλες και φυσικά αυτά που λιγότερο απασχολούσαν τον άνεμο: μάτσα ατελείωτα παλιοεφημερίδες.

Όταν ξεσκαρτάρισε και την τελευταία στοίβα με φλούδες , όλες οι ελπίδες του έγιναν φρούδες. Δεν είχε καταφέρει να ξεχωρίσει στην άκρη τίποτα αληθινά πολύτιμο , εκτός από ένα στραβό κλουβί με έναν πετούμενο διάολο μέσα και μερικά τραπουλόχαρτα, τα οποία διέγνωσε ως ελαφρώς μουχλιασμένα. Τουλάχιστον αυτά θα μπορούσαν να ταιριάξουν σε ένα πύργο που έφτιαχνε από δαύτα, πίσω στο σπίτι του.

Το σπίτι του ανέμου ήταν μακριά, ψηλά και βαθιά και για λίγες στιγμές τον συνεπήραν οι νοσταλγικές αναμνήσεις από τον αναπαυτικό καναπέ, τη συλλογή του με τις βεντάλιες, το αγαπημένο του φυσερό και τις δέκα μπαλκονόπορτες που άνοιγαν ταυτόχρονα για να δημιουργείται ρεύμα.

Τότε ήταν που ένα ανυπόμονο ξεροβηχητό, τον έφερε πίσω στην πραγματικότητα: «Γκουχ, γκουχ», έκανε κάποιος πίσω απ’ την πλάτη του. Σίγουρα δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγε κάτι τέτοιο, αλλά του φάνηκε αλλόκοτο, γιατί γνώριζε πολύ καλά ότι τέτοιου είδους ήχοι βγαίνουν μέσα απ’ τους ανθρώπους και μα την πίστη του, οι άνθρωποι δεν ζουν στις έρημες και κακοτράχαλες κορυφογραμμές. Συνήθως, δηλαδή.

Ο άνεμος γύρισε περισσότερο περίεργος παρά ενοχλημένος που τον είχαν διακόψει. Στο κάτω- κάτω ίσως ήταν ένας από εκείνους τους κλαψιάρηδες λιμοκοντόρους, που φοράνε καπέλο χωρίς να το ‘χουν καρφωμένο στο κεφάλι τους κι έπειτα παραπονιούνται και κατηγορούν το άνεμο για τη δική τους τσαπατσουλιά. Πάντοτε ήταν διασκεδαστικοί τέτοιοι τύποι, αλλά ο συγκεκριμένος δεν φαινόταν να ανήκει στο σινάφι τους- τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως.

Μες το ψυχρό αεράκι που είχε σηκωθεί, στεκόταν άφοβος κι αγέρωχος ένας νέος άνδρας, με φανταχτερά ρούχα και μια αστεία έκφραση θυμού στο πρόσωπό του. Την εμφάνισή του συνέθεταν ξεθωριασμένες δερμάτινες μπότες, μια καρό παντελόνα, δαντελωτό λευκό πουκάμισο, βελούδινο πορφυρό γιλέκο, αδάχτυλα γάντια κι ένα εντυπωσιακό πλατύγυρο βαθυγάλαζο καπέλο που κατέληγε σε ένα σμαραγδί φτερό πιθανώς παγωνιού.

Ο άνεμος έμεινε για λίγο άπνοος, μπροστά στο θέαμα κι αμέσως έσπευσε με ένα δήθεν τυχαίο ξεροφύσημα να βεβαιωθεί ότι το καπέλο του ανθρώπου ήταν καλά στερεωμένο στο κεφάλι του. Κατ’ αρχήν λοιπόν εκείνος ο φανταχτερός άνθρωπος ανέβηκε μερικά σκαλοπάτια στην εκτίμησή του. Αναμφίβολα είχε να κάνει με έναν σοβαρό και έντιμο κύριο, που φροντίζει τις υποθέσει του και όχι με κάποιο τυχάρπαστο χαζοβιόλη. Αυτή η διαπίστωση, ικανοποίησε τον άνεμο, που περίμενε πλέον να μάθει την αιτία της «εισβολής» του αγνώστου στην ιστορία του.

Ο άνθρωπος με τη σειρά του έκανε ένα αποφασιστικό βήμα μπροστά, έβαλε τα χέρια στη μέση και σε επιδεικτικά θιγμένο τόνο είπε: « Λοιπόν;»

Ο άνεμος έξυσε για λίγο το κεφάλι του. Μαζεύοντας σκόρπιες λέξεις όλα αυτά τα χρόνια περηφανευόταν ότι είχε μάθει να συνεννοείται αρκετά καλά στη γλώσσα των ανθρώπων, αλλά η αλήθεια είναι ότι υστερούσε ακόμα σε ζητήματα πρωτοκόλλου. Τι να σήμαινε άραγε αυτός ο μονολεκτικός ερωτηματικός χαιρετισμός; Από την εμπειρία του, πίστευε ότι σε συνδυασμό με την τοποθέτηση των χεριών στη μέση, υποδήλωναν κάτι, αλλά αυτό το «κάτι» του διέφευγε.

Ο άνεμος αποφάσισε να δοκιμάσει κάτι στην τύχη και σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος του, διάλεξε τη συριχτή φωνή του, αυτή που είχε ακονίσει στα βράχια της ακρογιαλιάς και είπε: « Δυστυχώς, δεν ενθυμούμαι που σας έχω γνωρίσει, μα τον ρήγα κούπα» .

Ο πολύχρωμος άνδρας έσκασε ξαφνικά στα γέλια και ο άνεμος άφησε τα χέρια του να πέσουν. Αμήχανα, κοίταξε το φτερό παγωνιού. Μάλλον κάτι δεν είχε τονίσει σωστά στις λέξεις. Πολλές φορές, δε, μπερδευόταν για το αν έπρεπε να πει «παίρνω» ή «περνώ».

« Γνωρίζεις πολύ καλά για τι μιλάω!» αναφώνησε αυστηρά ο άνθρωπος. «Άθελά σου –θέλω να πιστεύω- καθώς περνούσες απ’ την Καζάρμα μάζεψες τον πάκο με τα πολύτιμα χαρτιά μου», κατέληξε δείχνοντας κάπου χαμηλά με το χέρι του.

Ο άνεμος απορημένος ακολούθησε νοερά το τεντωμένο χέρι και τα μάτια του συνάντησαν ένα ακίνητο κοπάδι από λευκά σπίτια στη μέση μιας πράσινης πεδιάδας. Εστιάζοντας καλύτερα είδε και μικροσκοπικά ανθρωπάκια να περιδιαβάζουν αμέριμνα.

«Α! Ώστε Καζάρμα λέγεται αυτό;» αναρωτήθηκε από μέσα του ο άνεμος. Μέχρι τότε το έλεγε «Λευκά Σπίτια» στις περιγραφές που τύχαινε να κάνει στην απότομη φίλη του, τη νεροποντή. Κατόπιν θυμήθηκε τη φράση «πολύτιμα χαρτιά» και σχεδόν συνοφρυώθηκε. «Χουμ χουμ… Για δες… Χαρτιά δεν είπε; Και μάλιστα πολύτιμα. Αυτό είναι καινούργιο φρούτο» εξακολούθησε τον ειρμό του, σέρνοντας προσεκτικά και μια μπανανόφλουδα κοντά στον άνθρωπο. Καλύτερα να λάμβανε τα μέτρα του.

«Θέλω πίσω τα χαρτιά μου, άξεστε!» Φώναξε ο άνθρωπος, ενώ ένα μακρύ αντικείμενο τραμπαλίστηκε στην πλάτη του. Ο άνεμος προσπέρασε την προσβολή και κοίταξε με ενδιαφέρον το γυαλιστερό πράγμα που είχε ζαλωθεί ο άνθρωπος. Έμοιαζε με μουσκέτο, αλλά και πάλι δεν ήταν. Λες να εφεύραν κάνα άλλο τζερεμέδι που φυτρώνει χωρίς να το σπέρνουν;

Ο άνεμος αποφάσισε να αγνοήσει τα γουργουρητά της κοιλιάς για μεσημβρινό φυσομάνι και να διαπραγματευτεί. Μιμούμενος τη μπάσα φωνή του μπουμπουνητού είπε: «Τι σου είναι εσένα;» Ο άνθρωπος χειρονόμησε έξαλλα και απάντησε εμφανώς αγανακτισμένος: «Τα χαρτιά έγραφαν πάνω τους το ομορφότερο τραγούδι!»

Ο άνεμος γούρλωσε τα μάτια του και θαύμασε: «Άρα υπάρχει το ομορφότερο τραγούδι! Σε ένα άλλο παραμύθι, γύριζα έναν ανεμόμυλο τρία χρόνια γιατί μού υποσχέθηκε ότι θα μου το τραγουδήσει. Και στο τέλος ανακάλυψα ότι ήταν ο πονηρός μυλωνάς που μιμούνταν τη φωνή του ανεμόμυλου για να με ξεγελάσει».

«Και το παραμύθι πώς τελείωνε;» ρώτησε ο άνθρωπος. «Α, τίποτα σπουδαίο» απάντησε ο άνεμος. «Έδωσα τη διεύθυνσή του στον ξάδερφο ανεμοστρόβιλο. Καλό παραμύθι, διδακτικό. Αλλά σπάνια το ακούς στις μέρες μας. Κρίμα…» αναπόλησε ο άνεμος. Ο άνθρωπος δε φάνηκε να πολυπιστεύει τη διήγηση και επέστρεψε στο χαβά του. «Δώσε μου τα χαρτιά! Δεν έχεις δικαίωμα να μου κλέψεις το ομορφότερο τραγούδι! Είσαι ανίδεος!»

Ο άνεμος ανακάθισε θιγμένος, ρουθούνισε και είπε: «Πού ξες ότι δεν μπορώ κι εγώ να διαβάσω το ομορφότερο τραγούδι απ’ τα χαρτιά; Ένας παντοδύναμος άνεμος, όλα τα μπορεί! Σάμπως δεν μ’ έχεις ακούσει να σφυρίζω μες τις καμινάδες;» Ο άνθρωπος κάθε άλλο παρά εντυπωσιάστηκε. Σήκωσε τους ώμους του και είπε απαξιωτικά: «Σπουδαίο κατόρθωμα. Ο καθένας μπορεί να το κάνει, στριμώχνοντας αέρα μες τα χείλη του. Μα αυτό δεν συγκρίνεται με το πιο ωραίο τραγούδι».

Ο άνεμος έπεσε σε βαθιά περισυλλογή. Είχε ένα δίκιο ο φανφαρόνος αν και αναιδής. Ίσως να έπρεπε να κάνει μια συμφωνία μαζί του. Ναι, αυτό ήταν! Διάλεξε τις λέξεις και είπε: «Εντάξει. Χάρισμά σου, αλλά υπό ένα όρο. Πριν μου αδειάσεις τη γωνιά θέλω να ακούσω το ομορφότερο τραγούδι».

Ο άνθρωπος υποκλίθηκε και αφού ανακάτεψε για ώρα τη στοίβα με τα χαρτιά, τράβηξε ικανοποιημένος μερικές σελίδες με παράλληλες γραμμές κι αστεία σύμβολα χαραγμένα πάνω τους, άρτζι μπούρτζι και λουλάς.

Άπλωσε με επιμέλεια τα χαρτιά στο χώμα και υπό το αυστηρό βλέμμα του ανέμου, ξεκρέμασε το σωλήνα από την πλάτη του. Ενώ ο άνθρωπος έφερνε το στόμιο του σωλήνα στο δικό του στόμα, ο άνεμος πισωπάτησε για καλό και για κακό.

Το φτερό στο καπέλο πήγε πέρα δώθε, ο άνθρωπος πήρε μια βαθιά ανάσα σαν να ετοιμαζόταν να κάνει βουτιά και με όση δύναμη φύσηξε άλλο τόσο μαγευτικά ξεπήδησαν οι νότες από την άλλη άκρη. Μια μελωδία δίχως ταίρι τύλιξε τις κορυφές, και τα σύννεφα που έπαιζαν κυνηγητό στον ουρανό, χαμήλωσαν για να αφουγκραστούν.

Ο άνεμος είχε μείνει άφωνος κι αν δεν είχε τσιγκουνευτεί εκείνα τα μαθήματα βαλς πριν από δύο χρόνια, τότε σίγουρα θα χόρευε παρασυρμένος απ’ τη μελωδία. Ναι! Κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι το ομορφότερο τραγούδι: Λα, λα, λα… Παμ, παμ, πομ… Παραράμ, παμ…

Αφού ο άνθρωπος έπαιξε για λίγη ώρα, απότομα σταμάτησε, υποκλίθηκε θεατρινίστικα, μάζεψε τα χαρτιά κι έκανε μεταβολή για να φύγει. Ο άνεμος αλαφιασμένος τον πρόφτασε και τον σκούντηξε στον ώμο. Ο άνθρωπος γύρισε και υψώνοντας το φρύδι, ρώτησε: «Τι θες; Είχαμε μια συμφωνία αν ξέχασες».

Ο άνεμος κατένευσε και εξήγησε μπουρδουμιστά: «Έχεις δίκιο αφέντη μαέστρο. Μα σκέψου κι εμένα που γυρίζω μονάχος πάνω απ’ αυτές τις χώρες και θα θέλω να ακούω συνέχεια το τραγούδι σου. Δε με λυπάσαι;» Κατέληξε κλαψουρίζοντας. Σε ένα βιβλίο ψυχολογίας για όλους, είχε μάθει ότι αυτό λεγόταν «επίκληση στο συναίσθημα», και ήταν σίγουρος ότι έτσι θα τον τούμπαρε τον άνθρωπο.

«Πιάσε τις νότες στον αέρα», πρότεινε ο μουζικάντης.

«Είναι γρήγορες , δε τις φτάνω. Δώσε μου καλύτερα το μαραφέτι σου να φυσάω εκεί μέσα».

«Πρέπει να είσαι τρελός! Ξέχνα το! Αν θες σου αντιγράφω τα χαρτιά μου, να τα διαβάζεις. Το ίδιο είναι».

«Δεν ξέρω να διαβάζω».

«Αφού πριν είπες πως είσαι παντοδύναμος και ξέρεις τα πάντα».

«Είπα ψέματα, διάολε. Τι θες τώρα; Να σε φυσήξω από’ κει που ‘ρθες, μα τον ρήγα κούπα!»

«Όχι, όχι. Κάποια λύση θα βρούμε. Ας σκεφτούμε».

Έβαλαν τα χέρια στην πλάτη κι άρχισαν να χαράζουν κύκλους ο ένας γύρω από τον άλλο. Πέρασε λίγη ώρα και λίγη ακόμα. Τα σύννεφα βαρέθηκαν και σκόρπισαν. Έμεινε ο ήλιος να παρατηρεί από ψηλά το προβληματισμένο δίδυμο. Η βλάστηση στο βουνό ηρεμούσε, τα πουλάκια κελαηδούσαν.

Άξαφνα ο άνθρωπος χτύπησε το χέρι στο κεφάλι του και το πρόσωπό του φωτίστηκε : «Το βρήκα!» Ο άνεμος χτύπησε χαρούμενος τις παλάμες του και περίμενε να ακούσει. Οι άνθρωποι ήταν σοφοί, κανείς δεν το αμφισβητούσε αυτό.

«Η λύση είναι απλή! Από δω και πέρα απ’ όπου κι αν περνάω θα μαθαίνω το ομορφότερο τραγούδι σε όσους συναντώ. Έτσι όλοι θα το ξέρουν, από παντού θα ακούγεται και τα αυτιά σου θα τέρπονται».

Ο άνεμος χοροπήδησε απ’ τη χαρά του. Έσφιξε εγκάρδια τον μουζικάντη στην ψυχρή, πλην θερμή αγκαλιά του και τον αποχαιρέτισε γεμίζοντάς τον με πλούσια δώρα (μια γοργόνα σε ακροκέραμο, ένα σακί γύρη, μια χούφτα χαλάζι, ένα χιλιοτρυπητό λαγήνι και ένα μπαούλο με εκλεκτό κοπανιστό αέρα).

Ο άνθρωπος ζωγράφισε ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό του και αποφάσισε να δωρίσει στον άνεμο κάτι, που μάντεψε ότι θα του ήταν πολύτιμο. Με αργές κινήσεις έβγαλε μια τράπουλα από τον κόρφο του κι άρχισε να την ξεφυλλίζει γρήγορα-γρήγορα. Ο άνεμος θα μπορούσαμε να πούμε ότι μασουλούσε τα νύχια του από την αγωνία. Θα τον έβρισκε επιτέλους;

Όμως όχι. Η τράπουλα έφτασε στο τελευταίο φύλλο χωρίς η έρευνα να ευοδωθεί. Ο άνεμος τα έβαψε μαύρα, κατέβασε τα μούτρα του, έβαλε την ουρά στα σκέλια.

Και τότε… Έγινε!

Ο άνθρωπος με μια περίτεχνη κίνηση, κούνησε τα χέρια του στον αέρα, χρυσόσκονη σκόρπισε απ’ τα μανίκια του και σαν να ήταν δεμένο με αόρατα νήματα, ένα τραπουλόχαρτο ξεμύτισε κάτω απ’ το καπέλο του και προσγειώθηκε μπροστά στον άνεμο. Ο μαέστρος έκανε ξανά μεταβολή, ύψωσε το χέρι του για χαιρετισμό και ροβόλησε τον κατήφορο. Ο άνεμος έμεινε για λίγο μόνος. Η απεραντοσύνη του τοπίου άρχισε να τον καταπίνει. Ο ήλιος πέρα μακριά Ανατολικά (ή Δυτικά; πάντα το μπέρδευε) χανόταν πίσω από σκοτεινούς όγκους.

Ο άνεμος πήρε λίγη φόρα και ετοιμάστηκε να πηδήξει προς την πλαγιά. Ήταν ώρα να επιστρέψει στο σπίτι με τις δέκα μπαλκονόπορτες. Ο ρήγας κούπα θα ταίριαζε τέλεια στον πύργο που έφτιαχνε. Θα προσπαθούσε να τον τοποθετήσει το ίδιο κιόλας βράδυ.

Το μόνο που έπρεπε να θυμάται, ήταν να κρατάει την αναπνοή του.


Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Κοράκι σε άλικο φόντο - Άμμος του Άμμωνα Βασιλιάς Ίκελος - Μαύρο Μάμπα

Οι εκλογές στη χώρα συνεχίζονται...

Κανονικά η ανάρτηση αυτή θα έπρεπε να είναι με πολύ πιο ευχάριστα χρώματα, αλλά πάντα κάτι μικρό συμβαίνει και σε απογοητεύει. Όχι σχετικά με τη χώρα, τα μνημόνια, την κρίση, τους λιμούς και καταποντισμούς. Αυτά είναι μέρος της καθημερινότητας, τίποτα σπουδαίο. Εννοώ σχετικά με την κατάσταση στο χώρο του βιβλίου, αλλά θα καταλάβετε για ποιο πράγμα μιλάω, διαβάζοντας την τελευταία παράγραφο της ανάρτησης. Ας αρχίσουμε όμως με ορισμένα πολύ ευχάριστα.

Η σημαντικότερη στιγμή για το ελληνικό φάνταζυ, τουλάχιστον για φέτος, αλλά και για τα τελευταία χρόνια, έφτασε. Όπως θα ξέρετε και όσοι διαβάζετε το σχετικό ιστολόγιο, το Κοράκι σε Άλικο Φόντο είναι ένα μυθιστόρημα φαντασίας του Λευτέρη Κεραμίδα, που σύντομα πιστεύω θα χαρακτηριστεί ως ο ελληνικός μύθος των Οτόρι.
Ο Λευτέρης διαθέτει μια εξαιρετική πένα και εγώ προσωπικά βελτιώθηκα πολύ διαβάζοντας κείμενα και διηγήματά του. Πέρα από αυτά είναι και ένας εξαιρετικός άνθρωπος, αλλά αρκετά με το λιβάνισμα, εσείς ως αναγνώστες δεν χρειάζεται να γνωρίζετε τίποτα από αυτά. Αυτός που σας ενδιαφέρει και μπορείτε εύκολα να διαπιστώσετε την ποιότητά του, είναι ο τρόπος γραφής του. Πηγαίνοντας στο ιστολόγιο του βιβλίου θα βρείτε μια προδημοσίευση του πρώτου κεφαλαίου (και πολλά άλλα συνοδευτικά κείμενα, καθώς και μαγευτικά παραμύθια από τον κόσμο).
Μία γεύση για το βιβλίο (σχεδόν κυριολεκτικά) μπορείτε να πάρετε και στο σχετικό άρθρο στο ιστολόγιο της Ευθυμίας Δεσποτάκη, ενώ λεπτομέρειες υπάρχουν και στην εκτενή συζήτηση στο sff. Τέλος, ξεχωριστή μνεία αξίζει το αισθητικό κομμάτι του βιβλίου: το εξώφυλλο που σχεδίασε ο Γιώργος Ναζλής είναι χωρίς υπερβολή ένα από τα ομορφότερα που έχω δει.

Ανεβάζω και ένα απόσπασμα από τον υπέροχο χάρτη του βιβλίου (διά χειρός Ozzo), ενώ αντιγράφω και την πρώτη ανάρτηση του συγγραφέα στο ιστολόγιό του στις 8 Οκτωβρίου του 2008, λόγια που σηματοδοτούσαν την αρχή ενός ανεπανάληπτου ταξιδιού: "Δημιουργώ σήμερα αυτό το ιστολόγιο για την υποστήριξη της σειράς φανταστικής λογοτεχνίας (φάνταζυ, συγκεκριμένα) "Οι Γιοι της Στάχτης", την οποία γράφω και φιλοδοξώ να εκδόσω. Προς το παρόν, δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν. Μόλις ολοκλήρωσα τις διορθώσεις στο πρώτο βιβλίο και ετοιμάζομαι να το ταχυδρομήσω σε εκδότη. Σιγά-σιγά, μια φορά την εβδομάδα ίσως, λέω ν' αρχίσω να μοιράζομαι λεπτομέρειες για τον κόσμο που έχω πλάσει στο μυαλό μου και στο χαρτί. Κι επίσης να μοιράζομαι την αγωνία μου για το αν θα γίνει δεκτό προς έκδοση το βιβλίο, αν θα πάει καλά (σε περίπτωση που φανώ τυχερός κι όντως εκδοθεί) κτλ. Πολλές ιδέες έχω και πολλή όρεξη, όπως όλοι όταν στήνουν ένα ιστολόγιο. Αν όντως θα τις υλοποιήσω, αν θα συνεχίσω να έχω όρεξη να προσθέτω σ' αυτά που μόλις διαβάσατε; Θα δείξει".

Πλέον το Κοράκι έχει κουρνιάξει στα ράφια των βιβλιοπωλείων και σύντομα σε πολλές βιβλιοθήκες. Λευτέρη, καλή επιτυχία. Είναι δεδομένη.

Στα πολύ καλά νέα (τουλάχιστον για μένα) είναι ότι πλέον οι βορειοδυτικές εκδόσεις έχουν πάρει σάρκα και οστά, τα πρώτα βιβλία έχουν σχεδόν ετοιμαστεί και ελπίζω στις αρχές Δεκέμβρη να έχουν συναντήσει τους πρώτους αναγνώστες. Περισσότερα όμως σε λίγες μέρες, όταν θα έχω οργανωθεί πλήρως.

Σε άλλα νέα, στο site των εκδόσεων Λιβάνη μπορείτε να διαβάσετε και ένα διήγημά μου, το Θρύλο της Μονοβύζας. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καταλήξει ακόμα αν τους αρέσει ο τρόπος που γράφω ή όχι.

Σχετικά με το τι διαβάζω αυτές τις μέρες, τώρα. Όσοι θυμούνται την προηγούμενη ανάρτηση, είχα ξεκινήσει τον Γιο του Ονείρου, το πρώτο μέρος της επικής τριλογίας του Manfredi. για τον Μέγα Αλέξανδρο. Λοιπόν, σχεδόν κατάπια το βιβλίο και πέρασα στο δεύτερο τόμο, την Άμμο του Άμμωνα, το οποίο επίσης ξεκοκάλισα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Όπως βλέπετε και στο αγγλικό εξώφυλλο, λέει με μεγάλα γράμματα ότι η Άμμος του Άμμωνα πρόκειται για "huge international best seller", και δεν βρίσκω κανέναν λόγο να διαφωνήσω με τον χαρακτηρισμό. Η πένα του Manfredi κάνει τις σελίδες να γυρνούν σχεδόν αστραπιαία και ο αναγνώστης θέλει να διαβάσει και άλλα από τις περιπέτειες του Αλέξανδρου. Ο Ιταλός συγγραφέας χωρίζει τη δράση σε μικρά κεφάλαια και έξυπνα επιλέγει να μην αναφερθεί με λεπτομέρειες στα πιο γνωστά περιστατικά, αλλά να δώσει βάρος σε μικρότερης σημασίας γεγονότα από την καθημερινότητα του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στην Ασία. Παράλληλα χτίζει το χαρακτήρα του Αλέξανδρου με μαεστρία, δείχνοντάς μας πώς από άνθρωπος έγινε ουσιαστικά Θεός. Θέλω πολύ να περάσω στο τρίτο βιβλίο τα Πέρατα του Κόσμου, αλλά για την ώρα θα κάνω μία παύση, γιατί ασχολούμαι με έναν άλλο βασιλιά, το Βασιλιά Ίκελο (πάντως μόλις έχει κυκλοφορήσει και το Μυστικό του Τάφου του Μέγα Αλέναδρου, από τις εκδόσεις Ψυχογιός).

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για αυτόν το βασιλιά με το μυστηριώδες όνομα, σας προσκαλώ στις 19 Νοεμβρίου στο βιβλιοπωλείο Παπασωτηρίου της Πάτρας, όπου θα παρουσιάστει το ομώνυμο, καινούργιο βιβλίο του Νίκου Καρακάση. Θα συμμετέχω και εγώ, ενώ μια πρώτη γνωριμία με το συγγραφέα μπορείτε να κάνετε με μια επίσκεψη στη σελίδα του.
Και μετά από όλα αυτά, ήρθε η ώρα για την κατακλείδα. Σκέφτηκα αρκετά πριν τη γράψω, αλλά αποφάσισα να πω ξεκάθαρα τη γνώμη μου ως αναγνώστης, συγγραφέας και εκδότης. Σήμερα ανακοινώθηκε από το ΕΚΕΒΙ η βραχεία λίστα με τις δεκαπέντε υποψηφιότητες για τον τίτλο του καλύτερου βιβλίου της χρονιάς. Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου το σέβομαι, όπως και το έργο που επιτελεί. Αλλά ορισμένες επιλογές του, πραγματικά σε αφήνουν έκπληκτο. Και ίσως εξοργισμένο. Την ίδια ώρα που ο διαγωνισμός και η λίστα γίνεται για να τονώσει την εικόνα του βιβλίου στην Ελλάδα, ταυτόχρονα υπάρχουν συνιστώσες, που αυτοαναιρούν το εγχείρημα.
Καταλαβαίνω ότι η βραχεία λίστα προέκυψε έπειτα από ψηφοφορία των λεσχών ανάγνωσης σε όλη τη χώρα, αλλά πιστεύω ότι θα έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον ένα φίλτρο. Ένας φιλότιμος άνθρωπος να διαβάσει μια-δυο σελίδες από αυτά που προτείνονται και να πει τη γνώμη του.
Προφανώς είναι αδύνατον για κάποιον να έχει διαβάσει και τα δεκαπέντε βιβλία της λίστας και με μια πρώτη ματιά υπάρχουν πολύ αξιόλογες επιλογές μέσα σε αυτά. Αλλά εγώ θα αναφερθώ σε ένα βιβλίο, που κατά τη γνώμη μου, μάλλον βλάπτει την εικόνα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, παρά την προωθεί Δυστυχώς στη λίστα με τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς υπάρχει το Μαύρο Μάμπα, από τις εκδόσεις Βεργίνα.
Σπάνια γράφω άσχημη κριτική για ένα βιβλίο. Αν διαβάσω κάτι που δεν μού άρεσε, προτιμώ να το αγνοήσω: δεν πειράζει, μπορεί να έχασα μερικές ώρες και να αισθάνθηκα αδικημένος, αλλά η ζωή συνεχίζεται, το επόμενο βιβλίο θα με ικανοποιήσει περισσότερο. Η λογική της Σελίδας για άλλες Σελίδες είναι να κάνει προτάσεις προς ανάγνωση και όχι το αντίθετο. Έτσι δεν θα πω πολλά λόγια. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι κακό. Όποιος έχει διαβάσει πέντε (5) βιβλία στη ζωή του, μπορεί άνετα να εξαγάγει το ίδιο συμπέρασμα με εμένα. Νομίζω αυτό αρκεί και ελπίζω ο συγγραφέας να κατανοήσει τη στάση μου. Δεν είναι θέμα ιδεολογίας, προσωπικό ή κάτι άλλο. Η αρνητική κριτική μου, και ο θυμός μου ακόμα, βασίζονται απλώς στο ότι το Μαύρο Μάμπα είναι δείγμα κακής λογοτεχνίας (πάντα σύμφωνα με τη γνώμη μου). Επειδή όμως καλό είναι να ακούγεται και η άλλη άποψη, δίνω το link των εκδόσεων Βεργίνα, στο οποίο μπορείτε να διαβάσετε μερικές ενθουσιώδεις κριτικές για το βιβλίο (δεν είμαι σίγουρος ότι όλοι όσοι έγραψαν το είχαν διαβάσει πάντως, γιατί κανείς δεν σχολίασε ότι το Μαύρο Μάμπα, είναι ουσιαστικά δύο διαφορετικού ύφους βιβλία, δεμένα στον ίδιο τόμο, αναμφίβολα μία καινοτομία, πλην άστοχη).

Πέρα από αυτά, η κριτική μου δεν έχει στόχο να επιτεθεί στο βιβλίο, αλλά να φτάσει στα αυτιά του ΕΚΕΒΙ. Νομίζω θα έπρεπε να σκεφτούν μήπως υπάρχει καλύτερος τρόπος διαλογής όσων βιβλίων υποτίθεται αντιπροσωπεύουν το αναγνωστικό κοινό της χώρας.
Αν κάποιος που διαβάζει σπάνια, δει τη λίστα και τυχαία διαλέξει το Μαύρο Μάμπα, γιατί να συνεχίσει αυτός ο άνθρωπος να αγοράζει Έλληνες συγγραφείς;

Σε κάθε περίπτωση, όσοι ενδιαφέρεστε να ψηφίσετε για την ανάδειξη του καλύτερου μυθιστορήματος της χρονιάς που μας πέρασε, μπορείτε να βρείτε αναλυτικές οδηγίες εδώ.

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Ανησυχία, δωρεάν e-book


Την είδηση τη διάβασα στον Ηλεκτρονικό Αναγνώστη, το ιστολόγιο για τους Έλληνες e-αναγνώστες. Χαίρομαι ιδιαίτερα για την πρωτοβουλία των εκδόσεων Καστανιώτη, να δώσουν δωρεάν το e-book ενός βιβλίου τους, που κυκλοφορεί και σε έντυπη μορφή. Μιας και μόλις το έμαθα και δεν πρόλαβα καν να το ξεφυλλίσω, έτσι αντί να κρίνω το περιεχόμενο του βιβλίου, επικροτώ την πράξη.
Δεν κρύβω ότι στα σχέδιά μου για τις βορειοδυτικές εκδόσεις, συγκαταλέγεται η δωρεάν διάθεση των τίτλων μέσω διαδικτύου, όπως και η χρησιμοποίηση των αδειών creative commons για το περιεχόμενό τους. Τις θεωρώ κινήσεις που μόνο θετικό αντίκτυπο μπορεί να έχουν στην πορεία ενός βιβλίου. Κατά τη γνώμη μου, πρώτος στόχος πρέπει να είναι να μας διαβάσουν και όχι να μας αγοράσουν.

Αντιγράφω λοιπόν το άρθρο:
"Ανησυχία: Μια καταγραφή του αυθόρμητου τον Δεκέμβριο του 2008" είναι ο τίτλος του λευκώματος σε επιμέλεια του Ευθύμιου Γουργουρή και του Αλέξανδρου Κυριακόπουλου που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη το 2009, ένα χρόνο μετά την εξέγερση. Πρόκειται για μια συλλογή με προκηρύξεις, αφίσες και φωτογραφίες σε 289 έγχρωμες σελίδες που προσπαθούν να καταγράψουν το στίγμα όσων συνέβησαν στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Το βιβλίο κυκλοφορεί τυπωμένο με τιμή € 19,00, αλλά έχει ανέβει από τις εκδόσεις Καστανιώτη και στο issuu, όπου μπορείτε να το διαβάσετε δωρεάν. Μπορείτε επίσης να το κάνετε embed στο blog ή το site σας όπως έχω κάνει κι εγώ στο τέλος του post (κάντε κλικ πάνω στο βιβλίο για full screen, πατήστε escape όταν είστε στο full screen για να επανέλθει στις αρχικές διαστάσεις).

Η περιγραφή της Ανησυχίας, από το site του εκδότη:
Ένας χρόνος μετά. Η συλλογική μνήμη έμεινε να θυμάται τις καταστροφές και τις οδομαχίες. Ενδεχομένως να μην άκουσε ποτέ για έναν κόσμο ο οποίος τον Δεκέμβρη του 2008 ονειρευόταν. Έναν κόσμο που έζησε μέσα στα κείμενα και στις προκηρύξεις που μοιράζονταν σε πορείες και καταλήψεις. Στα πεταμένα φέιγ βολάν και στα έκτακτα έντυπα δρόμου που κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι. Ένα κόσμο που αποτυπώθηκε στους τοίχους της πόλης με ζωγραφιές, γκραφίτι, αφίσες, αυτοκόλλητα και συνθήματα. Πότε με ύφος καταγγελτικό πότε με ονειροπόλο, ο κόσμος αυτός υπήρξε. Ανησύχησε.
Ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Κυριακόπουλος και ο φωτογράφος-γραφίστας Ευθύμιος Γουργουρής συγκέντρωσαν στο λεύκωμα Ανησυχία όσο περισσότερα ντοκουμέντα από τον κόσμο αυτό μπόρεσαν, προτού αυτά οριστικά χαθούν.


Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Θα πνεύσουν βορειοδυτικοί άνεμοι

Κι άλλες ζυμώσεις στον ορίζοντα. Όσοι διαβάζουν και το ιστολόγιο του Βασιλείου της Αράχνης, θα γνωρίζουν ότι ετοιμάζομαι να ιδρύσω έναν εκδοτικό οίκο στα ομιχλώδη Γιάννενα. Κατεύθυνση θα έχει αρχικά το μυθιστόρημα, ανεξαρτήτως είδους, και φιλοδοξία μου είναι να μοιραστώ με τους αναγνώστες βιβλία που θα αξίζουν, πάντα σε συνάρτηση με σεβασμό προς το έργο των δημιουργού. Πλέον έχω αρχίσει να επιταχύνω τις διαδικασίες και πιστεύω ότι μέσα στον επόμενο μήνα το σχέδιο θα έχει πάρει σάρκα, οστά και σελίδες. Μετά από πολλές σκέψεις κατέληξα στο όνομα "Βορειοδυτικές Εκδόσεις" και ίσως ανεβάσω σύντομα το λογότυπο, καθώς και link για το ιστολόγιο των εκδόσεων.
Αυτή την περίοδο πραγματοποιούνται διορθώσεις στα δύο βιβλία που έχω επιλέξει για ξεκίνημα, είναι δουλειές πρωτοεμφανιζόμενων και νεαρών συγγραφέων, του Μιχάλη Φουντουκλή και της Αγγελικής Σχοινά. Εννοείται ότι μόλις ανοίξω και επίσημα τις βορειοδυτικές πύλες, θα είναι ευπρόσδεκτες δουλειές συγγραφέων από όλη τη χώρα. Επίσης είμαι σε αναζήτηση επαγγελματικού χώρου, καθώς και σε αναζήτηση τυπογραφείου με το οποίο αν ευνοήσουν οι συνθήκες, θα συνεργάζομαι μόνιμα. Τουλάχιστον σήμερα ξεκίνησα από τα πολύ βασικά: βρήκα λογιστή.

Αυτά για τα μελλοντικά και επαγγελματικά. Τι διάβασα όμως αυτή την περίοδο; Διάβασα το δυστοπικό διήγημα του Δημήτρη Ευαγγελίδη, "Η μηχανή του κατεστημένου", που κυκλοφορεί απ' τις Εναλλακτικές Εκδόσεις, για το οποίο όμως θα γράψω αναλυτικά σε επόμενη ανάρτηση.
Αυτές τις μέρες διαβάζω ένα ιστορικό μυθιστόρημα του γνωστού Ιταλού Valerio Massimo Manfredi, το "Γιο του ονείρου". Είναι το πρώτο βιβλίο μιας τριλογίας που αναφέρεται στο Μέγα Αλέξανδρο και πρόκειται για διεθνές best seller. Ο "Γιος του ονείρου" αναφέρεται στα πρώτα χρόνια της ζωής του Αλεξάνδρου και σε όλα όσα διαμόρφωσαν έναν από τους σημαντικότερους ανθρώπους στην ιστορία του κόσμου. Είμαι περίπου στη μέση και όντως είναι καλό βιβλίο- αν πέσει στα χέρια σας μην διστάσετε. Άλλωστε και εγώ το πήρα κάποτε με προσφορά από τον κυριακάτικο Ελεύθερο Τύπο. Η καλή μετάφραση είναι του Ευάγγελου Κεφαλλονίτη.
Περισσότερα για το έργο του συγγραφέα μπορείτε να διαβάσετε και στο σχετικό (όχι ιδιαίτερως αναλυτικό) άρθρο της wikipedia. Αξίζει να τονίσω ότι σε μυθιστόρημα του Manfredi έχει στηριχθεί η μεγάλη χολυγουντιανή παραγωγή "Last Legion", η οποία βέβαια δεν τα είχε πάει και πολύ καλά, ειδικά σε κριτικές (5,4 στα 10 στο imdb και 17% στο rottentomatoes). Τέλος μπορείτε να διαβάσετε και την αποκλειστική συνέντευξη που είχε παραχωρήσει ο συγγραφέας στη Μαρία Γεωργοπούλου για το έκτο bookmarks.
Στα links δεξιά πρόσθεσα το πολύ ενδιαφέρων ιστολόγιο Ηλεκτρονικός Αναγνώστης, που απευθύνεται στην ελληνική κοινότητα e-αναγνωστών, καθώς και το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου στο οποίο οι εξερευνητές της γλώσσας μάλλον θα βρουν έναν από τους αγαπημένους τους προορισμούς.
Και ολοκληρώνω με δύο επερχόμενες παρουσιάσεις βιβλίων. Αρχικά την Τρίτη 26 Οκτωβρίου ο φίλος Νίκος Αραπάκης παρουσιάζει το πολύ καλό μυθιστόρημά του "Δίκιο" στο βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης, στα Γιάννενα. Λεπτομέρειες μπορείτε να βρείτε και στο σχετικό event στο facebook. Σύντομα θα γράψω και αναλυτική παρουσίαση του βιβλίου.
Και στις 19 Νοεμβρίου στο βιβλιοπωλείο Παπασωτηρίου της Πάτρας θα παρουσιάστει το καινούργιο βιβλίο του Νίκου Καρακάση, "Βασιλιάς Ίκελος". Θα συμμετέχω και εγώ, ενώ μια πρώτη γνωριμία με το συγγραφέα μπορείτε να κάνετε με μια επίσκεψη στη σελίδα του.
ΥΓ: Αν είστε φίλος φίλων μου στο facebook, μπορείτε να ρίξετε μια ματιά σε μια κωμικοτραγική ιστορία που ανεβάζω σε συνέχειες στις σημειώσεις μου.

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Περηφάνια και Προκατάληψη και Ζόμπι


Πλησιάζουμε στο τέλος του Σεπτεμβρίου και αφού ξεκινάει μία νέα σεζόν είναι ώρα και για νέες κινήσεις. Εννοείται η εποχή δεν ευνοεί τίποτα, αλλά αν περιμένουμε να απεγκλωβιστούμε από την οικονομική κρίση κτλ, μάλλον θα γεράσουμε. Αποφάσισα μες στους επόμενους μήνες να ιδρύσω έναν εκδοτικό οίκο με έδρα τα Γιάννενα και κατεύθυνση το μυθιστόρημα. Αρχικά θα είναι ένα μικρό project, αλλά ελπίζω να πάει καλά και σύντομα να μπορεί να στεγάσει πολλούς και καλούς συγγραφείς. Πιο αναλυτικά θα γράψω αργότερα, ίσως δημιουργήσω και ένα ιστολόγιο ως σελίδα του εκδοτικού, όταν αποφασίσω το όνομα (που τελικά είναι πολύ δύσκολη διαδικασία, μέχρι στιγμής έχω καταλήξει στο "Βορειοδυτικές Εκδόσεις"). Ας προχωρήσουμε όμως σε δύο βιβλία που διάβασα το τελευταίο διάστημα και στην παρουσίαση ενός πρωτότυπου λογοτεχνικού περιοδικού.

Περηφάνια και προκατάληψη και Ζόμπι

Seth Graham-Smith + Jane Austen, εκδ. Πλατύπους

Είναι ένα βιβλίο που έχω αναφέρει αρκετές φορές και στηρίζεται σε μια αλλοπρόσαλλη και εκ πρώτης όψεως βέβηλη συνταγή. Κάποιοι τρελοί εκδότες στην Αμερική (quirk books) είχαν πριν δύο χρόνια την ιδέα να πάρουν μερικά κλασικά αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και να τα μετατρέψουν σε κάτι που μπορεί να χαρακτηριστεί από εκκεντρικό μέχρι αρρωστημένο. Στην ερώτηση του πώς μπορεί ένα βιβλίο να γίνει καλύτερο, απάντησαν ευθαρσώς «με την προσθήκη Ζόμπι». Ζόμπι; Ναι, γιατί όχι;

Ο Αμερικάνος Γκράχαμ Σμιθ πήρε με ευλάβεια το θρυλικό βιβλίο της Τζέιν Όστεν «Περηφάνια και Προκατάληψη» (πρωτοεκδόθηκε το 1813) και άνοιξε λίγο την υπόθεση ώστε να περιλάβει και τους συμπαθείς απέθαντους. Έτσι προέκυψε ένα νέο είδος λογοτεχνίας (mashup) που προσέλκυσε ένα μέρος του αναγνωστικού κοινού- κατ’ αρχάς από περιέργεια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το εγχείρημα δεν στερείται λογοτεχνικών αρετών.

Σύμφωνα με την μεταμορφωμένη ιστορία, η βικτωριανή Αγγλία μαστίζεται από μαζικές εμφανίσεις άμυαλων ζόμπι τα οποία επιτίθενται στους αξιότιμους υπηκόους του στέμματος. Παράλληλα όμως η ζωή των πρωταγωνιστών κυλάει -σχεδόν- κανονικά και η Λίζυ ερωτεύεται σιγά σιγά τον απρόσιτο και υπερόπτη κύριο Ντάρσυ. Όλα αυτά βέβαια είναι εφικτά γιατί τα δικαιώματα του βιβλίου έχουν περάσει σε public domain πλέον, όπως και κάθε έργο του οποίου ο δημιουργός έχει πεθάνει για τουλάχιστον μισό αιώνα.

Στην Ελλάδα το «Περηφάνια και Προκατάληψη και Ζόμπι» κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Πλατύπους σε πολύ καλή μετάφραση του Χριστόδουλου Λίθαρη και αξίζει να κάνετε τον κόπο να το διαβάσετε. Η ιστορία είναι καλογραμμένη, έχει ενδιαφέρον και διαβάζεται γρήγορα. Άλλωστε σύμφωνα με την παράφραση της διασημότερης εισαγωγής της βρετανικής λογοτεχνίας: «Είναι πανθομολογούμενη αλήθεια ότι ένα ζόμπι που έχει βρει μυαλά οπωσδήποτε θα χρειάζεται περισσότερα».

Αν σας αρέσει τότε προτείνω να αναζητήσετε στα αγγλικά και μερικά ακόμα από τα υπόλοιπα «τερατουργήματα» της ίδιας σειράς: «Sense and sensibility and sea monsters», «Android Karenina», «Jane Slayre» και «Abraham Lincoln, Vampire Hunter». Τέλος, αν σας άρεσε πάρα πολύ η ιδέα μπορείτε να δοκιμάσετε κι εσείς τη συγγραφική σας τύχη σε κάτι με ελληνικό χρώμα. Πχ «Τα μυστικά του βάλτου των βαμπίρ», «Αλέξης Ζορμπάς και Ζόμπις» ή «Τα απομνημονεύματα του στρατηγού βρικόλακα Μακρυγιάννη».

Last Wish

Andrzej Sapkowski, εκδ. Orbit

Αυτό είναι ξενόγλωσσο και αν θέλετε να το διαβάσετε θα πρέπει ή να το παραγγείλετε από το Amazon ή να το αναζητήσετε σε κάποιο ενημερωμένο βιβλιοπωλείο. Φυσικά θα αναρωτηθείτε «γιατί να μπούμε σε τόσο κόπο» και είναι μια δίκαιη ερώτηση μιας και το «Last Wish» απευθύνεται αποκλειστικά σε αναγνώστες του φανταστικού. Πρόκειται για ένα φάνταζυ, γραμμένο το 1993 από τον Πολωνό Αντρέι Σαπκόφσκι και έτσι έχει εκ κατ’ αρχήν μια ξεχωριστή σλάβικη ατμόσφαιρα. Πρωταγωνιστής της σειράς είναι ένας γνωστός χαρακτήρας, ο Γκέραλντ απ’ τη Ρίβια, ένας κυνηγός τεράτων (witcher ή hexer) του οποίου οι περιπέτειες μοιάζουν βγαλμένες από θρύλους και παραμύθια. Ο Γκέραλντ περιδιαβαίνει έναν φανταστικό μεσαιωνικό κόσμο, λαμβάνει μέρος σε συναρπαστικές μονομαχίες και αντιμετωπίζει ηθικά διλήμματα. Έχει χρώμα αντιήρωα και οι αποφάσεις του συχνά κινούνται από πάθη.

Ουσιαστικά το «Last Wish» (2007) είναι μία συλλογή διηγημάτων που σκοπό έχει να εισάγει τον αναγνώστη στον κόσμο του witcher. Το επόμενο βιβλίο της σειράς που μεταφράστηκε στα αγγλικά ήταν το «Blood of elves» το 2009 και την επόμενη χρονιά αναμένουμε το «Times of contempt». Στη σειρά των βιβλίων Witcher στηρίχθηκε και το ομώνυμο πολύ επιτυχημένο παιχνίδι για υπολογιστές, του οποίου το sequel αναμένεται μέσα στο 2011. Όπως γίνεται αντιληπτό αυτή ήταν και η αφορμή της μετάφρασης των βιβλίων στα αγγλικά, τόσα χρόνια μετά την κυκλοφορία των πρωτότυπων. Τέλος, δεν υπάρχει στον ορίζοντα κανένα σχέδιο για κυκλοφορία των βιβλίων στη γλώσσα μας.

Το Παραμύθι

Πρόκειται για ένα νέο περιοδικό που κυκλοφόρησε αυτή την εβδομάδα και έχει να κάνει με το λαϊκό ελληνικό παραμύθι και όσα συμβαίνουν γύρω από αυτό. Νομίζω θα έχει ενδιαφέρον ως εγχείρημα και θα διαπιστώσετε ότι λαϊκά παραμύθια γράφονται και στις μέρες μας και μάλιστα καλά. Επίσης στην ύλη του θα μπορείτε να διαβάσετε και εξειδικευμένα σχετικά άρθρα μιας και οι σκοποί του περιοδικού είναι και διδακτικοί (το Παραμύθι μοιράζεται δωρεάν και σε νοσοκομεία και σε ειδικά σχολεία). Την έκδοση του περιοδικού έχει αναλάβει το Όναρ (θεραπεία μέσω τέχνης για το άρρωστο παιδί).

Η κυκλοφορία του Παραμυθιού θα είναι τριμηνιαία, η τιμή τεύχους θα είναι 8 ευρώ και η ετήσια συνδρομή θα ανέρχεται στα 30 ευρώ. Σε περίπτωση που ενδιαφέρεστε να γίνετε συνδρομητές ή να αναζητήσετε περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να επικοινωνήστε με την υπεύθυνη Αγγελική Σχοινά στο angeliki_schoina@hotmail.com

Τα περιεχόμενα του φθινοπωρινού τεύχους είναι τα παρακάτω:

5. Τι είναι για ‘μας το Παραμύθι
9. Προ-λόγος, Σπύρος Αλ.Καββαδίας
11. Το λαϊκό παραμύθι στο σύγχρονο νηπιαγωγείο-σχολείο, Αναστασοπούλου Βιβή, Καραχάλιου Ρούλα
25. Το παραμύθι των παιδιών- παραμύθια γραμμένα απ’ τα παιδιά, Αγγελική Σχοινά
38. Ησίοδος, Θοδωρής Κασαπίδης
41. Παραμύθια- Σχόλια στην επικαιρότητα-Δέκα παραμύθια για την κρίση
65. Η ζωή σαν παραμύθι, Βιργινία Ιωαννίδου
68. Γιορτή παραμυθιού στην αυλή του δημοτικού σχολείο Μαυροχωρίου, Σόνια Ευθυμιάδου- Παπασταύρου
94. Πρωτόγονο –Μικρή Εισαγωγή, Ελισάβετ Αρσενίου
95. Νεοελληνικό λαϊκό παραμύθι- Δεκαπέντε παραμύθια νέων ελλήνων και λαϊκών συγγραφέων
128. Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι

Τι έχουμε να περιμένουμε τις επόμενες εβδομάδες; Το δέκατο τεύχος του Bookmarks και το δεύτερο «Παράθυρο Δρόμου», το αυτό-οργανωμένο λογοτεχνικό περιοδικό τοίχου που φτιάξαμε στην Πάτρα. Για να το διαβάσετε θα πρέπει μάλλον να το πετύχετε κολλημένο σε κάποιον τοίχο ή να μας βρείτε στο facebook. Πάντως είναι μια ιδέα που σκέφτομαι να μεταφέρω και στα Γιάννενα (επιστρέφοντας στην πόλη συνάντησα με έκπληξη ένα λογοτεχνικό free press το οποίο αγνοούσα, το "Αντί Χ Λόγου"- είναι ωραίο να γίνονται πράγματα).

Επίσης -σε ένα νέο που με χαροποίησε ιδιαίτερα- με λίγη υπομονή ως τα επόμενα Χριστούγεννα, θα διαβάσουμε το παιδικό φάνταζυ "Νοέλα" του φίλου Γιώργου Χατζηκυριάκου, που συμφώνησε με τον Κέδρο. Είχα τη χαρά να διαβάσω την αρχή του βιβλίου πριν καιρό και αν θέλετε να γνωρίσετε καλύτερα το Γιώργο μπορείτε να ξεφυλλίσετε και το ιστολόγιό του.

Κάπου εδώ αδειάζει η κλεψύδρα. Στην επόμενη ανάρτηση καλώς εχόντων των πραγμάτων θα φιλοξενήσω και μια συνέντευξη του Νίκου Αραπάκη για το «Δίκιο» του, το πολύ καλό ιστορικό μυθιστόρημα που αφηγείται την πορεία ενός ανθρώπου κατά τη διάρκεια των ταραγμένων ετών του εμφυλίου.

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Άννα Νιαράκη - Τετράδιο Πειραμάτων



Όλο υποσχέσεις έδινες…
με μικρές σιωπές και αποσιωπητικά..
Με πνιχτά γέλια, σαρκασμό και
μια βραχνάδα ανεπιτήδευτη τις μικρές ώρες της νύχτας…
Θέλεις να με δεις… τρεις μήνες τώρα
θέλεις να με δεις….κάθε μέρα με βεβαιώνεις…
μα δεν έρχεσαι…

Πέρασε αρκετός καιρός απ’ την τελευταία μας συνάντηση, όπως και απ’ την τελευταία φορά που μιλήσαμε για ποίηση (ναι, υπάρχει ακόμα ως είδος). Τότε ήταν ο Δημήτρης Μουζάκης και η αυτάρεσκη σιωπή του. Σήμερα το λόγο παίρνει μία πολύ καλή φίλη η Άννα Νιαράκη, που κλέβει χρόνο από τη χημεία για να την αφιερώσει στην τέχνη (ή μπορεί να συμβαίνει και το αντίθετο). Νομίζω τελικά υπάρχει μια αναλογία και όπως ενώνονται τα στοιχεία στις ενώσεις, έτσι ενώνονται και οι λέξεις στους στίχους.

Εγώ γιατί σε περιμένω ;…
Γιατί μένω ξύπνια περιμένοντας ;
Γιατί κάνω κύκλους έξω από το σπίτι σου ;
Δεν ξέρω καν αν θέλω να σε δω-
μου φτάνει μόνο που δεν
εκπληρώνεις την υπόσχεση…

Με την Άννα μας συνδέουν πολλά πράγματα, πέρα απ' το ότι μένουμε στην ίδια πόλη και βρισκόμαστε κάθε Πέμπτη στις λογοτεχνικές συναντήσεις του Φυσιολακτρικού Συλλόγου Πατρών. Ένα από αυτά είναι η διακαής ανησυχία του να κάνουμε συνέχεια καινούργια βήματα (μπρος, πίσω, πάνω, κάτω, δεν έχει σημασία). Από αυτές τις συνιστώσες είχε προκύψει και λίγο καιρό πριν το Παράθυρο Δρόμου, ένα free press τοίχου το οποίο έχουμε δημιουργήσει μαζί με το Νίκο Κονδύλη ("κύτταρα τέχνης" το ιστολόγιό του) και την Έλενα Λαμπροκωστοπούλου. Αν δείτε ποίηση κολλημένη σε τοίχους, υπάρχει η πιθανότητα να είμαστε εμείς (ή κι εσείς- οι τοίχοι είναι καθρέφτες).

Κι όσο εσύ τάζεις…τόσο εγώ
θέλω…εγώ που ήμουν άνετη
τώρα σου τηλεφωνώ καθημερινώς…
κι όλο ρωτάω…θα έρθεις ;…

Έχω διαβάσει πολλά κείμενα της Άννας, και πεζά και ποιήματα και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι γράφει πολύ καλά και ακόμα περισσότερο, πιστεύω ότι χάνετε κάτι πολύτιμο αν δεν διαβάσετε έστω μερικές γραμμές δικές της. Μέσα στο καλοκαίρι η Άννα έκανε την πρώτη απόπειρα να κοινωνήσει τα λογοτεχνικά παιδιά της και έτσι συστήνεται στο ευρύτερο κοινό με το «Τετράδιο Πειραμάτων», μια ποιητική συλλογή που είμαι σίγουρος ότι ένα μέρος της γράφτηκε ανάμεσα σε πειραματικούς σωλήνες, καλλιέργειες μικροοργανισμών και ροτοβάπορες.

Τώρα τελευταία μάλιστα…άλλαξα
ερώτηση..
«Να έρθω ;»
«όχι σήμερα», τρεις μήνες όχι σήμερα…

Το «Τετράδιο Πειραμάτων» περιλαμβάνει ποιήματα που γράφτηκαν τα τελευταία χρόνια: άλλα που κυοφορούνταν για μήνες και άλλα που ξεχύθηκαν στο χαρτί μέσα σε λίγα λεπτά. Αρκετά έχουν κοινό παρανομαστή τη μοναξιά, αλλά δεν χρειάζονται υπερανάλυση, ούτε να προσπαθήσετε να μαντέψετε τι σκεφτόταν η ποιήτρια. Είναι ποιήματα που χαίρομαι να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω, ποιήματα που έχουν γραφτεί για να χαραχτούν στο μυαλό σας και να τα χαράξετε σε κάποιο θρανίο. Στα γενικά, ο τίτλος δίνει το γεωγραφικό μήκος και πλάτος της Άννας, η καλαίσθητη έκδοση κυκλοφορεί από τη «Χαραμάδα», ενώ το πολύ όμορφο εξώφυλλο έχει σχεδιάσει η Έλενα Λαμπροκωστοπούλου. Στα ειδικά και για να γνωρίσετε καλύτερα την Άννα Νιαράκη και την ποίησή της, τής ζήτησα να μου απαντήσει σε μερικές ερωτήσεις. Και από αυτές προέκυψε η συνέντευξη που ακολουθεί (αναγκάστηκα να λογοκρίνω την τελευταία ερωταπάντηση, που θα ενδιέφερε ιδιαίτερα τους φίλους κυνηγούς).

Κι όσο λες όχι τόσο θέλω το ναι…
Γιατί το έκρυψες ; γιατί μου έκρυψες
πως ήσουν συλλέκτης γραμματοσήμων ;…

- Άννα διαλέγεις ποίηση ή επιστήμη; Είναι εύκολο να συνδυάζεις αυτά τα δύο; Η συγγραφή είναι χόμπι, διέξοδος έκφρασης ή κάτι σημαντικότερο στη ζωή σου;
- Δεν θα μπορούσα πραγματικά να επιλέξω ένα από τα δύο. Διαλέγω να είμαι εγώ, όπως μπορώ, μετέωρη μεταξύ δύο αντικειμένων που απαιτούν την πλήρη αφοσίωση, την παράδοση, την συγκέντρωση. Δεν συνδυάζονται εύκολα. Η έρευνα έχει εξαντλητικά ωράρια, η ποίηση απαιτεί χρόνο αποφόρτισης και ελευθερία που στην καθημερινότητά μου είναι δυσεύρετα. Παρ’ όλα αυτά, τις νύχτες, εις βάρος του ύπνου, εφευρίσκεται χρόνος. Θα μπορούσα να πω, πως εξασκώ την επιστήμη μου ημερησίως και διάγω τον ποιητικό μου βίο μεταμεσονύκτια.Η ποιητική γραφή δεν είναι χόμπι ούτε διέξοδος έκφρασης. Χόμπι δεν έχω και εκφράζομαι αρκετά ελεύθερα για να μην είναι αναγκαία η διέξοδος. Η ποιητική γραφή είναι σύμφυτη. Γράφω πριν ακόμα μάθω αλφάβητο, στα τετράδια του μυαλού μου.

- Η ποίηση εξελίσσεται; Μήπως στις μέρες μας ένα κομμάτι της έχει μεταφερθεί στο διαδίκτυο; Πόσο αυτό μπορεί να την επηρεάσει και πόσο το εκμεταλλεύεσαι εσύ ως μέσο;
- Η ποίηση εξελίσσεται, όταν εξελίσσονται οι άνθρωποι που τη γράφουν. Η σύλληψη της ποιητικής ιδέας μπορεί να είναι κοινή, η απόδοση όμως και η τελική γέννηση του ποιήματος εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τον ποιητή / ξενιστή που αναλαμβάνει την κυοφορία της. Ο ποιητής είναι ένα μέσο έκφρασης της Μούσας. Όσο περισσότερο εξελίσσεται, τόσο μεγαλώνουν οι πιθανότητες να αποδώσει σωστά την ποιητική Ιδέα.
Το διαδίκτυο είναι απλά ένα μέσο επικοινωνίας. Χαίρομαι που η ποίηση μεταφέρεται εκεί. Χαίρομαι όταν η ποίηση μεταφέρεται παντού. Κάθε άνθρωπος θα πρέπει να μπορεί να έχει ελεύθερη πρόσβαση στην Τέχνη. Η τέρψη της ψυχής είναι δικαίωμα. Το γεγονός ότι πλέον έχεις άμεση και ανοιχτή πρόσβαση στο ποιητικό έργο, το καταγεγραμμένο-αναγνωρισμένο αλλά και σε σύγχρονες φωνές, νέες τάσεις και ρεύματα μόνο καλό μπορεί να είναι. Η τριβή με το αντικείμενο και το αναπάντεχο που πιθανόν να βρεις στο διαδίκτυο, μπολιάζουν τη γραφή σου χωρίς καν να το συνειδητοποιείς.
Είμαι παιδί της γενιάς μου. Διατηρώ ιστολόγιο και σελίδα σε υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης. Σίγουρα βοηθά στην προβολή και τη δικτύωση, αναλόγως βέβαια και τι προσδοκεί κανείς. Εγώ θέλω απλά να επικοινωνώ. Μου φτάνει.

- Ποιοι και πόσοι διαβάζουν ποίηση στην Ελλάδα; Στην εποχή της ταχύτητας και της αμεσότητας δεν θα έπρεπε η ποίηση να κερδίζει συνέχεια έδαφος στις επιλογές των αναγνωστών;
- Ποιοι και πόσοι διάβαζαν ποίηση ανέκαθεν; Λίγοι θα έλεγα. Θεωρώ πως στις μέρες μας η κοινωνία δείχνει μια αργή στροφή προς την ουσία, ίσως γιατί σιγά σιγά οι μάσκες πέφτουν και η απομυθοποίηση της ευτυχίας μέσω του καταναλωτισμού είναι πλέον γεγονός ακόμα και για τον πιο ανυποψίαστο. Ο άνθρωπος υπήρξε εδώ και χρόνια στερημένος της ατομικότητάς του, ένα υλικό της μάζας, αξεχώριστο από τον διπλανό του, μέσα σε ένα χαρμάνι ισοπεδωτικών χειραγωγήσεων.
Ο άνθρωπος στο καπιταλιστικό σύστημα, είναι ο άνθρωπος καταναλωτής, φορολογούμενος, μια μαριονετούλα που η ύπαρξή της θεωρείται αναλώσιμη. Τα συστήματα αυτά δεν ευνοούν την ελεύθερη σκέψη, δεν ευνοούν την αφύπνιση. Και για χρόνια η ποίηση και η τέχνη γενικότερα είχαν θεωρηθεί πολυτέλειες και ελιτίστικες απασχολήσεις. Είναι καιρός νομίζω να επαναπροσδιορίσουμε το ρόλο της ψυχής στη ζωή μας.

- Υπάρχουν τα διαβόητα “κυκλώματα” στο χώρο των ποιητών; Και αν υπάρχουν σε τι εξυπηρετούν; Πες την αλήθεια, εσύ σε ποια ποιητική συμμορία ανήκεις;
- Τα "κυκλώματα" υπάρχουν παντού. Πάντα θα βρίσκεται κάποιος να εκμεταλλευτεί την ανάγκη του διπλανού του. Σίγουρα και στο χώρο των εκδόσεων / πωλήσεων κτλ θα υπάρχουν συμφέροντα που εξυπηρετούνται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αλλά αυτά αποφασίζεις νωρίς εάν σε αφορούν ή όχι. Δεν ανήκω σε καμία συμμορία, αμετανόητα ανένταχτη. Αν θες να με βάλεις κάπου, ίσως στο υπόγειο της Κοραή κάθε Πέμπτη, να διαβάζω ποιήματα με φίλους και να συζητάμε παρέα για το επόμενο τεύχος του Παράθυρου Δρόμου. Μέχρι εκεί.

- Ποιους σύγχρονους ποιητές διαβάζεις και ποιους βαριέσαι αφόρητα;
- Διαβάζω αρκετά. Προσφάτως ανακάλυψα με αφορμή την ταινία και το αφιέρωμα του Τηλέμαχου Τσαρδάκα, την ποίηση του Δημήτρη Κάββουρα και ομολογώ ότι με έχει κερδίσει. Από νέες φωνές, εκτιμώ την ποίηση του Γιάννη Λειβαδά, θεωρώ ότι έχει προσωπικό στίγμα που ξεχωρίζει. Αγαπώ Sylvia Plath, T.S Eliot, e.e. cummings, Τάσο Λειβαδίτη, Κώστα Καρυωτάκη, Charles Bukowsky και θα μπορούσα να γράψω άλλα τόσα ονόματα ετερόκλιτων ρευμάτων και επιρροών, σύγχρονών μου και μη.
Αυτό που θα ήθελα να αναφέρω είναι ότι τον τελευταίο καιρό μέσω των συναντήσεων στο υπόγειο του ΦΣΠ στην Κοραή αλλά και λόγω του Παράθυρου Δρόμου, όπως και μέσω της σελίδας στην υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης έχω έρθει σε επαφή με πραγματικά σύγχρονες φωνές και με χαρά βλέπω ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους απασχολεί η ποίηση, η ποιητική γραφή και η εξέλιξη.
Με ρωτάς ποιους βαριέμαι αφόρητα. Όλους αυτούς που γράφουν με στόμφο και μαεστρία, κατασκευάζοντας ένα άδειο κλουβί από λέξεις. Ακόμα και για το τίποτα να θες να γράψεις θα πρέπει πρώτα να έχεις νιώσει τι είναι.

- Γράφεις και στ’ αγγλικά; Θα μοιραστείς λίγους απ’ τους στίχους σου;

alterachronism
[…]
It is the shadow
that scatters the light
against the wall
and not the wall
that scatters the light.
This inversion puzzles me,
it throws me devoid
(in the sense arena)
to fence with irrational…


- Πόσο σημαντικό είναι το βήμα τις έκδοσης; Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σου μετά το “Τετράδιο Πειραμάτων”;
- Η έκδοση ήταν κάτι που απέφευγα, κυρίως λόγω ιδεολογικών κολλημάτων που έτρεφα. Μπορώ να πω, όμως, ότι με γέμισε χαρά, δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό για άλλους, για μένα σημαίνει πως έφυγε ένα βάρος και ξεστοίχειωσαν κάποια συρτάρια. Ήταν ένα στοίχημα τελικά.
Το Τετράδιο Πειραμάτων, είναι πραγματικά ότι περιγράφει ο τίτλος. Πειράματα ποιητικής γραφής. Πλέον θεωρώ πως μετά από αρκετά πειράματα, αρχίζω να βρίσκω ένα δρόμο που μου ταιριάζει. Η επόμενη ποιητική συλλογή μου για την οποία δεν θα βιαστώ καθόλου, θα είναι αρκετά διαφορετική.

- Πόσο εύκολο είναι να κάνεις κριτική σε ένα ποίημα; Πιστεύεις ότι υπό ορισμένη οπτική γωνία όλα τα ποιήματα μπορεί κάτι να προσφέρουν;
- Κριτική μπορείς να ασκήσεις στα πάντα τα οποία σε αφορούν. Θεωρώ πως ακόμα και ένα κακό ποίημα από άποψη τεχνικής, μπορεί να έχει να δώσει από πλευράς αισθητικής και το ανάποδο. Το ζήτημα όμως είναι αν ένα κακό ποίημα μπορεί να λέγεται ποίημα, ή ποιητική απόπειρα για παράδειγμα. Τα έργα τέχνης επιζητούν και αποζητούν την αρτιότητα.

- Πόσο δύσκολο είναι να γεννηθεί ένα ποίημα; Διορθώνεις εξαντλητικά τα δικά σου; Υπάρχουν ποιήματα που αφού τους αφιέρωσες χρόνο δεν σε ικανοποίησαν και τα έστειλες στον κάδο ανακύκλωσης; Υποθέτω γράφεις στον υπολογιστή κατευθείαν, σωστά;
- Σε λίγες μέρες τελειώνω ένα κείμενο με τίτλο «ο τόπος και το σώμα του ποιήματος» όπου επιχειρώ να προσεγγίσω τη δυσκολία γέννησης του, με όρους κοινωνικής ψυχολογίας και βιοχημείας. Θα σου απαντήσω τότε στο πρώτο σκέλος. Δεν διορθώνω εξαντλητικά, κάνω κάποιες διορθώσεις αλλά στην ουσία τα ποιήματά μου βασανίζονται αρκετά μέσα μου μέχρι να πάρουν τη μορφή τους. Δεν πετάω στον κάδο τίποτα, ακόμα και αυτά που έχω απαρνηθεί ολοκληρωτικά. Αυτές οι διαγραφές είναι και οι μόνες που μου ανήκουν. Φυσικά και γράφω με στυλό μαύρο ή μολύβι σε εισιτήρια, αποδείξεις, χαρτοπετσέτες, στα εργαστηριακά μου τετράδια, και προσφάτως σε ένα μικρό σημειωματάριο που απέκτησα μετά από παρότρυνση του Νίκου Κονδύλη.

- Ποιο είναι το απώτερο σύνορο της ποίησης; Οι στίχοι από ένα σκυλοτράγουδο, θα μπορούσαν να είναι ποίηση; Και τελικά υπάρχει κριτήριο για να χαρακτηρίσεις κάτι “σκυλοτράγουδο”;
- Ότι σε ελευθερώνει απώτατο όριο έχει το φυσικό τέλος. Για σένα. Το ίδιο δεν παύει ποτέ να χάνει την ιδιότητά του. Τα σκυλοτράγουδα δεν είναι ποίηση. Δεν είναι καν τραγούδια. Είναι μια ευτέλεια από λέξεις και νότες, ένας ηχητικός ξεπεσμός. Τα λαϊκά τραγούδια από την άλλη, έχουν να επιδείξουν αρκετά δείγματα με φοβερή ποιητική αξία στη στιχουργική τους. Δεν υπάρχει κριτήριο για να χαρακτηρίσεις ένα τραγούδι σκυλοτράγουδο. Είναι αυταπόδεικτο.

***

Αν σας άρεσαν όσα διαβάσατε, μπορείτε να συνεχίσετε στο ιστολόγιο της Άννα ("Αντιποίηση") και στο κοντινότερο σας βιβλιοπωλείο. Εγώ κατεβάζω την αυλαία με ένα ακόμα πολύ όμορφο δείγμα από το "Τετράδιο Πειραμάτων", το Λαμπίρι.

Η λυπημένη πολιτεία των ανθρώπων.
Των ανθρώπων με τα χαμένα λογικά,
με τα χαμένα αισθήματα- που ασφυκτιεί
κάτω από σάρκινα σεντόνια,
κάτω από δανεικές μοναξιές-αναζητώντας
το δεκανίκι της ύπαρξης.
Σε θέλω, μου είπαν τα μάτια σου
Σε θέλω, μου είπε το κορμί σου
Κι εγώ,
αναζητώ αστροπολιτείες
διαφορετικές από αυτές που
συλλαμβάνουν οι κεραίες μου,
ίδιες μ’ αυτές που οι φλέβες σου
υπαγορεύουν.