Το Βασίλειο της Αράχνης ΙΙΙ

Καλημέρα! Αυτές τις μέρες διαβάζω τις "Αλήθειες των Άλλων" του Νίκου Θέμελη. Αν και στην αρχή νόμισα ότι θα με κουράσει το θέμα (πάλι Μικρά Ασία, Αϊβαλί, διωγμοί κλπ;), τελικά η πλοκή και η ανάπτυξη των χαρακτήρων σχεδόν με ενθουσίασε. Ο συγγραφέας προσεγγίζει κάθε ζήτημα από πολλές πλευρές, προσπαθώντας να ιχνηλατίσει την ξεχωριστή αλήθεια του καθενός. Είμαι στις τελευταίες σελίδες πλέον και έχω μείνει απόλυτα ικανοποιημένος.

Συγκεντρώνω δυνάμεις ανάγνωσης για τις επόμενες ημέρες, γιατί αναμένω την κυκλοφορία δύο βιβλίων από φίλους, τα οποία είμαι σίγουρος ότι θα κάνουν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο επιτυχία. Είναι το "Κοράκι σε Φόντο Άλικο" του Λευτέρη Κεραμίδα (εκδ. Πατάκη) και το "Δίκιο" του Νίκου Αραπάκη (εκδ. Λιβάνη). Περισσότερα όμως για αυτά στο άμεσο μέλλον. Ήρθε και πάλι η ώρα για λίγο shameless promotion.

Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί το τρίτο μέρος του "Βασιλείου της Αράχνης", αποκλειστικά σε eBook από τις εκδόσεις Λιβάνη. Το Βασίλειο της Αράχνης είναι μια περιπέτεια επικής φαντασίας, την οποία γράφω τα τελευταία χρόνια. Ο πυρήνας της ιστορίας είναι ότι υπάρχει ένα απομονωμένο μεσαιωνικό βασίλειο, που οι οχτώ πόλεις του είναι χτισμένες πάνω σε μία οροσειρά. Για τους υπηκόους του βασιλείου τα βουνά είναι όλος ο κόσμος, ώσπου μία μέρα δέχονται την εισβολή ενός στρατού από τις άγνωστες πεδιάδες και ξεκινάει ένας πολυετής, καταστρεπτικός πόλεμος.
Με τα δεδομένα στο χώρο του βιβλίου να αλλάζουν ραγδαία, η κυκλοφορία του βιβλίου σε ηλεκτρονική μορφή είναι ένα πείραμα και παράλληλα ένα στοίχημα. Περισσότερα για τη σειρά των βιβλίων, όπως και μερικά αποσπάσματα μπορείτε να διαβάσετε στο ιστολόγιο του βιβλίου στο http://kingdomofarachnida.blogspot.com/.

Η σύνοψη του τρίτου βιβλίου, με υπότιτλο "Τέχνασμα δεμένο με άλλο τέχνασμα", είναι σε αδρές γραμμές η εξής: Μετά την απελπισμένη έξοδο απ’ την πολιορκούμενη πόλη της Αδιγχάρα, οι λιγοστοί επιζώντες συγκεντρώνονται στη ρίζα της γριάς βελανιδιάς για ν’ αποφασίσουν τις επόμενες κινήσεις τους. Ανάμεσά τους ο αγγελιοφόρος Αλιόσκα, η ταχυδακτυλουργός Νάιλο, ο πρώην κατάδικος Ροτ, ο ψευδοπροφήτης Φραγκίσκος και ο μισοξωτικός Χίλβαν.
Αποστολή τους είναι να βρουν τον πύργο του Παλαβού Αλχημιστή και αφού λύσουν το μυστηριώδη γρίφο της εισόδου, ν’ ανακαλύψουν το τρίτο κομμάτι της απόκρυφης περγαμηνής. Όμως υπάρχουν κι άλλοι που επιζητούν τα μυστικά της περγαμηνής και θα διαπράξουν ανόσια εγκλήματα προκειμένου να την αποκτήσουν.
Την ίδια ώρα που οι υπήκοοι της Αράχνης δίνουν την τελευταία μάχη ενάντια στους Πεδιανθρώπους, οι απεσταλμένοι των Ουρανών ετοιμάζονται να μονομαχήσουν με τους υπηρέτες του Κάτω Βασιλείου.
Στον τρίτο τόμο της σειράς μια περιπέτεια ολοκληρώνεται και μια νέα ξεκινάει. Μία νέα εποχή ετοιμάζεται να ανατείλει.

Με αφορμή την κυκλοφορία του τρίτου τόμου, ανέβασα στο youtube ένα trailer. Εκτός από το artwork του Γιώργου Δημητρίου και του Μιχάλη Φουντουκλή, στο video έχουν χρησιμοποιηθεί πίνακες του σπουδαίου Ρώσου εικονογράφου παραμυθιών Ivan Bilibin (1876-1942). Η μουσική είναι του Roger Subirana (http://www.rogersubirana.com/) και έχει χρησιμοποιηθεί σύμφωνα με την άδεια creative commons. Ελπίζω να σας αρέσει!

Κάλλια Παπαδάκη - Ο ήχος του ακάλυπτου

Μετά τον "Διάφανο Βασιλιά" της Ρόσα Μοντέρο, επιστρέφω εν μέσω ανακατατάξεων (και ζέστης). Έχει κυκλοφορήσει το τελευταίο Muzine και το επόμενο Bookmarks θα βγει περίπου στις 15 Ιουνίου. Επίσης από τη Χαραμάδα έχει κυκλοφορήσει η συλλογή διηγημάτων τρόμου "Ένα χαμόγελο στο σκοτάδι" του Δημήτρη Στρεμμένου, αλλά περισσότερα για αυτό στο εγγύς μέλλον. Πάντως την ερχόμενη Τετάρτη θα γίνει η πρώτη παρουσίασή του μεταξύ τυριού και αχλαδιού, στο Φαγιούμ, εδώ στην Πάτρα. Ο ποιητής Τηλέμαχος Τσαρδάκας θα διαβάσει το ομώνυμο διήγημα. και θα πιούμε κρασί στην υγειά της λογοτεχνίας. Περισσότερες λεπτομέρειες δείτε και στο σχετικό event στο facebook.

Όπως θα μάθατε οι περισσότεροι, απονεμήθηκαν πριν από λίγες μέρες τα λογοτεχνικά βραβεία του περιοδικού Διαβάζω. Ο Χάρης Βλαβιανός (ποίηση), ο Βασίλης Γκουρογιάννης (μυθιστόρημα), ο Γιάννης Κιουρτσάκης (δοκίμιο), η Κάλλια Παπαδάκη (πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας), ο Χρήστος Μπουλώτης (παιδικό βιβλίο), η Φωτεινή Στεφανίδη (στην εικονογράφησή του) και ο Βασίλης Παπαθεοδώρου (λογοτεχνικό βιβλίο για μεγάλα παιδιά), ήταν οι νικητές του φετινού διαγωνισμού. Αυτές τις μέρες διαβάζω και απολαμβάνω το "Διπλό όνειρο της γραφής" των Βλαβιανού και Χρυσόπουλου, ένα πολύ αξιόλογο δοκίμιο περί λογοτεχνίας. Αν είστε στην Αθήνα στις τέσσερις του σημειώστε στο ημερολόγιό σας την αντικριστή ανάγνωση που θα γίνει στο cafe Dasein. Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα για να κινήσει την περιέργειά σας:

9.4.2. Να μια σχετική στιχομυθία: Λούντβιχ Βιτγκενστάιν: "Πες μου, γιατί φαινόταν πιο εύλογο στους ανθρώπους ότι ο ήλιος γύριζε γύρω από τη γη, και όχι το ανάποδο;" Νόρμαν Μάλκολμ: "Προφανώς γιατί αυτό έβλεπαν στον ...ουρανό". Λούντβιχ Βιτγκενστάιν: "Μάλιστα. Και τι θα έβλεπαν αν η γη γύριζε γύρω από τον ήλιο;" (από την ταινία του Ντέρεκ Τζάρμαν "Βιτγκενστάιν", 1993)
Αλλά το "Διπλό όνειρο" ανήκει στα βιβλία που θα μας απασχολήσεουν αναλυτικότερα μία από τις επόμενες εβδομάδες. Αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση είναι ο "ήχος του ακάλυπτου". Όσοι είναι πιστοί αναγνώστες της στήλης θα θυμούνται ότι πριν από ένα χρόνο είχα διαβάσει το βιβλίο και είχα συζητήσει με τη συγγραφέα του. Έπειτα την είχα γνωρίσει και στην παρουσίαση του βιβλίου της εδώ στην Πάτρα. Ήταν μέσα Μαίου, μόλις είχαν ξεκινήσει οι Πανελλήνιες με το μάθημα της έκθεσης, με τους φίλους πηγαίναμε σχεδόν κάθε μέρα στο Φάρο για juggling (εκείνοι- εγώ έβλεπα) και ένα μεσημέρι τους είχα διαβάσει το πρώτο διήγημα του βιβλίου της Παπαδάκη (από τότε η Εμμανουέλα μού ζητάει συνέχεια να δθαβάζω).

Σκέφτηκα λοιπόν σήμερα να επαναλάβω την ανάρτηση εκείνου του Μαίου. Συγχαρητήρια Κάλια, αλλά και σε όλους όσοι κέρδισαν ή ήταν υποψήφιοι!

ΜΑΪΟΣ 2009

Καλημέρα!

Χάρηκα πολύ την περασμένη Πέμπτη, γιατί στις πανελλήνιες εξετάσεις που ολοκληρώνονται αυτές τις μέρες, το θέμα της νεοελληνικής λογοτεχνίας ήταν ένα ποίημα του Μίλτου Σαχτούρη, αυτού του τόσο σημαντικού ποιητή της χώρας μας. Αν δεν έχετε στα ράφια της βιβλιοθήκης σας κάτι δικό του, θα πρότεινα να αναζητήσετε, οι στίχοι του είναι πανέμορφοι: «Χρόνια ο ουρανός ήτανε ένα δύσκολο χαρτί κρυμμένο μεσ' στην τσέπη μου / και μεσ' στον κήπο μου φύτρωνε όλη τη μέρα αίμα / γιατί βροχή πέφταν οι πέτρες απ' τον άλλο ουρανό / τσακίζοντας κρέατα & κόκκαλα / Έτσι σαν ήθρε η Ανάσταση ντυμένος μαύρα μ' ένα κόκκινο κερί / βγήκα τρελός στους δρόμους ήμουνα ένα κίτρινο πουλί σαν κι αυτά που ζωγράφιζε ο Modigliani / Ποτέ μου / ποτέ μου δεν είχα γεννηθεί...»

Προχωράμε στο δικό μας θέμα και επιστρέφουμε σήμερα στα αφιερώματα σε Έλληνες συγγραφείς, με μία συλλογή διηγημάτων που κυκλοφόρησαν πρόσφατα οι εξαιρετικά καλαίσθητες εκδόσεις «Πόλις». Πρόκειται για το πολύ καλό βιβλίο «Ο Ήχος του Ακάλυπτου: έξι κοινόχρηστες ιστορίες», της νεαρής πρωτοεμφανιζόμενης συγγραφέως Κάλλιας Παπαδάκη. Η Κάλλια γεννήθηκε στο Διδυμότειχο το 1978, μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε οικονομικά στις ΗΠΑ, στο Bard College και στο Πανεπιστήμιο Brandeis. Όπως όμως φάνηκε, παράλληλα καλλιέργησε και την αγάπη της για τη λογοτεχνία.

Πριν από δύο εβδομάδες είχα την τύχη να παρακολουθήσω την παρουσίαση που έγινε για το βιβλίο στην Πάτρα και έτσι σχημάτισα ακόμα σφαιρικότερη γνώμη για το περιεχόμενό του. Το είχα διαβάσει νωρίτερα και η δική μου ανάλυση συνέπεσε σε πολλά σημεία με όσα ειπώθηκαν εκείνη τη βραδιά για τον «Ήχο του Ακάλυπτου». Γνώρισα την ευγενέστατη Κάλλια και για να μάθουμε όλοι περισσότερα, της ζήτησα να μου παραχωρήσει μία συνέντευξη για τους αναγνώστες της Μπρίζας, την οποία και θα διαβάσετε παρακάτω.

Ο «Ήχος του Ακάλυπτου» είναι γκρίζος, μουντός, είναι ο ήχος που ανεβαίνει και κατεβαίνει στον φωταγωγό και διαχέεται μονότονα γιατί μονότονες είναι και οι ζωές των συνηθισμένων ανθρώπων. Ενίοτε, όμως είναι και αστείος, λίγο πιο φωτεινός μέσα στη κατήφειά του και συντονίζεται με τη ζωηρή καθημερινότητα των όχι και τόσο συνηθισμένων ανθρώπων.

Το βιβλίο αποτελείται από έξι διηγήματα, τα οποία έχουν βρεθεί δεμένα μέσα στις ίδιες σελίδες, ενωμένα απ’ τον συνδετικό κρίκο της αναγκαστικής, κάθετης συγκατοίκησης. Θα διαβάσετε έξι ιστορίες ενοίκων μιας τσιμεντένιας πολυκατοικίας, που αν και η κάθε μία είναι φαινομενικά ανεξάρτητη από την άλλη, μολαταύτα συνδέονται με λεπτά, πλην φανερά νήματα. Με την αστικοποίηση που έγινε στην Ελλάδα τις δεκαετίες του ’60 και του ‘70, ήταν φυσικό η δράση στις ιστορίες καθημερινότητας να μεταφερθεί από τις αυλές των σπιτιών, στους ακάλυπτους των πολυκατοικιών. Η νέα γενιά συγγραφέων έχει μεγαλώσει σε αστικό τοπίο και από εκεί αντλεί τη θεματολογία της.

Γενικά ο «Ήχος του Ακάλυπτου» αξίζει να διαβαστεί για να πάρετε μία απολαυστική γεύση της σύγχρονης πεζογραφίας και για να αποδράσετε από τη ρουτίνα της δικής σας πολυκατοικίας. Εντυπωσιακό είναι ότι ανάλογα με τον ήρωα του διηγήματος, αλλάζει και ο τρόπος γραφής για να συνταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία και την ψυχοσύνθεσή του. Η Κάλλια Παπαδάκη γράφει πολύ ωραία και θα περιμένουμε στο μέλλον ακόμα περισσότερα από την πένα της. Συγχαρητήρια νομίζω αξίζει και ο εκδοτικός οίκος και για την πολύ φροντισμένη σύνθεση, αλλά και για τη χαρακτηριστική υφή του εξωφύλλου. Τον «Ήχο του Ακάλυπτου» θα τον βρείτε στο κοντινότερο βιβλιοπωλείο σας και τότε θα μάθετε περισσότερα για τον τυφλό που απάγεται απ’ τη ρωσο-πακιστανική μαφία γιατί «είδε κάτι που δεν έπρεπε», για τις κουτσομπόλες Τάδε και Μαριλένα, για τον lifeless διαμεσολαβητή πτωμάτων, για τη μεταμελημένη Δήμητρα, για τον συγγραφέα που γράφει σαν τρελός για να προλάβει και τέλος για την ημίτρελη ιδιοκτήτρια πανσιόν.

Αυτά για την ώρα. Ραντεβού την επόμενη Πέμπτη! Εσείς συνεχίστε την ανάγνωση με όσα είπαμε με την Κάλλια για την οικονομία, τη Θεία Δίκη, τον πόλεμο στην Αλγερία και το happy end στα βιβλία.

- Πώς είναι να είσαι συγγραφέας σε τόσο νεαρή ηλικία; Έχεις άγχος πριν από μια παρουσίαση ή μιλώντας σε συναδέλφους;

Δεν ξέρω. Τις ίδιες αγωνίες έχω, την ίδια κακή και καλή διάθεση, την ίδια ρουτίνα. Αν κάτι έχει αλλάξει, είναι πως δεν αισθάνομαι τόσο έντονα την ανάγκη να καταπιαστώ με το πληκτρολόγιο του υπολογιστή. Περιμένω πρώτα να σβήσει ο απόηχος του ήχου του ακάλυπτου. Όσο για το άγχος, μάλλον εγκλιματίζομαι σταδιακά στους ρυθμούς του. Βέβαια, το πιο αμήχανο κομμάτι της συγγραφής είναι εκείνο της επόμενης μέρας: το μετά-συγγραφικό. Λίγο πριν την παρουσίαση τα χέρια βαραίνουν και δεν έχεις που να τ΄ακουμπήσεις, το σώμα κάθεται λίγο άγαρμπα κι άβολα στην καρέκλα, το κοινό μισοχαμογελά και κρέμεται από την πρώτη σου κουβέντα. Ακόμη και τώρα, η προοπτική μιας παρουσίασης μου δημιουργεί την ίδια εσωτερική ανησυχία. Όσο για τους συναδέλφους που τυχαίνει ή μη, να παραβρίσκονται στο κοινό μιας παρουσίασης, σίγουρα δεν δρουν αγχολυτικά.

- Μπορεί κάποιος στην Ελλάδα να ζήσει επαγγελματικά από τη συγγραφή;

Μάλλον όχι. Οι Έλληνες δεν διαβάζουν όσο οι Σκανδιναβοί. Η αγορά του βιβλίου είναι μικρή και περιορισμένη. Όσο κι αν τα ποσοστά αναγνωσιμότητας μπορεί να έχουν αυξηθεί, το αναγνωστικό κοινό παραμένει κοντά στο 10 τοις εκατό. Πλην ορισμένων συγγραφικών εξαιρέσεων, όπου οι πωλήσεις φτάνουν τις δεκάδες χιλιάδες, έχω την εντύπωση πως δεν είναι εφικτό να ζει κανείς μόνο από τα έσοδα των πωλήσεων. Είναι θέμα απλής αριθμητικής: όπως και να το δεις ο ισολογισμός βαραίνει προς τα κάτω.

- Υπάρχουν και στην αληθινή ζωή κάποιοι απ' τους χαρακτήρες του βιβλίου; Σε τι ποσοστό οι συγγραφείς συγκρατούν λεπτομέρειες απ' τον κόσμο γύρω τους για να τις χρησιμοποιήσουν στα βιβλία τους;

Νομίζω πως ναι. Οι χαρακτήρες μου υπάρχουν, γιατί τα διάσπαρτα δομικά στοιχεία τους πηγάζουν από την καθημερινότητα. Είτε μελλοντική, είτε παρελθοντική. Η σκέψη και μόνο, η σύλληψη οποιασδήποτε ιδέας, θέτει την πιθανότητα εκπλήρωσής της. Το μυαλό προοικονομεί αυτά που όσο απίθανο κι αν μοιάζουν, μπορεί να συμβούν. Οι συγγραφείς συλλέγουν υλικό από τον κόσμο γύρω τους, το καταγράφουν και το μεταπλάθουν σε μια έκφανση της πραγματικότητας.

- Το τελευταίο διήγημα, το "Όλα σε τάξη" αφήνει έντονη γεύση "Θείας Δίκης". Πιστεύεις ότι υπάρχει και στην πραγματικότητα κάτι ανάλογο;

Μπορεί και να υπάρχει. Η Θεία Δίκη θυμίζει τις ζαριές στο τάβλι, έρχεται κι ανατρέπει τις χαμένες παρτίδες. Όταν έγραφα τη Ζωή (με όλο το συμβολισμό που δύναται να φέρει το όνομά της) δεν μου πήγαινε μια γυναίκα τόσο τυραννισμένη, τόσο κακότυχη στις ζαριές που της έτυχαν, να την αφήσω έρμαιο μιας άδικης μοίρας. Έστω και χωρίς την έμπρακτη και συνειδητή συμμετοχή της Ζωής, άρα χωρίς το προσωπικό στοιχείο της εκδίκησης, οι βασανιστές της έπρεπε να τιμωρηθούν, εξού και το τέλος που τους επιφυλάσσει η ιστορία. Όμως δεν είναι παρά ένα γκρίζο τέλος, κλείνεις το βιβλίο και μένεις μ’ένα μισό, στραβό, αμήχανο χαμόγελο.

- Τα βιβλία πρέπει να έχουν happy end;

Κανείς δεν υποχρεώνει κανέναν για τίποτα. Τα βιβλία έχουν το τέλος που τους ταιριάζει. Το τέλος έρχεται σαν μια συνδετική κατακλείδα που δένει αρχή και μέση. Είναι η φυσική εξέλιξη της μυθοπλασίας. Το τέλος, happy or not, πρέπει να αφουγκράζεται το ύφος, τη δομή και το περιεχόμενο της αφήγησης.

- Ο ήχος του ακάλυπτου είναι ένας μουντός, θλιμμένος ήχος;

Ο ήχος του ακάλυπτου είναι ένας παράξενος ήχος, ένα συνονθύλευμα ήχων που σου τραβά την προσοχή, κάπως οικείο, όμως παράταιρο, σε κερδίζει με τη σελίδα, σαν ένα προσωπικό στοίχημα, λέξη με τη λέξη σε γοητεύει, και κάθε τόσο πατά πάνω σε μια ύφεση που σου σφίγγει το στομάχι.

- Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου μετά από δέκα χρόνια; Υπάρχει κάποιο όνειρο που θα ήθελες οπωσδήποτε να πραγματοποιήσεις;

Πριν από δέκα χρόνια, βρισκόμουν στην Αμερική και έκανα σπουδές οικονομίας. Η ορθολογιστική προοπτική ήταν να γίνω μια πολυάσχολη οικονομολόγος και να ζω στην Νέα Υόρκη. Ο οικονομικός ορθολογισμός κουτσά στραβά αποδέχεται το απρόοπτο, ως εξωγενές συμβάν, όχι όμως και την προοπτική της αβεβαιότητας, ως μια ενδογενή δυναμική κατάσταση. Εάν η οικονομική θεωρία κατανοείται καλύτερα με βάση τον ορθολογισμό, η ίδια η εμπερία της ζωής τον ανατρέπει. Δέκα χρόνια μετά, κι έχω ανατρέψει τις τότε προσδοκίες που βασίστηκαν στα χνάρια της τότε πρωτινής πορείας. Οπότε, τώρα πια, τα δέκα χρόνια μετά, μοιάζουν αναπάντεχα πιθανά, ανατρέψιμα κι αναστρέψιμα. Ποιός ξέρει; Καμιά φορά ονειρεύομαι την Νέα Υόρκη από την αρχή, με δικούς μου όρους και προΰποθέσεις.

- Θα έγραφες ένα βιβλίο στα αγγλικά για να έχεις περισσότερες ευκαιρίες να γίνεις γνωστή στο εξωτερικό;

Μόνο αν βίωνα την καθημερινότητα της πόλης στ’αγγλικά. Η ίδια η γλώσσα της καθημερινότητας δίνει ρυθμό, δομή και περιεχόμενο στην αφήγηση. Δεν θα μπορούσα να γράψω ένα αγγλικό κείμενο στην Ελλάδα. Θα του στερούσα τη μισή ζωή.

- Ποιο είναι το κίνητρό σου για να γράφεις;

Η προσωπική μου διασκέδαση, η δυνατότητα να φτιάχνω μικρόκοσμους, να παίζω με τις λέξεις και να συνθέτω εικόνες, να σκηνοθετώ πάνω στο χαρτί.

- Kindle ή παραδοσιακό βιβλίο;

Παραδοσιακό βιβλίο. Με τσαλακωμένες, βρεγμένες, σκισμένες, πολυκαιρισμένες σελίδες, με σημειώσεις υποσημειώσεων κι αναφορές στο παρελθόν.

- Διαβάζεις συγκεκριμένα είδη λογοτεχνίας; Θα μοιραστείς με λίγα λόγια κάτι που διάβασες πρόσφατα και θα το πρότεινες στους αναγνώστες;

Τα τελευταία δυο χρόνια προτιμώ το νουάρ μυθιστόρημα. Πριν από λίγο καιρό διάβασα Το Μαύρο Αλγέρι του Maurice Attia. Το βιβλίο με γοήτευσε, η ατμόσφαιρα μου έφερε στο μυαλό κομμάτια από το μικρό στρατιώτη του Γκοντάρ. Ο πόλεμος της Αλγερίας, η ακροδεξία οργάνωση που δεν θέλει την αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Αλγερίας από την κυβέρνηση Ντε Γκωλ, η αδιάφορη αστυνομία και ο μη συμβατικός αστυνόμος Μαρτίνεθ, που προσπαθεί να εξιχνιάσει μια υπόθεση δολοφονίας, συνθέτουν όλα μαζί το σκηνικό ενός πολιτικού και ιστορικού μυθιστορήματος με νουάρ δράση κι αφήγηση.

- Τρεις από τις αγαπημένες σου ταινίες;

Εφιστώ την προσοχή στο “τρεις από τις αγαπημένες σου” και όχι στο “οι τρεις αγαπημένες σου ταινίες”! Uzak του Ceylan, Les enfants du paradis του Carné, American Beauty του Mendes.

Η ιστορία του Διάφανου Βασιλιά

Καλημέρα, ελπίζω από την προηγούμενη συνάντησή μας να πέρασαν δύο ή τρία βιβλία από τα χέρια σας.

Στην επικαιρότητα είχαμε την περασμένη εβδομάδα την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων για τα βραβεία του σημαντικού περιοδικού «Διαβάζω», και πιο τρανταχτή απουσία κατά τη γνώμη μου ήταν αυτή του «Ιμαρέτ» του Γιάννη Καλπούζου, που είχε κερδίσει το Δεκέμβριο το βραβείο αναγνωστών. Υποψήφια για το βραβείο καλύτερου μυθιστορήματος είναι μεταξύ άλλων το «Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή» του Βασίλη Γκουρογιάννη, η «Εβραία νύφη» του Νίκου Δαββέτα, οι «Φωτιές του Ιούδα» της Ρέας Γαλανάκη, η «Επιστροφή» του Μιχάλη Μοδινού και τα «Λόγια φτερά» του Χρήστου Χωμενίδη. Από τις υπόλοιπες κατηγορίες υποψηφιοτήτων ξεχωρίζω σε αυτή των πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων την Κάλλια Παπαδάκη, για το βιβλίο της «Ο ήχος του ακάλυπτου» (εκδ. Πόλις).

Είχα με ένα φίλο τις προάλλες μια συζήτηση σχετικά με τα ιστορικά μυθιστορήματα, ένα λογοτεχνικό είδος που και στους δύο μας αρέσει πολύ. Μού ζήτησε να του προτείνω μερικά και έκανα μία πρόχειρη λίστα με ορισμένα που έχω διαβάσει και μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις. Φυσικά στην κορυφή της λίστας βρίσκονται τα βιβλία του Στήβεν Πρέσφιλντ. Η επιτυχία και η αναγνώριση ξεκίνησαν με τις «Πύλες της Φωτιάς», ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τη σύγκρουση τριακοσίων Σπαρτιατών ενάντια στην αχανή στρατιά του Ξέρξη στο στενό των Θερμοπυλών. Η φράση του εξωφύλλου έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου, γιατί απεικονίζει με ακρίβεια το περιεχόμενο του βιβλίου: «ο Στίβεν Πρέσφιλντ δεν ήταν το 480 π.Χ. στις Θερμοπύλες, αλλά όταν τελειώσετε την ανάγνωση του βιβλίου θα νομίζετε ότι εσείς ήσασταν». Μετά τις «Πύλες της Φωτιά» ακολούθησαν κι άλλα βιβλία του ίδιου συγγραφέα (πάντα στις εκδ. Πατάκη) και ξεχωρίζω τα πολύ αξιόλογα «Τελευταία Αμαζόνα» (Αμαζόνες και Θησέας), «Ματωμένη Εκστρατεία» (εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στο Αφγανιστάν) και το πιο πρόσφατο «Σκοτώστε τον Ρόμελ» (επιχειρήσεις των Βρετανών κομάντο στις ερήμους της Β. Αφρικής). Είναι ένας συγγραφέας που αγαπάει την ιστορία και γράφει καλά βιβλία.

Σε σχέση τώρα με το Βυζάντιο μπορείτε να δοκιμάστε την τριλογία των «Παλαιολόγων» του Γιώργου Λεονάρδου, ενώ ανώτερη θεωρώ τη γραφή του Μιχάλη Σπέγγου στο «Imperium», το οποίο αναφέρεται σε μία ασαφή περίοδο συγκρούσεων χριστιανών και μουσουλμάνων (αμφότερα από εκδ. Λιβάνη). Παρόμοια επιτυχημένη επιλογή έχει κάνει στο «Και στη μέση η Θάλασσα» ο Μεσσήνιος Νίκος Αραπάκης (εκδ. Μπατσιούλας). Ο τελευταίος επιστρέφει σε λίγες μέρες με νέο ιστορικό μυθιστόρημα, τοποθετημένο στην περίοδο της κατοχής και έχοντας πάρει μεταγραφή για τον Λιβάνη. Το αναμένουμε.

Επίσης ένα από τα καλύτερα ιστορικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει είναι το έπος «Ευμενίδες» του Τζόναθαν Λίτελ (εκδ. Λιβάνη), που είχαν προκαλέσει αρκετό θόρυβο πριν τρία χρόνια όταν και εκδόθηκαν στη χώρα μας. Ένας αξιωματικός των Ες-Ες αφηγείται τις εμπειρίες του από τον πόλεμο, όχι για να εξιλεωθεί ή να ζητήσει συγχώρεση, αλλά για να δικαιολογήσει τις φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν στο όνομα της ιδεολογίας του. Αν σας αρέσει η περίοδος του δευτέρου παγκοσμίου και είστε έμπειρος αναγνώστης, έχει να σας προσφέρει πολλά- μην σας τρομάξουν οι χίλιες σελίδες του.

Ας ολοκληρώσουμε την περιήγηση μας στην ιστορία με ένα έργο, που διάβασα πρόσφατα και μπήκε κατευθείαν στη λίστα με τα αγαπημένα μου. Είναι το εξαιρετικό «Η ιστορία του Διάφανου Βασιλιά» της Ρόσα Μοντέρο, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Άγκυρα. Η υπόθεση ξεκινάει στα βάθη του Μεσαίωνα και ανάμεσα στα σύνορα Ισπανίας και Γαλλίας, όταν οι φεουδαρχικοί πόλεμοι σαρώνουν τη φράγκικη επαρχία. Ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι, προκειμένου να γλυτώσει τη ζωή της μεταμφιέζεται σε αγόρι, φοράει μία πανοπλία και αποφασίζει να υποδυθεί τον ξεπεσμένο ιππότη που πουλάει το σπαθί του στον υψηλότερο πλειοδότη. Συναντά μία γυναίκα που δηλώνει μάγισσα και αφού την προσλαμβάνει ως ιπποκόμο, ξεκινούν μαζί μία περιπλάνηση που στόχο έχει το μυθικό Άβαλον. Βέβαια δεν αργούν να διαπιστώσουν ότι η σκοτεινή πραγματικότητα δεν προσφέρεται για ονειροπολήσεις, αλλά τουλάχιστον ταξιδεύουν σε άγνωστα μέρη και δραπετεύουν από το σκληρό βίο του δουλοπάροικου.

Στον ταραγμένο 12ο αιώνα, η περιπέτεια μπλέκεται με την ηθική του ισχυρού και η αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής με τους θρησκευτικούς κυκλώνες που παρασέρνουν τις ζωές των απλών χωρικών. Και ανάμεσα σε μονομαχίες, αιρέσεις, πολιτικές ανακατατάξεις και κάθε λογής κινδύνους, στις σελίδες του βιβλίου εμφανίζεται ξανά και ξανά η ιστορία του Διάφανου Βασιλιά, ένα σταθερό σημείο αναφοράς, που μαγεύει με την πολύπλοκότητα της σύλληψής του. Έξοχη αναπαράσταση εποχής, πολύ δουλεμένη η μετάφραση της Ντίνας Σιδέρη για ένα επικό παραμύθι που αξίζει μία περίοπτη θέση στα ράφια της βιβλιοθήκης σας. Στο οπισθόφυλλο λέει ότι είναι «πρωτότυπο και δυνατό, έχει δύναμη που ξεχειλίζει από βιβλία που είναι προορισμένα να γίνουν κλασικά». Λοιπόν, θα συμφωνήσω απόλυτα.

Περίπου εδώ κλείνω για σήμερα. Αυτές τις μέρες διαβάζω ένα ακόμα ιστορικό μυθιστόρημα, τους «Εκλεκτούς του Θανάτου» του Λευτέρη Σακκά (εκδ. Μπατσιούλας). Μ’ αρέσει, μάλλον θα αναζητήσω τον συγγραφέα για συνέντευξη. Νεότερα σε δεκαπέντε μέρες. Over and out.