Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Μιχάλης Σπέγγος - Ανεμόσκαλα

Ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο πριν από περίπου έξι χρόνια και πάντα έβρισκα συναρπαστικό να παρακολουθώ την πορεία ενός συγγραφέα μέσα από το χώρο και τον χρόνο. Μία από τις πρώτες αναρτήσεις μου το 2007 ήταν για ένα μυθιστόρημα που είχα διαβάσει και μου είχε αρέσει πάρα πολύ, το Imperium, του Μιχάλη Σπέγγου. Εκείνη τη χρονιά υπέγραφα στις εκδόσεις Λιβάνη το πρώτο μου συγγραφικό συμβόλαιο και καθώς ολοκληρωνόταν η συνάντησή μου με την εκδότρια, η κυρία Γιώτα Λιβάνη με ρώτησε αν είχα διαβάσει καθόλου Μιχάλη Σπέγγο, που τύχαινε να είναι επίσης από Γιάννενα. Αφού της είπα ότι δεν τον ήξερα, μου έκανε δώρο το Imperium λέγοντάς μου ότι είναι ο καλύτερος Έλληνας συγγραφέας του εκδοτικού οίκου. Επιστρέφοντας με το τρένο στην Πάτρα, όπου σπούδαζα, ξεκίνησα να το διαβάζω και για τις τέσσερις ώρες του ταξιδιού απομονώθηκα απόλυτα σε έναν ξεχωριστό κόσμο, ήταν σαν να είχα χαθεί σε μια λογοτεχνική νιρβάνα.

Από τότε ακολουθώ πιστά τον Μιχάλη Σπέγγο και αισθάνομαι τυχερός που διάβασα το νέο του βιβλίο, την Ανεμόσκαλα. Η Ανεμόσκαλα είναι εξαιρετικά επίκαιρη και περιγράφει το πώς ένας άνθρωπος κουβαλάει το δικό του σταυρό με φόντο μια υποβαθμισμένη γειτονιά της Αθήνας.

Η υπόθεση σύμφωνα με τη δική μου ανάγνωση: Στη σύγχρονη Αθήνα, ο Ηλίας μένει με την οικογένειά του σε μια άκρως υποβαθμισμένη γειτονιά (θα μπορούσε να είναι η Κυψέλη). Μέσα από περιστατικά της ζωής του και της ζωής των γειτόνων του, σκιαγραφείται το ζοφερό και εμπόλεμο κλίμα που κυριαρχεί σήμερα σε αυτές τις γειτονιές, που κάποτε θεωρούνταν προνομιούχες. Ο Ηλίας, παρά τα αυξανόμενα περιστατικά βίας γύρω του, αρνείται να εγκαταλείψει το πατρικό του σπίτι και πιστεύει ακράδαντα ότι η τήρηση των αρχών και των παραδόσεων είναι αρκετή για να διατηρήσει τη συνοχή της οικογένειάς του. Η ζωή του λιτή, συνήθως περνάει τις ώρες του στην εκκλησία όπου ψέλνει ή στο μίνι-μάρκετ του καλού του φίλου Αρτέμη, με τον οποίο διαφωνούν ριζικά σε θέματα ιδεολογίας. Ενδεικτικό του χαρακτήρα τού Ηλία είναι ότι κάθε χρόνο τηρεί απαράβατα το «έθιμο» να στέλνει μια ευχετήρια επιστολή στον τέως Βασιλιά της Ελλάδας, την ημέρα της ονομαστικής του εορτής. Όμως η διάβρωση του ιστού της κοινωνίας είναι ραγδαία και η ένταση κλιμακώνεται. Οι ζωές των ανθρώπων χαράσσονται από τη μια στιγμή στην άλλη. Απονομή δικαιοσύνης, θρησκευτική πίστη, παρανοημένα θαύματα, πολιτική συγκάλυψη, γκετοποίηση, ρατσισμός και έρωτες που πετιούνται στα σκουπίδια, όλα χτίζουν τη συγκλονιστική πορεία ενός ανθρώπου από το ψαλτήρι στην αγχόνη.

Ο Σπέγγος επιβεβαιώνει στην Ανεμόσκαλα τα λογοτεχνικά χαρίσματα των προηγούμενων βιβλίων του: πολύ δυνατό storytelling, φιλοσοφικό βάθος, άψογη δομή, γραφή σε υψηλό επίπεδο, ιδανικός ρυθμός που παρασέρνει τον αναγνώστη. Συνολικά ένα ποιοτικό βιβλίο που δεν παύει να είναι προσεγγίσιμο και από τον μέσο αναγνώστη, δηλαδή αυτό που προσωπικά ορίζω ως καλή λογοτεχνία.

Η Ανεμόσκαλα αφηγείται πολύ δυνατές ιστορίες καθημερινών ανθρώπων και καταφέρνει να γίνει συγκινητική μέσα στη βιαιότητά της. Στις σελίδες της αποτυπώνεται ένα τρομερό μείγμα συναισθημάτων με υπόνοιες σασπένς: καθώς τα γεγονότα ξεδιπλώνονται, μαθαίνουμε αντίστροφα την εξέλιξη αδιανόητων εγκλημάτων και στο τέλος συναντούμε ανατροπές σε επίπεδο χαρακτήρων, οι οποίες θα ικανοποιήσουν και τους αναγνώστες αστυνομικών βιβλίων.

Αν βρίσκεστε στην αναζήτηση ενός πραγματικά καλού σύγχρονου ελληνικού μυθιστορήματος, τότε η Ανεμόσκαλα αξίζει να βρεθεί στην κορυφή της λίστας σας.

>Διαβάστε κριτικές για το βιβλίο στο ιστολόγιο της Ευρυδίκης Αμανατίδου και στο Diavasame.gr.
>Αγοράστε το βιβλίο σε έντυπη ή ηλεκτρονική μορφή. 
>Ακολουθήστε τον Μιχάλη Σπέγγο στο facebook. 


Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Γνωριμία με τα λογοτεχνικά blogs, μέρος 6ο


Μια φωτογραφία από το ιστολόγιο του Lou ...Read.

Ένα χρόνο μετά την προηγούμενη ανάρτηση, επανέρχομαι με την έκτη λίστα "κατάταξης" των ελληνικών λογοτεχνικών ιστολογίων.

Όπως έχω αναφέρει ξανά, η κατάταξη στηρίζεται στα στοιχεία της Alexa, μιας εταιρείας που καταγράφει (κατά προσέγγιση) στοιχεία επισκεψιμότητας για όλες τις σελίδες στο ίντερνετ. Αντιλαμβάνεστε ότι η "έρευνά" μου δεν είναι επιστημονική.
Λόγω χρόνου και επειδή η λίστα είχε γίνει πολύ μεγάλη, αποφάσισα να ανεβάσω τα 20 ιστολόγια που θεωρώ ότι όντως επηρεάζουν σε ένα βαθμό το χώρο του βιβλίου στη χώρα μας. Η εκτίμησή μου είναι αυθαίρετη και δεν ανεβάζω τη λίστα σε ανταγωνιστικά πλαίσια. Σκεφτείτε το ως μια ευκαιρία να γνωριστείτε με τους ψηφιακούς κριτικούς λογοτεχνίας.

*οι αριθμοί μετά το όνομα του κάθε ιστολογίου αφορούν την κατάταξη μέσα σε όλο τον ιστό και είναι σε χιλιάδες




1. (2) ΝΟ14ΜΕ 745
(κριτικές - σκέψεις)

2. (1) Ηλεκτρονικός Αναγνώστης 903
(τα πάντα για το ηλεκτρονικό βιβλίο) 
 
3. (7) Διαβάζοντας 1.086
(κριτικές από την Κατερίνα Μαλακατέ)


4. (3) Don't Ever Read Me 1.917
 (κριτικές - σκέψεις)

5. (14) Lou ...Read 1.993 
(κριτικές - σκέψεις)

6. (9) Librofilo 2.213
(κριτικές)
(κριτικές)
 
8. (11) Nautilus 2.355
(κριτικές)

9. (5). Πανδοχείο 2.412
(λογοτεχνία)

10. (6) Βιβλιοκαφέ 3.633
(κριτικές)

11. (17) Akamas 3.987 
(παρουσιάσεις)
(συγγραφέας)
 
13. (12) Αναγνώστρια 6.993 
(κριτικές από την Κίκα Ολυμπίου

14. (8) Ανάγνωση 8.110 
(κριτικές)

15. (20) Βολτίτσες 9.745 
(παρουσιάσεις και σκέψεις)

(βιβλιοπωλείο στη Λιβαδειά) 

17. (13) Δημήτρης Νίκου 18.563
(συγγραφέας)
  

(συγγραφέας)

19. (18) Μαρία Ξυλούρη 21.538 
(συγγραφέας)

20. (15) Ex Libris 22.542 
(παρουσιάσεις)


Όπως καταλαβαίνετε η λίστα είναι ανοιχτή σε προσθήκες-αφαιρέσεις-διορθώσεις. Μπορείτε να βρείτε μια συγκεντρωμένη ροή από πολλούς λογοτεχνικούς ιστοτόπους στο Littera.

Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013

Ήταν gay o Αχιλλέας;

Madeline Miller - Το Τραγούδι του Αχιλλέα

Το ερώτημα του τίτλου είναι μάλλον άσχετο με τη λογοτεχνική αξία του βιβλίου που προτείνω σήμερα. Το Τραγούδι του Αχιλλέα είναι ένα πολύ ισχυρό μυθιστόρημα που εξερευνά την ανομολόγητη σχέση δύο αρχετυπικών ηρώων. Το βιβλίο είναι κυρίως συναισθηματικό στο πρώτο μέρος, ενώ στο δεύτερο μέρος κατακτά την επική του δυναμική.

Η υπόθεση σύμφωνα με τη δική μου ανάγνωση: Ο Πάτροκλος έλκει την καταγωγή του από ένα ασήμαντο βασίλειο. Αγόρι ακόμα στέλνεται εξόριστος στην Αυλή της Φθίας, να ανδρωθεί πλάι σε συνομήλικούς του και στη σκιά του πρίγκιπα Αχιλλέα, για τον οποίο οι προφητείες έχουν φυλάξει ξεχωριστή θέση στην Ιστορία.
   Τα δύο αγόρια γίνονται φίλοι, ο Πάτροκλος ονομάζεται πρώτος σύντροφος του Αχιλλέα, και στέλνονται να μαθητεύσουν για τρία χρόνια στη σπηλιά του δάσκαλου-θρύλου Χείρωνα. Εκεί η σχέση τους ανθίζει και συνειδητοποιούν ότι η πορεία που θα ακολουθήσουν στον κόσμο θα είναι κοινή.
   Αμέσως μετά την επιστροφή τους, φτάνουν νέα για το μεγάλο πόλεμο που ετοιμάζεται να εξαπολύσει η ελληνική συμμαχία εναντίον της Τροίας, με αφορμή την αρπαγή της Ωραίας Ελένης. Οι υπόλοιποι Βασιλιάδες θέλουν οπωσδήποτε να πάρει μέρος ο Αχιλλέας, μιας και οι ικανότητές του στη μάχη φημολογείται ότι είναι ανυπέρβλητες. Παρά τις αντιρρήσεις της Θέτιδος, της μητέρας του, ο νεαρός πολεμιστής πείθεται, έχοντας στο μυαλό του ότι έτσι εκπληρώνεται το πεπρωμένο του και θα δοξαστεί το όνομά του.
   Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου η δράση μεταφέρεται κάτω από τα τείχη της Τροίας και περιγράφονται πολλά από τα γνωστά περιστατικά της Ιλιάδας, πάντα μέσα από την οπτική γωνία του Πατρόκλου. Στο δέκατο χρόνο του πολέμου ο Αχιλλέας έρχεται σε σφοδρή σύγκρουση με τον υπερφίαλο ηγέτη της εκστρατείας, τον Αγαμέμνονα, και αποφασίζει να αποσυρθεί μαζί με τους Μυρμιδόνες του. Οι Τρώες εκμεταλλεύονται τη διχόνοια των Αχαιών και με αλλεπάλληλες επιθέσεις καταφέρνουν να σπάσουν τις γραμμές τους και να φτάσουν ως τα καράβια.
   Μπροστά στο ενδεχόμενο της καταστροφικής για όλους ήττα, ο Αχιλλέας παραμερίζει τον εγωισμό του και επιτρέπει στον Πάτροκλο να ντυθεί την πανοπλία του και να βγει στο πεδίο της μάχης υποκρινόμενος ότι είναι ο μεγάλος πολεμιστής. Είναι η στιγμή που περίμενε ο Πάτροκλος για να γίνει ήρωας. Είναι η στιγμή την οποία οι Μοίρες περίμεναν για χρόνια.

Ξεκινάμε με τα γενικά: είναι ένα πολύ καλογραμμένο μυθιστόρημα, η γλώσσα του ταιριαστή με το θρύλο, η ιστορία κυλάει και σε παρασέρνει. Ατμόσφαιρα, χαρακτήρες, πλοκή, όλα σε υψηλό επίπεδο, ενώ ταυτόχρονα το περιεχόμενο είναι άκρως ψυχαγωγικό.

Το «ιστορικό» φόντο που έχει επιλέξει η συγγραφέας είναι όχι μόνο γνώριμο στη χώρα μας, αλλά παρότι το έπος της Ιλιάδας έχει ειπωθεί χιλιάδες φορές με χιλιάδες τρόπους, θεωρώ ότι εξακολουθεί να συναρπάζει τους αναγνώστες σε όλον τον κόσμο εδώ και τριάντα αιώνες.
   Η Miller επιλέγει να φωτίσει ένα μέρος από τα γνωστά περιστατικά και σε ορισμένα να δώσει μια δική της, αληθοφανή εκδοχή. Δεν νοιάζεται να μας μιλήσει για τον Δούρειο Ίππο, ούτε βάζει τον Αχιλλέα να πέφτει από βέλος στη φτέρνα του. Επιλέγει τα δικά της κομβικά σημεία, προσφέροντας έτσι μια φρέσκια ματιά στους κλασικούς μύθους.

Ας προχωρήσουμε και στα ειδικά. Συνάντησα ορισμένες κριτικές στο ίντερνετ που υποστήριζαν ότι η Miller δεν κατανόησε τον Όμηρο, ενώ κάποιος την αποκάλεσε και αγράμματη. Επίσης επικρίθηκε για την απεικόνιση της ομοφυλοφιλικής σχέσης των δύο ηρώων και τις ερωτικές σκηνές μεταξύ τους. 
   Για το πρώτο πιστεύω δεν χρειάζεται καν να το αναλύσω. Το πόσο καλά έχει ενσωματώσει το ομηρικό πνεύμα στο κείμενό της, γίνεται φανερό ακόμα κι αν διαβάσετε μια τυχαία παράγραφο.
   Για το δεύτερο, επίσης δεν νομίζω ότι χωράει μεγάλη ανάλυση. Ο Αχιλλέας και ο Πάτροκλος είναι δύο μυθολογικά πρόσωπα, που συνδέονταν με ισχυρούς δεσμούς. Είναι στην ευχέρεια του εκάστοτε συγγραφέα να ερμηνεύσει τη φύση αυτού του δεσμού.

Το βιβλίο απέσπασε το 2012 το Orange Prize for Fiction, μια μεγάλη τιμή, ενώ κέρδισε καλές κριτικές από όλα τα μεγάλα έντυπα σε ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία. Πιστεύω ότι θα μπορούσε να αντιταχθεί στο κύμα των φτηνών βιβλίων-πορνό που ξεβράστηκαν τον τελευταίο καιρό στην ελληνική αγορά. Κατά τη γνώμη μου το Τραγούδι του Αχιλλέα είναι μια ποιοτική επιλογή που θα ικανοποιήσει τους δυνατούς αναγνώστες και θα τους προσφέρει όλα όσα προσφέρει ένα καλό βιβλίο.
 
>Κριτική για το βιβλίο στην Guardian.
>Αγοράστε το βιβλίο σε έντυπη μορφή ή κατεβάστε το ebook.
>Ακολουθήστε τη συγγραφέα στο twitter & επισκεφθείτε τη σελίδα της.

Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

The Cuckoo's Calling - Νέο βιβλίο της Rowling



Σήμερα το BBC αποκάλυψε ότι μια από τις πιο αγαπημένες συγγραφείς του κόσμου, η J. K. Rowling, είχε εκδώσει τον Απρίλιο ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με ψευδώνυμο. Το βιβλίο ονομάζεται The Cuckoo's Calling και υποτίθεται είχε γραφτεί από τον πρωτοεμφανιζόμενο Robert Galbraith. Όπως μπορείτε να δείτε στη σελίδα του βιβλίου στο Amazon, είχε αποσπάσει πάρα πολύ καλές κριτικές από μεγάλα και έγκυρα έντυπα μέσα του χώρου, ανάμεσά τους τα Publisher's Weekly, Booklist, Library Journal, Sunday Times κ.α. 
Μέχρι την αποκάλυψη (;) της είδησης το βιβλίο είχε πουλήσει μόλις 1.500 αντίτυπα, αριθμός πολύ μικρός για τα βρετανικά και αμερικανικά δεδομένα. Λίγο, όμως, μετά τις αναφορές σε πολλά μέσα ενημέρωσης, το βιβλίο εκτινάχθηκε στην πρώτη θέση των best sellers του Amazon.



Πιστεύω ότι θα ακούσουμε πολλά ακόμα στο μέλλον για το συγκεκριμένο βιβλίο. Άλλωστε ο "Galbraith" θα γράψει και δεύτερο βιβλίο με τον ίδιο ήρωα. 
Εκτιμώ ότι είναι ένα καλό βιβλίο και ότι η συγκεκριμένη υπόθεση προσφέρεται για μεγάλες συζητήσεις. Όπως είναι αναμενόμενο, το όνομα ενός συγγραφέα μετράει πολύ περισσότερο από το περιεχόμενο του έργου του. Επίσης, φαίνεται ότι η δύναμη της λογοτεχνικής κριτικής έχει εξανεμιστεί. Τέλος, το συμπέρασμά μου είναι ότι η Rowling και ο εκδότης της ήθελαν να κάνουν επιτυχία χωρίς να αποκαλυφθεί ο πραγματικός συγγραφέας, σχέδιο που απέτυχε και αναγκάστηκαν να καταφύγουν στο plan b. 

Update 17/7: Δύο απανωτά άρθρα στους New York Times αφήνουν αιχμές ότι η αποκάλυψη του ψευδωνύμου της Rowling ήταν προσχεδιασμένη. This Detective Novel’s Story Doesn’t Add Up & Rowling Book Skyrockets to Instant Hit. 
Τα δύο άρθρα επιβεβαιώνουν την αρχική εικασία μου. Υπάρχει το ερώτημα για το αν ο εκδότης θα είχε φροντίσει να έχει στοκ από την επανέκδοση για να τροφοδοτήσει αμέσως την αγορά. Σε αυτήν την περίπτωση όμως υπήρχε πιθανότητα η "αποκάλυψη" να διαρρεύσει νωρίτερα.

Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

John O'Farrell - Ο άνθρωπος που ξέχασε τη γυναίκα του


Τι μπορεί να σκέφτεται ένας άνθρωπος που ξαναβλέπει για πρώτη φορά τη γυναίκα του;

Το παραπάνω ερώτημα με μια δεύτερη ανάγνωση φαίνεται οξύμωρο, αλλά περιγράφει με ακρίβεια το εξαιρετικό κοινωνικό μυθιστόρημα του Βρετανού John OFarrell με τίτλο «Ο Άνθρωπος που Ξέχασε τη Γυναίκα του» (εκδ. Διόπτρα).
   O κωμικός John OFarrell γεννήθηκε το 1962, είναι συγγραφέας διάφορων best-seller και έχει έντονη παρουσία σε ραδιόφωνο και τηλεόραση από τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Είναι πολιτικοποιημένος με ορισμένες από τις απόψεις του σχετικά με τη Θάτσερ να έχουν προκαλέσει σφοδρές αντιδράσεις, ενώ πρόσφατα ήταν υποψήφιος του Εργατικού Κόμματος.
   Στο βιβλίο όμως που έχουμε στα χέρια μας, ο OFarrell κάνει επίδειξη της λογοτεχνικής του δεινότητας, όχι μόνο με το χιούμορ του, αλλά και με το έντονο συναίσθημα που κυριαρχεί όσο η ιστορία οδεύει προς το τέλος. Αναμφίβολα όλοι ξεχνάμε σημαντικά πράγματα: ότι είχαμε ένα σημαντικό ραντεβού το πρωί· ότι έπρεπε να πάρουμε τα ρούχα απ’ το καθαριστήριο· ξεχνάμε ακόμα και τα γενέθλια των φίλων μας. Αλλά ο κεντρικός χαρακτήρας, ο Βον, έχει προχωρήσει στο επόμενο σκαλοπάτι: έχει ξεχάσει την ίδια την ύπαρξη της γυναίκας του. Το όνομά της, το πρόσωπό της, όσα έζησαν μαζί– όλα έχουν χαθεί σε μια ανεξήγητη αμνησία.
   Πώς θα αισθανόσασταν αν βρισκόσασταν στο μετρό και ξαφνικά συνειδητοποιούσατε ότι δεν γνωρίζετε ποιος είστε και πού πηγαίνετε; Μήπως θα μπορούσατε να το πάθετε αυτό ακόμα κι αν ξυπνούσατε ένα πρωί και θέλατε να αλλάξετε, ξεχνώντας οριστικά το παρελθόν; Ο OFarrell παράλληλα με τον ψυχαγωγικό χαρακτήρα του βιβλίου, καταθέτει έξυπνα ένα φιλοσοφικό προβληματισμό πάνω στις αναμνήσεις και στις μεταλλάξεις μιας σχέσης. Κανείς δεν μπορεί να μείνει ο ίδιος με το πέρασμα του χρόνου και ούτε μπορεί να μείνει ερωτευμένος με εκείνον τον άνθρωπο που είχε γνωρίσει κάποτε. Οι άνθρωποι εξελίσσονται, το ίδιο και ο έρωτας.
   Ο Βον εξαιτίας της αμνησίας αναγκάζεται να ανακαλύψει από την αρχή τα πάντα για τη ζωή του, αλλά αυτό δεν είναι το μοναδικό του πρόβλημα. Μπορεί να ερωτεύεται τη γυναίκα του αμέσως μόλις την ξαναβλέπει, όμως αποδεικνύεται ότι οι δυο τους βρίσκονται στα πρόθυρα του διαζυγίου. Ο Βον πρέπει τώρα να ξεκινήσει έναν αγώνα δρόμου για να γυρίσει το χρόνο πίσω και να διεκδικήσει μια τελευταία ευκαιρία μαζί της. Απελευθερωμένος από τα λάθη που είχαν γίνει παλιά.
   Ο «Άνθρωπος που Ξέχασε τη Γυναίκα του» είναι η αστεία, συγκινητική και σπαραξικάρδια ιστορία ενός άντρα που μόλις έχει απεγκλωβιστεί από μια ζωή που τον έπνιγε. Καλογραμμένο, ποιοτικό χωρίς να γίνεται βαρύ, ο O’Farrell έχει άνεση και εμπειρία με την πένα. Το θέμα του διαζυγίου αφορά ένα μεγάλο μέρος του αναγνωστικού κοινού και η κεντρική ιδέα της αμνησίας σε συνδυασμό με το προσεχές διαζύγιο, είναι πρωτότυπη. Οι γλυκόπικρες καταστάσεις που περιγράφονται θα αγγίξουν όλους τους αναγνώστες και είναι ίσως το καλύτερο δώρο αν θέλετε να ζητήσετε συγγνώμη επειδή ξεχάσατε την επέτειο του γάμου σας. Συστήνεται ανεπιφύλακτα.

>Αγοράστε το βιβλίο.
>Ακολουθήστε τον συγγραφέα στο twitter.

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Γιάννα Αγγελοπούλου - My Greek Drama & άλλες ιστορίες για αγρίους

Αυτές τις ημέρες ίσως πήρε το μάτι σας την είδηση ότι η Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη έβγαλε βιβλίο στα αγγλικά και μάλιστα ότι "πουλάει τρελά στην Αμερική". Το αυτοβιογραφικό βιβλίο έχει τον τίτλο "My Greek Drama" και είναι μια αφήγηση για την εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, στους οποίους η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη πάλεψε μόνη της ενάντια σε θεούς και δαίμονες. Το My Greek Drama κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες και στα ελληνικά, όμως ο τίτλος έχει αλλάξει και το βιβλίο ονομάζεται απλά "Γιάννα".

Μέχρι εδώ όλα καλά και με μια πρώτη προσέγγιση τα στοιχεία είναι εντυπωσιακά: το My Greek Drama όντως κινείται ανάμεσα στις θέσεις 13 και 32 στα best sellers του αμερικανικού Amazon, γεγονός διόλου ευκαταφρόνητο. 


Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι το ότι αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην 9η θέση στα best sellers της λίστας των New York Times (δημοσίευση στις 2 Ιουνίου, κατηγορία harcover non-fiction).

Δυστυχώς, είναι αναμενόμενο τα ελληνικά ειδησεογραφικά sites να αναπαράγουν δελτία τύπου χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να αναζητήσουν περισσότερα στοιχεία. Και επειδή είμαι σίγουρος ότι τις επόμενες εβδομάδες θα δούμε πολλά άρθρα σε αξιόπιστες εφημερίδες που θα χαιρετίζουν την κατάκτηση και των ελληνικών best sellers από την κυρία Γιάννα, αποφάσισα να σημειώσω τα παρακάτω:

Από την αρχή μου φάνηκε περίεργη η "επιτυχία" του βιβλίου στην Αμερική, ειδικά για ένα θέμα και από ένα πρόσωπο που δεν τους αφορά στο ελάχιστο. Επίσης, ο εκδοτικός οίκος που το έχει αναλάβει (Greenleaf Book Group) είναι μια εταιρεία που εξειδικεύεται στο self-publishing και την σκληρή προώθηση βιβλίων ή, αλλιώς, ένα vanity press πολυτελείας.

Έχουν καταγραφεί στο παρελθόν περιπτώσεις συγγραφέων οι οποίοι προσπάθησαν να "αλλοιώσουν" τα best sellers των New York Times με μια απλή μέθοδο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "oldest trick in the book": αγοράζοντας μαζικά αντίτυπα του έργου τους, με την ελπίδα μια εμφάνιση στη συγκεκριμένη λίστα να κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού και αλυσιδωτά να προκαλέσει ακόμα περισσότερες πωλήσεις. Δεν είναι παράνομη μέθοδος, αλλά στο χώρο του βιβλίου (στις ΗΠΑ) θεωρείται εξαιρετικά ανήθικη.
Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι αυτό συμβαίνει και με το My Greek Drama. Παραθέτω την εικόνα από τη σελίδα των NYT:

Όλα μοιάζουν φυσιολογικά εκτός από το σύμβολο (†) μετά την περιγραφή του βιβλίου. Τι σημαίνει; "A dagger (†) indicates that some retailers report receiving bulk orders."
Τι πραγματικά σημαίνει; Ότι η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη θα έχει ένα μεγάλο στοκ από αντίτυπα του βιβλίου της για να κάψει τις κρύες νύχτες του χειμώνα.


ΥΓ: Για να έχετε μία τάξη μεγέθους, σύμφωνα με τα -ακριβή- στοιχεία του Publishers Weekly, το My Greek Drama στις δύο πρώτες εβδομάδες κυκλοφορίας του έχει πουλήσει περίπου 9.500 αντίτυπα, δηλαδή όσοι το έχουν αγοράσει έχουν ξοδέψει ένα ποσό της τάξης των 200.000 $.

ΥΓ2: Όπως αναφέρω, όλα τα παραπάνω είναι προσωπικές εκτιμήσεις, στηριζόμενες σε ενδείξεις και στοιχεία που προέρχονται από την εκδοτική βιομηχανία των ΗΠΑ.

Update 3 Ιουνίου: Το My Greek Drama συνεχίζει να αγοράζεται από τα αμερικάνικα νοικοκυριά. Έχει φτάσει τις 19.990 πωλήσεις και βρίσκεται πλέον στην 6η θέση της λίστας των NYT. Φυσικά το σύμβολο (†) παραμένει δίπλα στην περιγραφή του βιβλίου, ενώ στο Amazon έχει κατρακυλήσει στη θέση #335.

Update 5 Ιουνίου: Το βιβλίο συνεχίζει τις βουτιές και τις εκτινάξεις στο Amazon. Χθες είχε βρεθεί στη θέση #666 στις πωλήσεις, σήμερα βρίσκεται στη θέση #16. Σε κάθε περίπτωση τα σχόλια που έχει λάβει είναι εννιά και μόλις πέντε στο GoodReads, αριθμοί ασυνήθιστα χαμηλοί για ένα best seller.

Update 10 Ιουνίου: Το My Greek Drama έχει φτάσει τις 27.346 πωλήσεις στην Αμερική και εξακολουθεί να βρίσκεται στην 6η θέση της λίστας των NYT. Φυσικά το σύμβολο (†) παραμένει δίπλα στην περιγραφή του βιβλίου για τρίτη συνεχόμενη εβδομάδα, ενώ στο Amazon είναι στη θέση #1.567.

Update 17 Ιουνίου, και μάλλον τελευταίο: The game is over. Αν και την προηγούμενη εβδομάδα το βιβλίο ήταν στην 6η θέση της λίστας των NYT, πλέον δεν εμφανίζεται στα πρώτα 25 σε πωλήσεις βιβλία. Επίσης, στο Amazon έχει πέσει κάτω από τη θέση #6.000. Το My Greek Drama φαίνεται να ολοκληρώνει την πορεία του με 16 reviews στο Amazon και 16 στο GoodReads.

Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Andrew Nicoll - ένας τσιρκολάνος, μια καμήλα και 4.000.000 ερωτήσεις

Αν ξες πώς να λες πειστικά ψέματα και να κουμαντάρεις καλά την καμήλα σου μπορείς να φτάσεις πολύ ψηλά.




Το περιεχόμενο του βιβλίου του Andrew Nicoll (συγγραφέας του Καλού Δήμαρχου) αντικατοπτρίζεται απόλυτα στον τίτλο και στο εξώφυλλό του. Αυτό που θα διαβάσετε είναι μια παλαβή ιστορία με πλαστογραφίες, ακροβατικά, κανονιοβολισμούς, πισώπλατα μαχαιρώματα και φανφαρόνικες περιγραφές. Αρχικά λίγα λόγια για την υπόθεση:

Ενώ η Γερμανία χάνει το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και ενώ παντού γύρω η γη σκάβεται από τους βομβαρδισμούς των Συμμάχων, ένας πρώην τσιρκολάνος επιχειρεί να γράψει τα απομνημονεύματά του. Είναι πεπεισμένος ότι έχουν μεγάλη ιστορική αξία: αν και ετοιμάζεται να πεθάνει μέσα στο φτωχικό καλύβι του, κάποτε υπήρξε ο πρώτος βασιλιάς της Αλβανίας.
   Στις αρχές του εικοστού αιώνα, το αξιότιμο Spindelleger's Spectacular Equestrian Circus δίνει παραστάσεις στη Βουδαπέστη. Ανάμεσα στα μέλη του τσίρκου, συγκαταλέγεται ο περίφημος ακροβάτης Otto Witte, ένας άνθρωπος που δεν αφήνει να πάνε χαμένες οι ευκαιρίες που του παρουσιάζει η ζωή. Μια μέρα πέφτει στην αντίληψή του ότι η αφεντιά του έχει πάρα πολλές ομοιότητες με το γιο του Οθωμανού Σουλτάνου, ο οποίος προορίζεται για πρώτος Βασιλιάς της πρόσφατα ανεξαρτητοποιημένης Αλβανίας. Αμέσως, ένα σατανικό σχέδιο εξυφαίνεται στο μυαλό του Otto.
   Θα κινηθεί αστραπιαία ώστε να προλάβει να παρουσιαστεί στην Αλβανία ως ο πραγματικός Βασιλιάς. Μετά την ενθρόνισή του θα κατηγορήσει οποιονδήποτε άλλο εμφανιστεί για απατεώνα και θα έχει όλο το χρόνο για να βάλει χέρι στα ταμεία του νεοσύστατου κράτους. Προκειμένου να τα πετύχει αυτά, θα χρειαστεί να κλέψει τις εισπράξεις του Τσίρκου, μία καμήλα και πολλά εξωτικά ρούχα, όλα με τη βοήθεια των αχώριστων φίλων του: του Max που λυγίζει σίδερα και καταπίνει σπαθιά, της σαγηνευτικής Tifty, της πανέμορφης Sarah και του καθηγητή Alberto Von Mesmer, ενός τυφλού που γνωρίζει, απλά, τα πάντα, ακόμα και όσα δεν βλέπει.
   Από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Βουδαπέστης ξεκινάει μια ξέφρενη περιπέτεια στην οποία θα ρισκάρουν τις ζωές τους, θα χρειαστεί να πούνε τα καλύτερα ψέματά τους και θα ανακαλύψουν ότι οι αληθινοί όρκοι φιλίας δεν σπάνε με τίποτα (λιγότερο από τέσσερα εκατομμύρια λεκ).

Ο Τσιρκολάνος είναι ένα πολύ ξεχωριστό βιβλίο, από αυτά που σπάνια πέφτουν στα χέρια μου. Ξεκινάμε με την απίστευτη χρήση της γλώσσας και το εξωφρενικό χιούμορ που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας. Εκπληκτικός λόγος, απρόβλεπτες παρομοιώσεις, σελίδες που γυρίζουν γρήγορα. Είναι αμέτρητες οι φορές που γέλασα, απόλαυσα την πρόζα, ζήλεψα τους διαλόγους ανάμεσα στους πρωταγωνιστές. Θέλησα κι εγώ να είμαι μέρος αυτού του ταξιδιού, που φέρνει στο νου πειρατικές περιπέτειες, ισάξιες με αυτές του Jack Sparrow.  
   Το βιβλίο ξεκινάει πολύ δυνατά, σίγουρα καταφέρνει να αρπάξει τον αναγνώστη από τις πρώτες σελίδες. Είναι εξαιρετικό το εύρημα με την αρχή που ο Otto τη γράφει και την ξαναγράφει στο παρόν, προσπαθώντας να αποτυπώσει καλύτερα την ιστορία του.
   Μου άρεσε πάρα πολύ που συνεχιζόταν το παιχνίδι ανάμεσα στα “ένδοξα” απομνημονεύματά του και στη μίζερη κατάστασή του κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών.  Όλοι ανεξαιρέτως οι χαρακτήρες που ξεκινάνε από τη Βουδαπέστη είναι φανταστικοί, πολύ ωραίες προσωπικότητες, δεν χορταίνεις να διαβάζεις για τις αντιδράσεις και τα παθήματά τους. Όλοι ταιριαστοί στο ρόλο τους. Ειδικά ο Otto γίνεται αξιαγάπητος μέσα από την αφήγηση, δεν διστάζει να τσαλακωθεί, να μοιραστεί τα συναισθήματά του, έχει όση αφέλεια χρειάζεται για να προκαλέσει γέλιο.
   Ο τσιρκολάνος έθετε με ωραίο τρόπο κοινωνικά και πολιτικά θέματα πάνω στην εξουσία και τη χειραγώγηση των μαζών, τόσο με τις αναφορές στον Χίτλερ και τον πόλεμό του, όσο και με την ίδια την κλοπή του θρόνου της Αλβανίας. Όπως φαίνεται στο τέλος, τα αληθινά αρπακτικά δεν ήταν ο Otto και η παρέα του (στο κάτω-κάτω λίγα λεφτουδάκια είχαν πάει να κλέψουν), αλλά ο Βασιλιάς που θέλουν να επιβάλλουν οι Μεγάλες Δυνάμεις.

Πριν το τέλος θα ήθελα να σας παρουσιάσω και τα αξιοσέβαστα μέλη του τσίρκου:

Otto Witte (γνωστός και ως Graf von Mucklenberg, Keeper of His Imperial Majesty’s Camels): Ακροβάτης, συμφεροντολόγος και ταυτόχρονα αλτρουιστής με τους φίλους του. Δεν έχει πρόβλημα να βουτήξει τα δάχτυλά του στο βάζο με το μέλι.  
Max: Αδερφικός φίλος του Otto, θα τον ακολουθήσει παντού. Είναι τρομερά χειροδύναμος, καλόγνωμος και λίγο αγαθός. Δένεται συναισθηματικά με την καμήλα που κλέβουν από το τσίρκο τους.
Tifty Gurdas: Υποστηρίζει ότι ήταν Μαγιάρα Κόμισσα, που απαρνήθηκε τον τίτλο και το παλάτι της επειδή αγάπησε έναν χορευτή. Αυτό είναι μάλλον ψέμα, αλλά μπορεί να χορέψει και να γδυθεί με τρόπο που θα σε κάνει να το ξεχάσεις.
Sarah: Η χαμηλών τόνων, πανέμορφη Sarah φροντίζει τον τυφλό, μεσήλικα πατέρα της και προσπαθεί να κερδίσει την αφοσίωση του Otto.
Professor Alberto Von Mesmer: Σοφός άνθρωπος, γνωστός και ως άνθρωπος-εγκυκλοπαίδεια. Μιλάει μόνο όταν χρειάζεται και τον περισσότερο χρόνο ατενίζει το κενό με τα χοντρά, μαύρα γυαλιά του. Αναλαμβάνει το ρόλο του Βεζίρη του Otto, καθώς είναι ο μόνος που μιλάει τουρκικά.

>Αγοράστε το βιβλίο από τις εκδόσεις Διόπτρα. 
>Ακολουθήστε τον συγγραφέα στο twitter

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

The Orphan Master's Son - Βραβείο Πούλιτζερ

 “You know the South won the war, right?”

Ανακοινώθηκε ο νικητής του φετινού Πούλιτζερ λογοτεχνίας και νικητής είναι ο Adam Johnson με το βιβλίο The Orphan Master's Son. Όπως ίσως έχετε ακούσει το βιβλίο του Johnson περιγράφει τη σύγχρονη ζωή στο μυστικοπαθές καθεστώς της Βόρειας Κορέας και, μιας και το βιβλίο δεν κυκλοφορεί στα ελληνικά, θα κάνω μια αναλυτική παρουσίασή του για όσους ενδιαφέρονται να το αναζητήσουν. Έτυχε να διαβάσω πριν αρκετούς μήνες το ογκώδες (181.000 λέξεις) κοινωνικοπολιτικό δράμα του Johnson και η κριτική μου χωρίζεται στα δύο. Ενθουσιώδης στο πρώτο μισό του βιβλίου και λίγοτερο ενθουσιώδης στο δεύτερο μισό.


Ο Jun Do μεγάλωσε σε ένα ορφανοτροφείο στη Βόρεια Κορέα, το πιο απομονωμένο και απολυταρχικό κράτος στον κόσμο, εκεί όπου οι πολίτες ζούνε σε μια δυστοπία που μοιάζει με τον κόσμο του 1984, έχοντας -αναγκαστικά- θεοποιήσει τον ηγέτη τους. Οι ζωές των ανθρώπων έχουν μηδαμινή αξία, οι εξαφανίσεις για ασήμαντες αφορμές είναι καθημερινό φαινόμενο, το ίδιο η έλλειψη τροφίμων και η απουσία ηλεκτροδότησης τις νύχτες.
   Ο Jun Do, αφού περάσει σκληρή στρατιωτική εκπαίδευση και αφού πάρει μέρος σε αποστολές απαγωγών, μαθαίνει αγγλικά και επιβιβάζεται σε ένα άθλιο αλιευτικό ως ασυρματιστής, για να παρακολουθεί και να καταγράφει ραδιοσήματα από όλο τον κόσμο. Εκεί γνωρίζεται με τα μέλη του πληρώματος και περνάει κάθε βράδυ ακούγοντας παράξενες συνομιλίες που μαγνητίζουν την περιέργειά του. Ιδιαίτερη αίσθηση τού κάνουν δύο Αμερικανίδες που κάνουν το γύρο του κόσμου κωπηλατώντας.
   Μετά από μια συνάντηση με ένα σκάφος του αμερικάνικου ναυτικού και μετά από μια  αλληλουχία σχεδόν σουρεαλιστικών γεγονότων, ο Jun Do ανακηρύσσεται ήρωας του λαού. Συμπεριλαμβάνεται σε μια μυστική διπλωματική αποστολή που ταξιδεύει στο Τέξας για ασαφείς διαπραγματεύσεις οι οποίες δεν ευδοκιμούν, και ο ήρωας με την επιστροφή του στέλνεται σε ορυχεία-φυλακές, όπου το προσδόκιμο ζωής είναι έξι μήνες.
   Το δεύτερο μέρος του βιβλίου ξεκινάει ένα χρόνο μετά, με την ανάκριση του Jun Do, ο οποίος έχει κλέψει την ταυτότητα ενός υψηλόβαθμου στελέχους της κυβέρνησης, έχει πάρει τη θέση του και κατηγορείται για τη δολοφονία της γυναίκας και των παιδιών του. Καθώς ξεδιπλώνεται η υπόθεση της απάτης, βλέπουμε το πώς ο Jun Do δολοφόνησε τον Υπουργό κατά την επίσκεψή του στη φυλακή, και απλά φόρεσε τα ρούχα του, έφτασε στο κατώφλι του σπιτιού του και ανέλαβε καθήκοντα στο γραφείο του.
   Καθώς ετοιμάζεται μια νέα διπλωματική αποστολή, αυτή τη φορά από την πλευρά των Αμερικάνων, μέσα από τις ανακοινώσεις του καθεστώτος μαθαίνουμε τη διαστρεβλωμένη άνοδο, πτώση, νέα άνοδο και νέα πτώση ενός ανθρώπου που έστω για λίγο έζησε πραγματικά ελεύθερος.

 
Η άποψή μου: Όταν ξεκινάς ένα τόσο μεγάλο βιβλίο, αναρωτιέσαι τι μπορεί να περιμένεις. Στις πρώτες σελίδες (και τα πρώτα χρόνια του Jun Do) ήμουν μουδιασμένος. Μετά η ιστορία φτάνει στο σημείο όπου ο ήρωας γίνεται μέλος του αλιευτικού και εκεί απογειώνεται. Ήταν σαν να διάβαζα μια μοντέρνα εκδοχή των Δαιμόνων των Κυμάτων του Κίπλινγκ. Συναρπαστικές περιγραφές, ζεστά συναισθήματα, έξυπνοι και κατανοητοί συμβολισμοί, στοχασμοί πάνω στη γύμνια του ανθρώπου μπροστά στον ωκεανό. Οι ιστορίες των απλών ανθρώπων και οι κακουχίες  τους, περιγράφουν ρεαλιστικά μια άκρως απελπιστική ατμόσφαιρα. 
   Και μετά ήρθε η σπαρταριστή αποστολή των Κορεατών στο Τέξας για να συναντηθούν με τον Αμερικάνο Γερουσιαστή. Υπήρχαν άφθονες ξεκαρδιστικές στιγμές που τόνιζαν εύστοχα τη σύγκρουση μεταξύ των δύο πολιτισμών και αν το βιβλίο ολοκληρωνόταν στο πρώτο μέρος, θα το χαρακτήριζα αριστούργημα.
   Η συγγραφή του βιβλίου ήταν ένας άθλος. Ο συγγραφέας όχι μόνο έχει μελετήσει πολύ τη Βόρεια Κορέα, αλλά σε μία από τις σπάνιες εξαιρέσεις για Αμερικανούς πολίτες, είχε την τύχη να την επισκεφθεί. Έχει τεράστιο ενδιαφέρον για εμάς τους δυτικούς να διαβάζουμε για ένα τόσο διαφορετικό κράτος.
   Υπάρχουν όμως και ορισμένα μειονεκτήματα: Ενώ το πρώτο μέρος του βιβλίου διαβαζόταν πολύ ευχάριστα, με το ξεκίνημα του δεύτερου μέρους ένιωσα ότι ήταν σαν να διάβαζα ένα διαφορετικό βιβλίο. Το δηκτικό χιούμορ εξαφανίστηκε και από μια γραμμική αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο, ο συγγραφέας διαχώρισε την πλοκή σε τρεις παράλληλες ιστορίες με εναλλασσόμενες οπτικές γωνίες. 
   Υπήρχε ενδιαφέρον, αλλά ο αναγνώστης είχε συνηθίσει σε ένα πιο απλό κείμενο και σε συνδυασμό με το μεγάλο όγκο, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να κουραστεί, να μπερδευτεί και ακόμα και να τα παρατήσει. Ειδικά η αφήγηση της προπαγανδιστικής εκδοχής της ιστορίας από τα μεγάφωνα συνέτεινε σε αυτό.
   Το μέγεθος του βιβλίου, σε συνδυασμό με το δύσκολο, πολιτικό θέμα, θα δράσουν αποτρεπτικά για το μέτριο και το μέσο αναγνώστη. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι κάποιος που δεν γνωρίζει το όνομα Κιμ Γιονγκ Ιλ, θα βρει μεγάλο ενδιαφέρον στο Orphan Mas-ter's.
   Το εκθειαστικό γράμμα του εκδότη στην αρχή, μπορεί να αποδειχθεί δίκοπο μαχαίρι. Το πιο πιθανό είναι να ανεβάσει υπερβολικά τις προσδοκίες του αναγνώστη.  Συνολικά -και εξαιτίας του δεύτερου μέρους- καταλήγει να είναι ένα “βαρύ” βιβλίο, που σταδιακά χάνει τον ψυχαγωγικό του χαρακτήρα και μετατρέπεται σε έργο με κάφκικα χαρακτηριστικά (αναφέρομαι ειδικά στην αντικατάσταση-μεταμόρφωση του Jun Do).
   Συνολικά ένα καλό, αλλά δύσκολο βιβλίο, που απευθύνεται σε όσους ενδιαφέρονται για πιο upmarket λογοτεχνία με πολιτικοκοινωνικά στοιχεία. Κλείνοντας, παραθέτω και τρία χαρακτηριστικά αποσπάσματα του βιβλίου:

“Where we are from,”he said. “Stories are factual. If a farmer is declared a music virtuoso by thestate, everyone had better start calling him maestro. And secretly, he’d bewise to start practicing the piano. For us, the story is more important thanthe person. If a man and his story are in confl ict, it is the man who mustchange.” Here, Dr. Song took a sip of juice, and the fi nger he lifted trembledslightly. “But in America, people’s stories change all the time. InAmerica, it is the man who matters.”


και

“Do you know of Christ?” 
Jun Do nodded. “I’ve been briefed on him.”


και

The Dear Leader regarded Ga with a lookof wonder. “You never did tell me, there’s one thing I’ve always been curiousabout— just how did you get out of that prison?”
Ga thought about reminding the Dear Leader that they live in a landwhere people have been trained to accept any reality presented to them.He considered sharing how there was only one penalty, the ultimate one,for questioning reality, how a citizen could fall into great jeopardy for simply noticing that realities had changed. Even a warden wouldn’t risk that.
  

> Διαβάστε περισσότερα για το βιβλίο στη wikipedia.
> Παραγγείλτε το βιβλίο από το Amazon.