Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Aimé Degaré, της Ειρήνης Βακαλοπούλου

Το Aimé Degaré της Ειρήνης Βακαλοπούλου είναι ένα από τα κλασικά βιβλία που φέρνω πίσω από τη διεθνή έκθεση βιβλίου Θεσσαλονίκης. "Κλασικά" όχι επειδή έχουν παλιώσει και κάποιοι έκριναν ότι θα αντέξουν στο χρόνο. "Κλασικά" επειδή είναι αξιόλογα και ποτέ δεν θα απογοητεύσουν τον αναγνώστη που ξέρει τι ψάχνει. (Θυμίζω ότι η περσινή περίπτωσή μου ήταν μια από τις καλύτερες νουβέλες που έχω διαβάσει ποτέ, το Ραντεβού της Θεσσαλονίκης, του Νικολά Βερντάν.)
   Επίσης, το Aimé Degaré είναι από εκείνα τα βιβλία που, αν δεν σας τα συστήσει κάποιος, είναι σχεδόν αδύνατον να τα βρείτε στο δρόμο σας. Δεν θα το δείτε σε κάποια μεγάλη διαφήμιση, αποκλείεται να το δείτε στα χέρια της Μενεγάκη και δεν πρόκειται να είναι στις λίστες με τα κρατικά βραβεία. 
   Είναι όμως ένα πολύ καλό βιβλίο για το είδος του. Μια σκοτεινή νουβέλα, με γραφή ηθελημένα πολυκαιρισμένη και έναν γοητευτικό, αποκρουστικό κεντρικό ήρωα ο οποίος αναζητάει την ευτυχία μέσα στα πιο απλά πράγματα. Σκληρό στα μάτια του ευκαιριακού αναγνώστη, αλλά συμπαγές και συμβολικό, θα αρέσει σε όσους ψάχνουν κάτι παραπάνω από απλή ψυχαγωγία σε ένα βιβλίο. 
   Θα διαβάσετε το Aimé Degaré σε ένα ταξίδι ή θα σας κρατήσει καλή συντροφιά σε μερικούς μοναχικούς καφέδες. Κυκλοφορεί σε χαμηλή τιμή από τις εκδόσεις ο Κήπος με τις Λέξεις, εδώ είναι η σελίδα του στη βιβλιονέτ και εδώ η ανακοίνωσή της παρουσίασής του σε λίγες ημέρες στη Θεσσαλονίκη.

edit: Διαβάστε και τη σχετική ανάρτηση της Κατερίνας Μαλακατέ στο blog Διαβάζοντας.

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Γιάννης Ξανθούλης - Ο γιος του δάσκαλου

Μέσα στην καταστροφική ύφεση που σαρώνει τη χώρα σε όλα τα επίπεδα, υπάρχουν αναλαμπές. Φαίνεται ότι τα λογοτεχνικά αποθέματα της χώρας αρνούνται να εξαντληθούν και μία απόδειξη είναι το νέο βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη με τίτλο Ο γιος του δάσκαλου

Η γραφή του βιβλίου εντυπωσιακή, η ιστορία επίκαιρη, οι χαρακτήρες του βιβλίου επίπονα αληθινοί. Δύο γραμμές αφήγησης περιστρέφονται γύρω από έναν ανεξήγητο θάνατο πριν από σαράντα χρόνια, και τα νοήματά τους συνταιριάζουν με τη σύγχρονη κοινωνική κρίση. Ο γιος του δάσκαλου είναι ένα μυθιστόρημα που κατευθείαν μπορεί να θεωρηθεί κλασικό, και που  παράλληλα απευθύνεται σε όλους τους αναγνώστες.
   Για τον Ξανθούλη, νομίζω δεν χρειάζεται να παραθέσω βιβλιογραφικά στοιχεία (αν θέλετε, υπάρχουν αναλυτικά στη βιβλιονέτ). Θα γράψω, όμως, μερικά βασικά στοιχεία της υπόθεσης για να σας πείσω ότι όντως ο γιος του δάσκαλου αξίζει μια καλή θέση στη βιβλιοθήκη σας:

Η πατρική φιγούρα του Δάσκαλου δεσπόζει στην κλειστή κοινωνία του θεσσαλικού χωριού. Τρία παιδιά τίθενται υπό την υψηλή προστασία του: ο πρωτότοκος γιος του και ακόμα δύο αγόρια. Ο Νικόδημος, ο μικρότερος γιος της οικογένειας, παραγκωνίζεται και μένει απλός παρατηρητής. 
   Τα τρία επίλεκτα «παιδιά» του Δάσκαλου εκπαιδεύονται, πειθαρχούν, δυναμώνουν για να γίνουν άριστοι πολίτες. Περνούν μαζί στο Πανεπιστήμιο και πηγαίνουν μαζί στο στρατό, σε μια εποχή που η Δημοκρατία εκλείπει. Έρχεται μια ανεξήγητη αυτοκτονία να καταστρέψει δεσμούς, να αποδιώξει τους ανθρώπους, να προκαλέσει βαθύ πόνο. 
   Τέσσερις δεκαετίες μετά, στη σύγχρονη Αθήνα, η ξαφνική καλοκαιρινή μπόρα θέτει σε κίνηση μια σειρά συμπτώσεων. Στα χέρια τού μποέμ Νικόδημου πέφτει ένα ασήμαντο μυθιστόρημα. Αναπάντεχα, η υπόθεση στο οπισθόφυλλο ζωντανεύει τα φίδια του παρελθόντος. Μια ανομολόγητη ιστορία που κάποτε είχε συμβεί σε ένα στρατόπεδο… Σκόρπιες σκηνές από τις ζωές τριών χαρούμενων ανθρώπων… Ο χαμός ενός παλικαριού. 
   Αμυνόμενος στο βαρύ κλίμα της μίζερης πόλης που αυτοκαταστρέφεται, ο Νικόδημος ξεκινάει μια αναζήτηση για να συμφιλιωθεί με τον πόνο και τις εμμονές του. Δεν ξέρει πόσο σημασία έχει πια αν ο νεκρός αδερφός δικαιωθεί, αλλά ξέρει καλά ότι ο ίδιος του έχει μια τελευταία ευκαιρία για να βρει συγχώρεση.